Την τελευταία πενταετία της παρουσίας των δανειστών στην Ελλάδα και
των ατέρμονων διαπραγματεύσεων για μέτρα, περικοπές, φόρους,
δημοσιονομική προσαρμογή, έχουν υπάρξει πολλά ορόσημα.
Καμιά
διαπραγμάτευση δεν ολοκληρώθηκε εντός χρονοδιαγραμμάτων και πάντοτε η
κατάσταση έφτανε ένα βήμα πριν από τη σύγκρουση, προτού κλείσει μια
συμφωνία. Τον τελευταίο χρόνο, βεβαίως, η χώρα έχει μετατρέψει σε
συνήθεια το «ζειν επικινδύνως», με αποκορύφωμα το δραματικό περσινό
καλοκαίρι.
Ετσι, και αυτή η διαπραγμάτευση βρίσκεται σε οριακό
σημείο, αν και από την κυβέρνηση εκτιμούν ότι θα... πέσουν οι υπογραφές
έως την Τρίτη και μέχρι το Πάσχα θα έχει κλείσει η αξιολόγηση.
Ουσιαστικά,
όλα πλέον κρίνονται σε επτά ημέρες-φωτιά. Η όποια συμφωνία της Αθήνας
με τους εκπροσώπους των Θεσμών θα κριθεί στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ το
επόμενο Σαββατοκύριακο. Με δεδομένες τις αντιρρήσεις του Ταμείου σε
βασικά σημεία της διαπραγμάτευσης, και με τις σχέσεις με την κυβέρνηση
να βρίσκονται στο ναδίρ, όλα είναι ανοικτά. Ακόμη και να μπουν νέα
εμπόδια σε μια διαπραγμάτευση που έπρεπε να έχει κλείσει από τον
Νοέμβριο.
Αν πάνε όλα καλά και το ΔΝΤ δώσει το «πράσινο φως»
τότε, μία εβδομάδα μετά, στις 22 Απριλίου το Eurogroup θα βάλει την
τελική σφραγίδα στη συμφωνία.
Τα δύο αυτά ορόσημα, λοιπόν, η
σύνοδος του ΔΝΤ και η συνάντηση των υπουργών Οικονομικών κρίνουν εν
πολλοίς την άρση των εκκρεμοτήτων μέχρι το 2018, αλλά και την έναρξη της
συζήτησης για το χρέος. Οπως γίνεται αντιληπτό, το δίλημμα είναι αν
φτάνουμε στο τέλος μιας περιπέτειας, όπως η κυβέρνηση επιθυμεί ή αν
είναι το ξεκίνημα ενός ακόμη κύκλου αβεβαιότητας, φόβου για τις
οικονομικές εξελίξεις, ανησυχίας για το τραπεζικό σύστημα, τις
επιχειρήσεις, τα νοικοκυριά.
Η Ελλάδα άντεξε τους περσινούς
κραδασμούς. Με τη χώρα να είναι ένα βήμα από την έξοδο από το ευρώ, με
τις τράπεζες κλειστές και τα capital controls να ταλαιπωρούν όλους ακόμη
και σήμερα, η χώρα και η οικονομία έδειξαν αξιοσημείωτες αντοχές.
Και
παρά τα λάθη που έγιναν από την πλευρά της κυβέρνησης ή τις εμμονές των
δανειστών, η χώρα δεν διαλύθηκε και μπορεί να διεκδικήσει μια καλύτερη
προοπτική.
Ομως, δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις, χρειάζεται
στρατηγική και κυρίως εθνική προσπάθεια για να αρθούν οι συνέπειες των
νέων μέτρων που έρχονται. Οποιος πιστεύει ότι αμέσως μετά την υπογραφή
της συμφωνίας, με την έλευση του ορθόδοξου Πάσχα θα έρθει και η ανάσταση
της οικονομίας αυταπατάται.
Θα απαιτηθούν πολύμηνοι αγώνες για να
επιστέψει η χώρα στην ανάκαμψη, να έρθουν νέες επενδύσεις και να
ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Θα πάρει καιρός για να ανακάμψει το
τραπεζικό σύστημα, να δοθούν δάνεια, να ενισχυθεί η ρευστότητα στην
πραγματική οικονομία. Ολα αυτά δεν είναι μαγικές συνταγές που θα
αλλάξουν την οικονομία από τη μια στιγμή στην άλλη.
Αφού, λοιπόν,
περάσουν επιτυχώς τα νέα ορόσημα για τη χώρα, κυβέρνηση, κόμματα και
πολίτες πρέπει να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν σκληρά για να
επανέλθει πραγματική πρόοδος. Το παράδειγμα των αδερφών Κυπρίων είναι
μια καλή αρχή για το πώς θα ανακάμψει η Ελλάδα. Με εθνικούς διχασμούς,
επικοινωνιακές πολιτικές, συγκρούσεις άνευ ουσίας και εξαφάνιση των
«σκελετών» στην ντουλάπα, η χώρα δεν θα καταφέρει απολύτως τίποτε, όσες
συμφωνίες κι αν υπογράψει.
Επειτα από τόσα χρόνια αβεβαιότητας,
απαισιοδοξίας και συνεχούς πίεσης στον ελληνικό λαό είναι αυτονόητο ότι
δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για περιπέτειες.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 09/04/2016)