Ανεξαρτήτως των αποφάσεων που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες τις
τελευταίες ώρες, τόσο για το Προσφυγικό, όσο και για την πορεία της
ελληνικής οικονομίας, το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι η Ευρώπη
βγαίνει για ακόμη μια φορά βαθιά τραυματισμένη.
Σε ακόμη μια
κρίσιμη στιγμή για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, οι πολιτικοί αφενός και οι
τεχνοκράτες αφετέρου της Γηραιάς Ηπείρου, δεν στέκονται στο ύψος των
περιστάσεων. Και παρ’ ότι οι στιγμές είναι ιστορικές, οι αποφάσεις
λαμβάνονται ξανά έπειτα από σκληρά παζάρια, προσωπικές στρατηγικές,
γεωπολιτικά συμφέροντα και χωρίς καμιά πρόβλεψη για το μέλλον.
Η
πολιτική των κλειστών συνόρων είναι από μόνη της η νάρκη στα θεμέλια του
ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η μετατροπή μιας χώρας σε «φυλακή», η
«ανταρσία» διαφόρων χωρών που δεν τηρούν τις συλλογικές αποφάσεις, είναι
στοιχεία που αποδεικνύουν την αποτυχία της ευρωπαϊκής συνοχής. Και η
εικόνα που βγάζει τον τελευταίο καιρό η Ευρώπη επιβεβαιώνει όλους όσοι
έλεγαν ότι δεν μπορεί να υπάρχει κοινή οικονομική ολοκλήρωση χωρίς μια
ενιαία πολιτική γραμμή που θα ακολουθείται απ’ όλους.
Η Σύνοδος
των Ευρωπαίων αρχηγών μετατράπηκε ξανά σε τόπος σκληρού παρασκηνίου με
απειλές, εκβιασμούς και ύπουλα διπλωματικά παιχνίδια.
Από την
άλλη, ένα ακόμη Eurogroup έλαβε χώρα με αντικείμενο κατά βάση την
ελληνική οικονομία, αλλά και με την επιβεβαίωση ότι η Πορτογαλία
αντιμετωπίζει νέα προβλήματα κι ότι η Κύπρος σφράγισε την έξοδό της από
το Μνημόνιο.
Ωστόσο, οι συνεχείς πιέσεις προς την Ελλάδα, η
σύγκρουση με το ΔΝΤ για το ύψος των μέτρων που πρέπει να λάβει μια χώρα η
οποία έχει ήδη καταστραφεί από τα προηγούμενα μνημόνια και οι
διφορούμενες απόψεις για τη διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος είναι
αποδείξεις ότι η σκληρή κοινοτική νομενκλατούρα δεν μπορεί να αντιληφθεί
τα βασικά: Οπως ότι δεν μπορείς να πιέζεις μια χώρα που έχει περάσει
έξι χρόνια βαθιάς ύφεσης και τώρα αντιμετωπίζει τη βόμβα του Προσφυγικού
που άλλοι δημιούργησαν.
Ως εκ τούτου, το δίλημμα που τίθεται
πλέον πιο επιτακτικά από ποτέ είναι ένα: Μπορεί να συνεχιστεί ο
ευρωπαϊκός «συνεταιρισμός» στο πλαίσιο των αρχών της αλληλεγγύης, των
δημοκρατικών διαδικασιών, της στόχευσης για ανάπτυξη; Αν δεν μπορεί να
υπάρχει ένας τέτοιος στόχος, τότε κάπου το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει
αρχίσει να τρίζει επικίνδυνα.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 08/03/2016)