Μελέτησα τη συνέντευξη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα
στην εφημερίδα «Financial Times». Οχι μόνο επειδή αφορά το αντικείμενο
της δημοσιογραφικής μου εργασίας στην Ουάσιγκτον, δηλαδή το ΔΝΤ, αλλά
επειδή αναζητώ, ως οφείλω, να πληροφορηθώ για τις σκέψεις του ανθρώπου
που κυβερνά αυτήν τη στιγμή τη χώρα, διότι οι όποιες αποφάσεις του
επηρεάζουν έναν ολόκληρο λαό.
Μαζί με άλλους
συναδέλφους ήμασταν μάρτυρες του άνευ προηγουμένου ναυαγίου του τότε
υπουργού Οικονομικών, Γκίκα Χαρδούβελη, όταν ήρθε στην αμερικανική
πρωτεύουσα να ανακοινώσει, μετά βαΐων και κλάδων, την απόφαση της
κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά για να τερματιστεί η ανάμειξη του Ταμείου
στο ελληνικό πρόγραμμα. Η Κριστίν Λαγκάρντ τον κοίταξε με... συμπάθεια,
είναι η αλήθεια, αλλά με αυστηρό τόνο τού ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα δεν
δύναται να ορθοποδήσει χωρίς το περίφημο «δίχτυ ασφαλείας» του ΔΝΤ. Το
αίτημα απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, διότι όταν μια χώρα ζητά
να διακόψει το πρόγραμμα, στέλνει επιστολή, δεν το ανακοινώνει στο...
μιλητό.
Εφυγε ο κ. Χαρδούβελης και το τι
ακολούθησε είναι γνωστό. Η ελληνική κυβέρνηση ύστερα από δύο μήνες...
τελείωσε. Δεν υπονοώ ότι οι δανειστές έριξαν τον κ. Σαμαρά, διότι ΔΕΝ το
γνωρίζω. Ομως, ύστερα από αυτήν την ενέργεια, η οποία βεβαίως
αποτελούσε αναφαίρετο δικαίωμα της χώρας, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση
που οδήγησε στις εκλογές του Ιανουαρίου και στην ανάληψη της εξουσίας
από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Χωρίς φόβο και πάθος θα καταθέσω
την άποψή μου, χωρίς αναγκαστικά να είναι και η ορθή: ότι από εκείνον
τον Οκτώβριο του 2014 και μετά οι δανειστές εγκατέλειψαν την κυβέρνηση
της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Ο κ. Τσίπρας
απαιτεί,
μέσω συνεντεύξεων, να φύγει το ΔΝΤ, που είναι ο μεγαλύτερός του
σύμμαχος για να υλοποιήσει το προεκλογικό του πυροτέχνημα για «κούρεμα»
του χρέους. Το ίδιο απαιτούμε όλοι. Αυτός είναι ο πρωθυπουργός, όμως
εμείς λέμε ό,τι θέλουμε, διότι δεν έχουν επίπτωση τα λόγια μας στη χώρα
και στον λαό.
Για να ξεμπερδέψει η χώρα από τη
μέγκενη του Ταμείου, πρέπει να μπορεί. Και για να μπορεί, πρέπει να
υλοποιηθούν -μια και καλή- όσα υποσχέθηκαν στους δανειστές ο
πρωθυπουργός και άλλοι πολιτικοί. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να
τιμήσουν την υπογραφή τους. Αρκετά ταλαιπωρήθηκε ο λαός από τις
παλινωδίες αλλά και την ανικανότητα των πολιτικών. Φτάσαμε στο
απροχώρητο. Σε πέντε μήνες θα «εορτάσουμε» την έκτη «επέτειο» του πρώτου
Μνημονίου. Είμαστε ήδη στο τρίτο και την άνοιξη, αν δεν αλλάξει η
κατάσταση, οι δανειστές θα επιβάλουν και τέταρτο Μνημόνιο.
Οι δανειστές,
κύριε πρωθυπουργέ, έχουν στην ενδεκάδα τους 10 Πελέ. Και εμείς μια
βαριά τραυματισμένη ομάδα. Η αντιμετώπιση του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων
γίνεται στην πράξη, με ενότητα όλων των δυνάμεων του τόπου. Οχι μέσα από
τα ΜΜΕ...
(από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 25/12/2015)