Με την αξιολόγηση να προχωρεί, δεν έχει νόημα να εξαντλήσουμε τον αναγνώστη με το θέμα αυτό. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία να ανοίξουμε ένα ζήτημα διαχρονικού και στρατηγικού χαρακτήρα το οποίο επηρεάζει τις τύχες της χώρας. Πρόκειται για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού. Διότι το πολιτικό προσωπικό οδήγησε στην κρίση. Το ίδιο επίσης δεν μπόρεσε να τη διαχειριστεί υπεύθυνα και αποτελεσματικά

Με την αξιολόγηση να προχωρεί, δεν έχει νόημα να εξαντλήσουμε τον αναγνώστη με το θέμα αυτό. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία να ανοίξουμε ένα ζήτημα διαχρονικού και στρατηγικού χαρακτήρα το οποίο επηρεάζει τις τύχες της χώρας. Πρόκειται για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού. Διότι το πολιτικό προσωπικό οδήγησε στην κρίση. Το ίδιο επίσης δεν μπόρεσε να τη διαχειριστεί υπεύθυνα και αποτελεσματικά.

Η ένδεια ηγετών και η γύμνια του πολιτικού προσωπικού είναι βεβαίως ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Υπάρχει παντού, περισσότερο ή λιγότερο, κρίση της πολιτικής. Έτσι άνοιξε η πόρτα για ακραίους λαϊκιστές, κυρίως ακροδεξιούς. Το βλέπουμε στην καρδιά της Ευρώπης και κυρίως στη Γαλλία ή στην Αυστρία. Εμφανίζεται στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Παραδοσιακά σταθεροποιητικές δυνάμεις, που εκφράζουν τη σοσιαλδημοκρατία, περνούν κρίση στη Γερμανία, στη Γαλλία και στη Βρετανία. Η Κεντροδεξιά συχνά φλερτάρει με αξίες της Ακροδεξιάς. Το φαινόμενο έχει κακοφορμίσει στην καρδιά της υπερδύναμης, με τον Ντόναλντ Τραμπ, που μπορεί και να εκλεγεί Πρόεδρος. Έντυπα κύρους όπως το New York Review of Books, το New Statesman, οι Financial Times κ.λπ. αναλύουν το «φαινόμενο» Τραμπ με τρόμο. Τραμπ και Χίλαρι Κλίντον μάχονται για πρώτη φορά σε προεδρικές εκλογές, ο καθένας, με σαρωτικά αρνητικά χαρακτηριστικά στις δημοσκοπήσεις. Τουλάχιστον η Κλίντον είναι μεν φθαρμένη, αλλά μετριοπαθής. Θα κερδίσει όμως;

Στη χώρα μας η κρίση της πολιτικής και η ένδεια του πολιτικού προσωπικού είναι άκρως επικίνδυνη, διότι η οικονομία αιωρείται επίμονα πάνω από την απειλή χρεοκοπίας. Το παθογενές προσωπικό άλλωστε οδήγησε στην οικονομική κρίση. Ενώ, μέχρι τώρα, αποδείχθηκε ανίκανο να τη διαχειριστεί. Είμαστε η μόνη χώρα από τις οικονομικά ευάλωτες της Ευρωζώνης, που βυθιζόμαστε επίμονα σε ένα τέλμα. Οι δύο κομματικοί πυλώνες της μεταπολίτευσης κατέρρευσαν. Άλλωστε, τα κόμματα αυτά έχτισαν το «αποτυχημένο κράτος» (failed state), πελατειακό, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό, που υπήρξε η εστία της κρίσης. Με δεδομένο το DNA του πολιτικού προσωπικού τους, αποδείχθηκαν ανίκανα να το μεταρρυθμίσουν.

Το πολιτικό προσωπικό συμπληρώθηκε από την εκτόξευση ενός κόμματος (του ΣΥΡΙΖΑ) στην εξουσία, από το περιθώριο του 4%, χάρη στον χαρισματικό ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα. Ο τελευταίος έγινε ο κεντρικός φορέας για κάτι «νέο». Το νέο όμως δεν ήρθε. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε τμήμα κομματικών δομών, νοοτροπιών και πρακτικών της άρρωστης φάσης της μεταπολίτευσης. Από τους προβληματικούς «έμπειρους» περάσαμε λοιπόν στους προβληματικούς άπειρους. Όλες οι αντιπολιτεύσεις υπήρξαν ανεύθυνες και λαϊκιστικές. Άλλωστε, στα χνάρια του Σαμαρά βάδισε ο Τσίπρας. Το «λεφτά υπάρχουν» σφράγισε τον Παπανδρέου.

Μπροστά στην κρίση, το εγχώριο πολιτικό προσωπικό αναδείχτηκε στο λιγότερο συναινετικό της Ευρωζώνης. Οι αντιπολιτεύσεις είναι παγίως εστίες ανευθυνότητας, αστάθειας και σύγκρουσης σηκώνοντας λάβαρα πρόωρων εκλογών. Μετά τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, το ίδιο πράττει τώρα και ο Μητσοτάκης. Είναι δυνατόν στο τεντωμένο σχοινί της αξιολόγησης και μετά την εφαρμογή της όποιας συμφωνίας, να πέσει στη χώρα ένα συντριπτικό φορτίο νέων εκλογών; Ταυτόχρονα, τα σημερινά δύο ισχυρότερα κόμματα είναι όλο και πιο γυμνά σε ανθρώπους ικανούς διαχειριστικά και με νοοτροπίες διαφορετικές από εκείνα που μας οδήγησαν στην άβυσσο. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ικανούς υπουργούς, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού (π.χ. Τσακαλώτος, Μουζάλας). Η νέα ηγεσία της ΝΔ απλώς αναπαράγει το φθαρμένο υλικό της. Τρομάζει κανείς από το εάν οι «τομεάρχες» της γίνουν υπουργοί στον τομέα ευθύνης τους. Ο Μητσοτάκης δεν έχει φέρει τα «πάνω κάτω» όπως υποσχόταν. Τα «κάτω» προσδιορίζουν και πάλι τη ΝΔ.

Η τραγωδία είναι πως όσο πιο φθαρμένα είναι τα κόμματα και όσο πιο γυμνό το πολιτικό προσωπικό τους, τόσο αδυνατούν να προσελκύσουν ζωντανά και ικανά νέα πολιτικά κύτταρα. Τα απωθούν. Όσο πιο άρρωστοι είναι οι κομματικοί σχηματισμοί, τόσο κλείνονται στα σάπια τείχη τους. Ανακυκλώνοντας τις παθογένειές τους. Και το ερώτημα είναι ωμό: Με τέτοιο πολιτικό προσωπικό των μεγάλων και μικρών κομμάτων θα βγει η χώρα από την κρίση;

(από την εφημερίδα "ΗΗΜΕΡΗΣΙΑ", 14-15/05/2016)