Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Όταν το εισόδημα
των νοικοκυριών διαμορφώνεται στα 153,2 δισ. ευρώ (χωρίς παροχές σε
είδος) και το δηλωθέν φορολογητέο εισόδημα περίπου σε 74 δισ. ευρώ, δεν
μένει πολύ περιθώριο για συζήτηση.
Το
φορολογικό σύστημα είναι
δομημένο κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να «τιμωρεί» όχι τους φοροφυγάδες, ως
θα όφειλε, αλλά όσους ακόμη αναγκάζονται να βάζουν το χέρι στην τσέπη
για να πληρώσουν.
Είναι αδιανόητο, σε μια χώρα, το 3% των
φορολογουμένων, ήτοι 267.480 άνθρωποι, να καταβάλλουν το 42% των φόρων,
ενώ 1.176.043 φορολογούμενοι να μην πληρώνουν καθόλου φόρο και 1.304.634
να δηλώνουν εισοδήματα έως 1.000 ευρώ (στοιχεία ΓΓΔΕ για το 2015).
Όπως
αδιανόητο -πλην πραγματικό- είναι και το γεγονός ότι σχεδόν το 50%
(3,98 εκατ.) των φορολογουμένων να δηλώνει εισοδήματα έως 5.000 ευρώ,
καθώς καταδεικνύει ότι ζούμε σε μια χώρα όπου κυριαρχεί είτε η φτώχεια,
είτε η φοροδιαφυγή, είτε και τα δύο.
Δίχως αμφιβολία, η
φτώχεια είναι υπαρκτή. Όμως, η
φοροδιαφυγή ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη πηγή οικονομικής και κοινωνικής
αδικίας στον τόπο μας και από την ύπαρξή της δημιουργείται ακόμη περισσότερη φτώχεια.
Η
άλλη όψη του ιδίου νομίσματος αφορά στο γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα
κονιορτοποιείται η λεγόμενη «μεσαία τάξη», η οποία επωμίζεται το
μεγαλύτερο τμήμα του βάρους της
υπερφορολόγησης, απλά και μόνον επειδή ακόμη είναι σε θέση να παράγει και να δηλώνει εισόδημα.
Όπως επισημαίνει ο
ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο που εκδίδει,
«οι συντελεστές φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων είναι δομημένοι
με τέτοιο τρόπο που επιβαρύνουν ειδικά την παραγωγική μισθωτή εργασία
στον ιδιωτικό τομέα, δημιουργώντας και το αντίστοιχο αντικίνητρο».
Αντίθετα,
«ειδικά η μισθωτή εργασία στο δημόσιο και τα εισοδήματα από σύνταξη
ευνοούνται, καθώς για τη συντριπτική πλειοψηφία των φορολογουμένων, το
εισόδημα αυτό παραμένει αφορολόγητο ή καταβάλλει ελάχιστο φόρο
εισοδήματος φυσικών προσώπων».
Όσο δεν διευρύνεται, λοιπόν,
η φορολογική βάση
από την οποία αντλείται ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων, είτε με
την πάταξη της φοροδιαφυγής, είτε με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου
που απολαμβάνουν σήμερα διάφορες κοινωνικές ομάδες, το όλο σύστημα θα
οδηγεί στην…
αυτοκαταστροφή του.
Ο λόγος; Το
πλήθος εκείνων που επωμίζονται το φορολογικό φορτίο θα είναι ολοένα
μικρότερο, καθώς αυτοί οι άνθρωποι είτε θα φτωχοποιηθούν, είτε θα
μεταναστεύουν, είτε θα οδηγηθούν στην… παρανομία.
Έτσι, λοιπόν, όταν το «κακό» ΔΝΤ φέρεται να πιέζει για τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, επί της ουσίας πιέζει για τη
διεύρυνση
της φορολογικής βάσης και για το μεγαλύτερο «μοίρασμα» του φορολογικού
βάρους. Βέβαια το κάνει «εκ του ασφαλούς»: αντί να αναζητήσει λύσεις για
τη φοροδιαφυγή, «χτυπά» εκεί που εντοπίζονται οι περισσότεροι
φορολογούμενοι.
Όμως και πάλι, ακόμη και εάν υπήρχε σημαντική
διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ώστε το μεγαλύτερο μέρος του
λογαριασμού να το πληρώνουν μόνον οι 267 χιλιάδες φορολογούμενοι, τούτη
δεν αρκούσε ώστε να «βγουν τα νούμερα»…
Εάν δεν κατορθώσει η Πολιτεία να κάνει έναν μεγαλύτερο αριθμό φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων να βάλει το χέρι στην τσέπη και
να ανταποκριθεί στις υφιστάμενες φορολογικές του υποχρεώσεις, απέχοντας από πρακτικές απόκρυψης εισοδημάτων, δηλαδή φοροδιαφυγής, η εξίσωση δεν βγαίνει.
Κάτι
τέτοιο, δε, ασφαλώς δεν γίνεται είτε μέσω της αύξησης των φορολογικών
συντελεστών, είτε με την επιπλέον επιβάρυνση των υψηλότερων κλιμακίων
τους…
Γίνεται με σύστημα και «τρόπο», καθιστώντας «ελκυστικότερη»
την πληρωμή των φόρων, βάσει χαμηλότερων συντελεστών, κινήτρων με τη
μορφή αύξησης των εκπιπτόμενων δαπανών, αποτελεσματικότερων ηλεκτρονικών
ελέγχων και τόσων άλλων που πεισματικά αρνούμεθα να εφαρμόσουμε σε αυτή
τη χώρα…
Έτσι, όμως, απλά οδηγούμε το σύστημα στην… αυτοκαταστροφή.
(του Νίκου Γ. Δρόσου, euro2day.gr, 18/03/2016)