Είναι
κοινή η διαπίστωση ότι όσο διαρκούσε η αξιολόγηση του προγράμματος σταθεροποίησης
από τους δανειστές η οικονομία ,και ποιο συγκεκριμένα οι επιχειρήσεις, μικρές
και μεγάλες, λίγο έλειψε να τιναχθούν στον αέρα λόγω της τεράστιας αβεβαιότητας
που δημιουργήθηκε και της έλλειψης εμπιστοσύνης που επικράτησε στη αγορά. Κάτι
που ενίσχυσε την τάση περιορισμού της οποιαδήποτε οικονομικής δραστηριότητας, την
μαζική φυγή εταιρειών αλλά και επιστημόνων και επαγγελματιών στο εξωτερικό και
γενικά συνέβαλλε στην περαιτέρω αποσάθρωση του εναπομείναντος παραγωγικού
ιστού της χώρας. Τα νούμερα είναι εφιαλτικά και μαρτυρούν το μέγεθος της
οικονομικής και κοινωνικής ζημιάς που έχει υποστεί ο τόπος τα τελευταία έξι «μνημονιακά»
χρόνια. Περισσότερες από 280,000
επιχειρήσεις έχουν κλείσει ενώ 400.000 νέοι επί το πλείστον άνθρωποι έχουν
μεταναστεύσει και ένα εκατομμύριο έχουν μπει στην ανεργία. Για έναν σχετικά μικρό
πληθυσμό όπως είναι αυτός της Ελλάδας των 11 εκατομμυρίων όπου μόνο τα 2,5
εκατ. είναι οικονομικά ενεργός, το πλήγμα είναι ιδιαίτερα βαρύ.
Μένει λοιπόν στις πλάτες αυτής της μειοψηφίας να σηκώσει το βάρος της
οικονομικής ανασυγκρότησης η οποία θα χρειασθεί προκειμένου η χώρα να ξεφύγει από
την σημερινή αδιέξοδη κατάσταση μηδενικής η και αρνητικής ανάπτυξης. Η επιτυχής
ολοκλήρωση της αξιολόγησης την περασμένη Τρίτη και η απόφαση του Eurogroup
να εγκρίνει την εκταμίευση των 10,3 δισεκ. ευρώ , ακόμα και η αναμενόμενη
απόφαση της ΕΚΤ να αρχίσει να αποδέχεται τα Ελληνικά κρατικά ομόλογα για
την χρηματοδότηση των Ελληνικών τραπεζών, δημιουργούν ασφαλώς πολύ θετικές
προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας που εικάζεται ότι θα
ακολουθήσει.
Ορισμένοι μάλιστα ομιλούν περί του φαινομένου του ελατηρίου που αίφνης θα
παρατηρηθεί και ως δια μαγείας θα ωθήσει πάλι την οικονομική δραστηριότητα
δυναμικά προς τα εμπρός. Εμείς θα διαφωνήσουμε πλήρως με τέτοιου είδους
μεταφυσικές διαπιστώσεις για τον απλούστατο λόγο ότι η ζημιά που έχει γίνει
στην παραγωγική δομή της χώρας είναι τεράστια με την εμπιστοσύνη των
επιχειρηματιών και των επαγγελματιών (που καλούνται τώρα να δραστηριοποιηθούν )
να έχει κλονιστεί για καλά ενώ πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να
βοηθήσουν έχουν φύγει δια παντός.
Για να υπάρξει επιστροφή στην ανάπτυξη, και προκειμένου αυτή να είναι βιώσιμη
σε βάθος χρόνου που είναι και το μέγα ζητούμενο, θα πρέπει να υπάρξει αλλαγή
νοοτροπίας και η υιοθέτηση ενός εναλλακτικού παραγωγικού μοντέλου. Όπως πολύ
εύστοχα παρατηρεί ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην
Καθημερινή (24/05/2016), «Τα πράγματα στον τομέα της οικονομίας είναι σχετικά
απλά. Αν δεν υπάρξουν πολιτικές που στρέφουν την πλάτη σε λύσεις
κρατικοκεντρικές, με έμφαση στον ιδιωτικό τομέα και στην ατομική
δημιουργικότητα, με περικοπές φόρων και κατάργηση γραφειοκρατικών διαδικασιών,
δεν πρόκειται να φανούν επενδύσεις ούτε να υπάρξει ανάπτυξη. Η πορεία προς την
αδιέξοδη παρακμή και τη συνακόλουθη τελειωτική οικονομική διάλυση θα είναι
ανεμπόδιστη και καταιγιστική».