Ενα από τα πιο δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ
σήμερα είναι η Τουρκία του Ερντογάν. Είναι φανερό ότι από τη μία πλευρά
το «οικόπεδο» είναι πολύτιμο γεωστρατηγικά και διαθέτει ισχυρό στρατό
(τον δεύτερο σε μέγεθος μετά τον αμερικανικό) στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, από
την άλλη πλευρά δεν τους είναι ευχάριστες ούτε οι πρακτικές του
καθεστώτος στο εσωτερικό της χώρας ούτε οι τυχοδιωκτισμοί και οι
επιδιώξεις του στην εξωτερική πολιτική. Το χειρότερο, η ανάγκη της
υιοθέτησης και εφαρμογής «ρεαλιστικής πολιτικής» είναι σαφές ότι καθιστά
τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, δηλαδή τη Δύση στο σύνολό της, ομήρους των
διαθέσεων της τουρκικής κυβέρνησης.
Οι αποδείξεις είναι πολλές και συνεχείς. Η Τουρκία ήταν εκείνη που
ενίσχυε από την αρχή ακραίους τζιχαντιστές, όπως το Μέτωπο Νούσρα, στις
συγκρούσεις τους με το καθεστώς Ασαντ, με τις δυτικές δυνάμεις όχι μόνο
να κλείνουν τα μάτια, αλλά και να εκπαιδεύουν τους συγκεκριμένους σε
τουρκικό έδαφος. Η Τουρκία ήταν επίσης εκείνη που είχε δοσοληψίες με το
Ισλαμικό Κράτος και μέσω Τουρκίας διοχετευόταν το λαθραίο πετρέλαιο των
ισλαμιστών στις αγορές, αλλά και πάλι οι δυτικές δυνάμεις έκαναν πως δεν
έβλεπαν. Η Τουρκία μαχόταν και μάχεται τους Κούρδους που πολεμούν στο
πλευρό του καθεστώτος Ασαντ, γιατί έχει τις δικές της βλέψεις,
αδιαφορώντας για το γεγονός ότι τους στηρίζει η Ουάσιγκτον. Η Τουρκία
κατέρριψε το ρωσικό αεροσκάφος επειδή με την εμπλοκή της η Μόσχα χαλούσε
τα σχέδιά της στην περιοχή και αποκάλυπτε τη σκοτεινή πλευρά τους και
μετά προσπάθησε να προκαλέσει ρωσονατοϊκή ένταση. Για όλους αυτούς και
άλλους λόγους, ο Ομπάμα συνάντησε τις προάλλες με τα χίλια ζόρια και
μουτρωμένος τον Ερντογάν στην Ουάσιγκτον. Ακόμη όμως περισσότερο από τις
ΗΠΑ έχει γίνει η Ευρώπη έρμαιο των διαθέσεων του προέδρου της Τουρκίας
εξαιτίας του προσφυγικού.
Η Ευρώπη σωστά κατάλαβε ότι το «κλειδί» στις ροές των προσφύγων και των
μεταναστών το κρατούσε και το κρατάει η Αγκυρα, γι’ αυτό και επεδίωξε να
κλείσει τη γνωστή συμφωνία μαζί του. Από τη μέχρι σήμερα εμπειρία οι
ροές των προσφύγων και μεταναστών όντως ελαχιστοποιήθηκαν, που σημαίνει
ότι η Τουρκία είχε και διατηρεί τη δυνατότητα να τις ελαχιστοποιήσει αν
και όποτε επιθυμούσε. Ο Ερντογάν δεν το κρύβει εξάλλου και με αυτό το
όπλο συνεχίζει να απειλεί και να εκβιάζει προκειμένου να επιβάλει αφενός
τη σιωπή για τις πρακτικές του καθεστώτος του και αφετέρου να πετύχει
την επίσπευση των ανταλλαγμάτων που περιμένει από τη συμφωνία (κατάργηση
της βίζας για τους Τούρκους πολίτες που ταξιδεύουν στην Ευρώπη), χωρίς ο
ίδιος να εφαρμόσει τα προαπαιτούμενα. Προαπαιτούμενα που αφορούν
ανθρώπινα δικαιώματα κυρίως ή και βήματα που πρέπει να κάνει στο πλαίσιο
των ευρωτουρκικών διαπραγματεύσεων για την ένταξη της χώρας του. Τα
ζούμε τις τελευταίες μέρες με τη (χονδροκομμένη πραγματικά) σάτιρα εις
βάρος του από Γερμανό διασκεδαστή στην τηλεόραση και από τις αρνητικές
επισημάνσεις σε έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα
και την ελευθεροτυπία στη χώρα του.
Το κακό είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε εργαλείο αυτής της
διελκυστίνδας, η δε κυβέρνηση, που αποδεικνύει καθημερινά την
ανικανότητά της να διαχειριστεί στοιχειωδώς το προσφυγικό -
μεταναστευτικό πρόβλημα στο εσωτερικό της χώρας, είναι αναγκασμένη
σήμερα πρώτον, να εύχεται να τηρείται η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης -
Τουρκίας, δεύτερον, να κάνει τα στραβά μάτια για τις συνεχείς επιθέσεις
στον Τύπο και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη γειτονική χώρα
και τρίτον, να δέχεται σχεδόν αδιαμαρτύρητα τις τουρκικές προκλήσεις και
αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, μέσω μάλιστα του ΝΑΤΟ
που η ίδια συμφώνησε να περιπολεί στην περιοχή, με αμφιλεγόμενα
αποτελέσματα.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/04/2016)