Όπως έγινε γνωστό στα νέα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές προκειμένου να ολοκληρωθεί
η αξιολόγηση, και τα οποία έγιναν γνωστά εχθές μέσω της δημοσιοποίησης της
εξαμηνιαίας έκθεσης της Κομισιόν για την οικονομία, συμπεριλαμβάνονται νέοι
ιδιαίτερα βαρείς φόροι σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Σύμφωνα με την ανωτέρω
έκθεση οι προβλεπόμενες αυξήσεις στα καύσιμα αποτελούν μέρος του συνολικού πακέτου
των 5.4 δισεκατομμυρίων ευρώ που ευελπιστεί να συγκεντρώσει η κυβέρνηση καθ’
υπέρβαση των προβλεπόμενων από τον κρατικό προϋπολογισμό εσόδων.
Αν και δεν έχουν δοθεί λεπτομερή στοιχεία είτε από την κυβέρνηση είτε από
την Κομισιόν, σύμφωνα με εκτιμήσεις του
Energia.
gr
η προβλεπόμενη αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης
στην αμόλυβδη βενζίνη, στο πετρέλαιο κίνησης (
diesel), στο βιομηχανικό πετρέλαιο
(μαζούτ), στο υγραέριο και στο φυσικό αέριο πρόκειται να αποφέρει περί τα
500-600 εκατομμύρια ευρώ (σε 12μηνη βάση) με την προϋπόθεση ότι η ετήσια κατανάλωση
θα παραμείνει στα επίπεδα του 2015. Δηλαδή 14.0 εκατομμύρια τόνους για το
πετρέλαιο και περί τα 3.2 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα για το φυσικό αέριο. Να
σημειώσουμε ότι λόγω της οικονομικής ύφεσης η συνολική μέση κατανάλωση των
πετρελαιοειδών έχει μειωθεί κατά 37% την τελευταία οκταετία και 30% για το
φυσικό αέριο τα τελευταία τρία χρόνια. Όμως με την οικονομία να έχει εισέλθει
σε μία κλιμακούμενη ύφεση (-0.3% σύμφωνα με την Κομισιόν, για το 2016 και -1.0
με -1.5% σύμφωνα με ανεξάρτητα
think
tanks) είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν οι στόχοι για τα επιπλέον φορολογικά έσοδα
από τα καύσιμα θα μπορέσουν τελικά να επιτευχθούν αφού δεν αναμένεται κάποια
ουσιαστική ανάκαμψη στην ζήτηση. Το αντίθετο θα λέγαμε και γι αυτό εκτιμήσεις
κύκλων της αγοράς τοποθετούν τα συνολικά έσοδα εντός 12μήνου από τη νέα
φορολογία στα καύσιμα στα 300 εκατομμύρια ευρώ το πολύ.
Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που μία κυβέρνηση επιδιώκει να κλείσει
τρύπες στα κρατικά έσοδα υπερφορολογώντας τα καύσιμα και υποχρεώνοντας τους
καταναλωτές να στηρίξουν με μετρητά και προκαταβολικά την ανεπάρκεια των
χειρισμών της στην οικονομία. Στην Ελληνική περίπτωση όπου φόροι και διάφορες
κρατήσεις υπέρ τρίτων αντιστοιχούν σχεδόν στο 67% του κόστους ενός λίτρου
βενζίνης στην αντλία (το υπόλοιπο πηγαίνει για την αγορά αργού από τα
διυλιστήρια και στα περιθώρια εταιρειών και πρατηριούχων) με την νέα φορολόγηση
το ποσοστό φόρων κλπ. θα ξεπεράσει αισίως το 70% της τιμής της αντλίας
καθιστώντας τα πετρελαιοειδή στην Ελλάδα από τα ακριβότερα στην Ευρώπη και επιβαρύνοντας
περαιτέρω την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας. Με άμεσες αρνητικές
επιπτώσεις για νοικοκυριά, το εμπόριο, τη βιομηχανία και ασφαλώς τον τουρισμό.
Δεν είναι λίγοι εντός και εκτός κυβέρνησης που θα διαφωνήσουν με τα ανωτέρω
λέγοντας ότι μία νέα πρόσθετη φορολογία στα καύσιμα την τρέχουσα περίοδο όπου
οι τιμές του αργού στις διεθνείς αγορές κινούνται σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα,
(60% κάτω από τις τιμές του 2014) δεν θα επιβαρύνει ιδιαίτερα τους καταναλωτές
και «μάλλον δεν θα το καταλάβουν». Μία μάλλον απλοϊκή τοποθέτηση αφού όπως
παρατηρούμε ανωτέρω αλλά και σε άρθρο του
Energia.
gr (βλέπε «Οι Υψηλοί Φόροι στα Καύσιμα Στερούν Από τους Καταναλωτές τα Όποια Οφέλη
Από την Πτώση των Διεθνών Τιμών Πετρελαίου», 28/12) οι υψηλοί φόροι στα καύσιμα στερούν από τους καταναλωτές τα όποια
οφέλη από την πτώση των διεθνών τιμών πετρελαίου. Οφέλη τα οποία κατά την άποψη
μας είναι άκρως απαραίτητα, αφού οι σημερινές χαμηλές τιμές στα πετρελαιοειδή
έρχονται ως μάννα εξ’ ουρανού να απαλύνουν τον πόνο των εκατοντάδων φορολογικών
βαρών και μισθολογικών μειώσεων για τον Έλληνα πολίτη.
Όμως με την αψυχολόγητη, καιροσκοπική και εν τέλει δέσμια των πιστωτών
οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ο Έλληνας καταναλωτής αδυνατεί να ωφεληθεί
ως όφειλε και μπορούσε (όπως συμβαίνει σήμερα σε όλες τις άλλες χώρες της
Ευρωζώνης) από τις χαμηλές τιμές του πετρελαίου. Για μία ακόμη φορά η υπέρογκη
φορολόγηση των καυσίμων αναδεικνύεται σε μία σταθερή και σίγουρη πηγή
αστείρευτων εσόδων για το κράτος, ένα είδος τελευταίου καταφυγίου για άντληση
ρευστότητας. Έσοδα απαραίτητα για να καλύπτονται τα θηριώδη λειτουργικά έξοδα
ενός τεράστιου- για το μέγεθος της χώρας- αδηφάγου και υπερβολικά σπάταλου
κρατικού μηχανισμού. Μία λαθεμένη όμως τακτική που αγνοεί πλήρως τις αρνητικές
επιπτώσεις που μία τέτοια άθλια μεθόδευση έχει τελικά για την οικονομία και
τους ίδιους τους καταναλωτές.