Ο κ. Κατρούγκαλος πληρώνει την επιρροή του επί των ψηφοφόρων του με τα
χρήματα των σκληρότατα εργαζομένων. Εχει μάλιστα το θράσος να το μας το
λέγει «φάτσα-κάρτα», εξωραΐζοντας τη ληστεία που επιχειρεί. «Εμείς δεν
θέλουμε η κοινωνική ασφάλιση να είναι σαν την ιδιωτική, δεν θέλουμε να
υπάρχει απόλυτη διασύνδεση εισφορών-παροχών. Αυτή είναι μια από τις
θεμελιώδεις πολιτικοϊδεολογικές μας διαφορές» είπε στην «Καθημερινή»
(10/1/2016).
Με άλλα λόγια, ο υπουργός λέγει το εξής παράδοξο: μπορεί όταν δύο
άνθρωποι εργάζονται να έχουν την όποια διαφορά εισοδήματος, όταν θα
βγαίνουν στη σύνταξη, εγώ ο υπουργός, θα περιορίζω τη διαφορά αυτή
επιβάλλοντας αναδιανομή.
Ομως, δουλειά του συνταξιοδοτικού συστήματος δεν είναι να «διορθώνει»
τις κοινωνικές και εργασιακές αδικίες που συνδέονται με την παραγωγή και
την αξιοποίηση των ικανοτήτων του καθενός. Ούτε αυτό μπορεί να
συμβαίνει όταν ο εργαζόμενος παύει να εργάζεται και περνά στη σύνταξη.
Το καθήκον της αναδιανομής όπως και της προστασίας από την απόλυτη
φτώχεια ανατίθεται στη φορολογία εισοδήματος, στην οποία εξάλλου
υπάγονται και τα εισοδήματα από συντάξεις, καθώς και στις πολιτικές
πρόνοιας, που ασκεί κάθε σύγχρονο κράτος. Ποτέ, κανείς υπουργός
Κοινωνικών Ασφαλίσεων δεν διανοήθηκε να κάνει τη δουλειά του υπουργού
των Οικονομικών, ασκώντας φορολογική πολιτική με τις εισφορές των
ανθρώπων. Η αυθαιρεσία έχει κάποια όρια.
Με την παρέμβαση των Ευρωπαίων, στο πλαίσιο της εναρμόνισης των
ασφαλιστικών συστημάτων μεταξύ των κρατών της Ενωσης, αλλά και με τη
σταδιακή συναντίληψη μεταξύ οικονομολόγων της ασφάλισης, το κρίσιμο
ζήτημα της Πρόνοιας αποχωρίστηκε από τον χειρισμό του συνταξιοδοτικού
μηχανισμού.
Αυτό είχε ήδη διασφαλιστεί με το ισχύον πλαίσιο που θεσμοθέτησε την
Εθνική Σύνταξη, το οποίο επιδίωξε να μην εφαρμόσει η σημερινή πλειοψηφία
και τώρα παρουσιάζει ως δικό της θέσπισμα. Η απόδοση ενός ομοιόμορφου
επιδόματος σε όλους τους πολίτες που κλείνουν, στο ορισμένο ηλιακό όριο,
την ενεργό επαγγελματικό περίοδο της ζωής τους, οφείλεται στις επίμονες
οδηγίες των διεθνών οργανισμών και, μετά το μνημόνιο, στην παρέμβαση
των τροϊκανών.
Το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο φτώχειας
για τον πληθυσμό σε ηλικίες προ συνταξιοδότησης, το Επίδομα Κοινωνικής
Αλληλεγγύης Ανασφάλιστων Υπερηλίκων που εισάγεται με το προτεινόμενο
σχέδιο, αλλά κυρίως η Εθνική Σύνταξη που είχε ήδη προβλεφθεί και τώρα
επαναπροωθείται, αποτελούν σπουδαίες πολιτικές προστασίας και
αναδιανομής.
Τα άλλα κομμάτια της σύνταξης πρέπει να τηρούν την αρχή της αναλογίας.
Το μόνο που μπορεί να κάνει το κράτος είναι να διαβαθμίσει το ποσοστό
ανταποδοτικότητας αναλόγως με τις αντοχές του συστήματος. Μέχρις εκεί!
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/01/2016)