Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιρίμ στην ουσία προεξόφλησε χθες
πρόωρες εκλογές, με τις εκτιμήσεις να δείχνουν ως ορίζοντα το φθινόπωρο,
που θα είναι η τρίτη προσφυγή στις κάλπες μέσα σε 18 μήνες: Πρώτη φορά
τον Απρίλιο του 2015 όπου το ΑΚΡ υπό τον Νταβούτογλου έχασε την
κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, δεύτερη τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς,
όπου το κυβερνών κόμμα ανέκτησε την αυτοδυναμία, με την τρίτη προσφυγή
να στοχεύει στην κατοχύρωση της ενισχυμένης πλειοψηφίας που απαιτείται
για τη συνταγματική μεταρρύθμιση.
Ανάμεσα στις εκλογές του
Απριλίου και του Νοεμβρίου του 2015 οι Ερντογάν-Νταβούτογλου εξαπέλυσαν
ολομέτωπη επίθεση κατά των Κούρδων, με σκληρή καταστολή στις πόλεις και
με κανονικό πόλεμο κατά του ΡΚΚ στη Νοτιοανατολική Τουρκία, με τις μάχες
να μην περιορίζονται στις ορεινές περιοχές, αλλά να επεκτείνονται σε
πόλεμο χαρακωμάτων στα μεγάλα αστικά κέντρα της περιοχής.
Έτσι το
ΑΚΡ συμπίεσε σε κάποιο βαθμό το Φιλοκουρδικό Κόμμα HDP και διεμβόλισε
την εκλογική βάση του Εθνικιστικού Κόμματος ΜΗΡ με τα δύο όμως αυτά
κόμματα να διασφαλίζουν το όριο του 10% και να εισέρχονται στη Βουλή και
να μην επιτρέπουν υιοθέτηση της Συνταγματικής Μεταρρύθμισης για
Εκτελεστική Προεδρία στο Κοινοβούλιο.
Σήμερα ο Γιλντιρίμ
ανακοινώνει την τρίτη προσφυγή στις κάλπες ως μόνη δυνατή επιλογή αν δεν
περάσει η Συνταγματική Αναθεώρηση στη Βουλή με στόχο όχι μόνον τη
διασφάλιση της ενισχυμένης πλειοψηφίας αλλά της απόλυτης παντοδυναμίας
του Ερντογάν και του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, καθώς θεωρείται από πολύ
πιθανό έως βέβαιο πλέον το HDP και το ΜΗΡ να μη διασφαλίσουν το πλαφόν
του 10%, με αποτέλεσμα μια Δικομματική Βουλή με το κόμμα του Ερντογάν
πανίσχυρο με μόνο αντίπαλο μια συρρικνωμένη κοινοβουλευτική ομάδα του
Κεμαλικού CHP.
Στην αυταρχική του εκτροπή από τη σκληρή καταστολή
στο Πάρκο Γεζί στην Κωνσταντινούπολη από τον Ιούνιο του 2013 μέχρι
σήμερα η πολιτική κυριαρχία του Ερντογάν στο εκλογικό σώμα ποτέ δεν
αμφισβητήθηκε, καθώς στα δεκατέσσερα σχεδόν χρόνια που βρίσκεται στην
εξουσία ο σκληρός πυρήνας των ψηφοφόρων του δεν έπεσε ποτέ κάτω από το
40%.
Πριν από το 2013 για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Ερντογάν
προσπάθησε να διευρύνει την εκλογική του βάση μέσω της αναζήτησης
πολιτικού συμβιβασμού με το ΡΚΚ μέσω μιας μακράς σε καθημερινή σχεδόν
βάση διαπραγμάτευση του έμπιστου συνεργάτη του και επικεφαλής της
Υπηρεσίας Πληροφοριών ΜΙΤ Φιντάν. Να τη διευρύνει στη λογική ότι ως
Σουνίτες Μουσουλμάνοι οι Κούρδοι στο πεδίο του Πολιτικού Ισλάμ έχουν
πολύ μεγαλύτερο κοινό παρονομαστή συμφερόντων με τους Σουνίτες Τούρκους,
από ό,τι στο άκαμπτο πλαίσιο του Κεμαλισμού που στηριζόταν στο δόγμα
«Ενα Εθνος-Ενα Κράτος».
Οταν για εσωτερικούς λόγους, αλλά κυρίως
λόγω της χειραφέτησης των Κούρδων στη Βορειοανατολική Συρία η διεύρυνση
της στήριξης του Ερντογάν στις κουρδικές περιοχές της Νοτιοανατολικής
Τουρκίας ακυρώθηκε με μια στροφή 180ο ανακάλυψε ότι οι Κούρδοι
συνομιλητές του είναι ξανά τρομοκράτες, η σκληρή καταδίωξη των οποίων θα
του επιτρέψει να υφαρπάξει το μεγαλύτερο ποσοστό της εκλογικής βάσης
του εθνικιστικού ΜΗΡ του Μπαχτσελί.
Έτσι το Πολιτικό Ισλάμ του
Ερντογάν μετά τη ρήξη πρώτα με τα δίκτυα του εγκατεστημένου από το 1999
στην Πενσιλβανία των ΗΠΑ Ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν και στη συνέχεια με το
ΡΚΚ αναζητά όχι συνεργασία και στήριξη από το Εθνικιστικό ΜΗΡ το οποίο
παραμένει το Κόμμα που προήλθε από τους Γκρίζους Λύκους, αλλά απορρόφηση
και ενσωμάτωσή του σε ένα ιδιότυπο κράμα Συντηρητικού Πολιτικού Ισλάμ
και Σκληρού Εθνικισμού, μια συγχώνευση που περιορίζει τα περιθώρια των
Κεμαλιστών είτε σε επίπεδο στρατιωτικής ηγεσίας, είτε στην ηγεσία του
CHP.
Σουλτάνος με την πλειοψηφία του λαού να τον στηρίζει ο
Ερντογάν προφανώς γνωρίζει ότι ο ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος
Μεντερές στη δεκαετία του ’50 αύξανε σταθερά την εκλογική του βάση σε
τρεις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, μια νομιμοποίηση που δεν εμπόδισε
τους Στρατηγούς να τον ανατρέψουν τον Μάιο του 1960.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 03/06/2016)