Η προεκλογική συμμαχία Podemos - Ενωμένης Αριστεράς στην Ισπανία, το
πλαίσιο της οποίας συμφωνήθηκε τη Δευτέρα «κλειδώνει» το προβάδισμα του
πολιτικού αυτού χώρου έναντι των Σοσιαλιστών και σύμφωνα με τις πρώτες
εκτιμήσεις μειώνει τη διαφορά με την προπορευόμενη δημοσκοπικά Δεξιά του
Λαϊκού Κόμματος, του απερχόμενου πρωθυπουργού Ραχόι.
Έτσι η
προοπτική μιας νέας κυβέρνησης στα τέλη Ιουνίου στη Μαδρίτη με
επικεφαλής τους Podemos και ήσσονα εταίρο τους Σοσιαλιστές του PSOE
ρίχνει ήδη τη σκιά της εντός και εκτός συνόρων της Ισπανίας.
Πιο
συγκεκριμένα, οι Σοσιαλιστές βρίσκονται ήδη στο δίλημμα της πολιτικής
αυτοκτονίας ή της υποταγής στους Podemos, καθώς δεν μπορούν ούτε να
συμπλεύσουν με τον Ραχόι, ούτε να αναλάβουν την ευθύνη μιας
παρατεταμένης ακυβερνησίας.
Η προοπτική ή μάλλον η βεβαιότητα της
ανατροπής στην Ισπανία σε μια πρώτη βαρύνουσα μετωπική αμφισβήτηση της
πολιτικής της Γερμανίας στην Κρίση της Ευρωζώνης θα επηρεάσει καταλυτικά
τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία.
Τον επόμενο μήνα δεν
διεξάγονται μόνον βουλευτικές εκλογές στην Ισπανία, οι δεύτερες μέσα σε
ένα εξάμηνο, αλλά και τοπικές δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στην
Ιταλία, με τις δημοσκοπήσεις να σημαίνουν συναγερμό για την κυβέρνηση
Ρέντζι και το Δημοκρατικό Κόμμα: Το κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε
Γκρίλο είναι πλέον πρώτο με ποσοστό 28,4%, με το Δημοκρατικό Κόμμα να
καταγράφει 28%...
Είναι βέβαιο ότι η πρωτιά του «αντισυστημικού»
Γκρίλο και του ετερόκλητου κινήματος των 5 Αστέρων θα οδηγήσει σε
ανταγωνιστική κατά της λιτότητας πλειοδοσία τόσο τη Φόρτσα Ιτάλια του
Μπερλουσκόνι, όσο και τη Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι, που πλέον αναζητεί
ενίσχυση και στον Νότο.
Αλλωστε μια ισχυρή μειοψηφία στην
Confindustria τον ΣΕΒ της Ιταλίας εδώ και καιρό τάσσεται όχι μόνον κατά
της λιτότητας αλλά υπέρ της επιστροφής της χώρας στο εθνικό νόμισμα.
Οι
τοπικές εκλογές όπως και οι ευρωεκλογές είναι σε όλη την Ευρώπη αλλά
κατ’ εξοχήν για την Ιταλία σήμερα ευκαιρία για μια ψήφο διαμαρτυρίας
χωρίς την αβεβαιότητα μιας ριζοσπαστικής ανατροπής.
Έτσι ο Ρέντζι
που έχει τους τελευταίους μήνες πυκνώσει και κλιμακώσει την ρητορική
κατά της λιτότητας στην Ευρωζώνη, αν θέλει να συγκρατήσει τη φθορά του
κυβερνώντος κόμματος είναι υποχρεωμένος όχι απλά να στηρίξει στις
Συνόδους Κορυφής και στις συνεδριάσεις του Eurogroup την επόμενη
κυβέρνηση της Ισπανίας, αλλά να προβάλει ως ηγέτης του Νότου της
Ευρωζώνης, με δεδομένο ότι ο βυθιζόμενος πολιτικά και δημοσκοπικά Ολάντ
δεν έχει ούτε τη βούληση, ούτε τη δυνατότητα να κινηθεί προς παρόμοια
κατεύθυνση.
Ούτως ή άλλως και χωρίς την ανατροπή στην Ισπανία, η
Ιταλία του Ρέντζι είχε φθάσει στα όρια αντοχής της σε σχέση με τις
λεπτές ισορροπίες που έχουν τα τελευταία δύο χρόνια διαμορφωθεί μεταξύ
Ρώμης από τη μια μεριά και Βερολίνου - Βρυξελλών από την άλλη:
Ο
Ρέντζι γνωρίζει ότι αν επικρατήσει η πρόταση Σόιμπλε για αφαίρεση της
αρμοδιότητας εποπτείας της τήρησης του Συμφώνου Σταθερότητας από την
Κομισιόν, για να υπαχθεί σε μια Ανεξάρτητη Αρχή, η οποία μόλις
πιστοποιείται υπέρβαση του ποσοστού 3% στο δημοσιονομικό έλλειμμα θα
ενεργοποιεί κόφτη δαπανών και θα επιβάλει χωρίς πολιτική διαβούλευση τα
προβλεπόμενα πρόστιμα, τότε η Ιταλία και η Ισπανία θα είναι τα πρώτα δύο
κράτη παραδειγματικής εφαρμογής της ενισχυμένης αυστηρότητας.
Ομως
αυτό που έχει σημάνει συναγερμό στη Ρώμη, είναι η πίεση του Σόιμπλε και
του Βερολίνου να θεσμοθετηθεί πλαφόν κατοχής δημόσιου χρέους, με
συγκεκριμένο πάγιο ποσοστό επί του ενεργητικού των χρηματοπιστωτικών
ιδρυμάτων κάθε χώρας-μέλους της Ευρωζώνης. Μια κίνηση η οποία με το
πρόσχημα της αξιοπιστίας του τραπεζικού τομέα βάλλει ευθέως και στην
καλύτερη περίπτωση περιορίζει την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης του
επικεφαλής της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 12/05/2016)