Οποια και αν είναι η έκβαση της εν εξελίξει κρίσης για τη διάσωση του
τραπεζικού συστήματος της Ιταλίας, η πολιτική σταδιοδρομία του Ματέο
Ρέντζι από ό,τι φαίνεται πλησιάζει προς άδοξο και πρόωρο τέλος και όχι
μόνον: Μαζί με την κατάρρευση του χαρισματικού σαραντάρη που πριν από
δυόμισι χρόνια υποσχόταν όλα σε όλους, τερματισμό της λιτότητας στους
συμπολίτες του και τολμηρές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις
στους Μέρκελ - Σόιμπλε φαίνεται ότι έρχεται και η αποδόμηση του
Δημοκρατικού Κόμματος του κληρονόμου του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΙΚΚ του
Τολιάτι και του Μπερλιγκουέρ ως δύναμης με προοπτική επανόδου στη
διακυβέρνηση.
Την πικρή και σκληρή αλήθεια ότι τα προβλήματα, οι
αντοχές και κοινωνικές ισορροπίες της Ιταλίας είναι ασύμβατα με την
πολιτική που επέλεξε η Γερμανία μετά την έναρξη της παγκόσμιας
χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008, αλλά κυρίως μετά την
έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη την άνοιξη του 2010 δυσκολεύονταν όλοι
στη Ρώμη, στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες να παραδεχθούν ή να ομολογήσουν
δημόσια.
Έτσι όλα είχαν προσωποποιηθεί, λες και αν η Ιταλία
απαλλασσόταν από τα σκάνδαλα διαπλοκής και κρεβατοκάμαρας του
Μπερλουσκόνι θα προσαρμοζόταν πιο γρήγορα υπό τον τεχνοκράτη Μόντι στους
κανόνες της γερμανικής Ευρώπης, λες και αν ο εξηνταπεντάρης πρώην
επίτροπος δεν μπορούσε να ενθουσιάσει τα πλήθη και να κινητοποιήσει την
κοινωνία, θα μπορούσε να το πετύχει ο νέος, ευπαρουσίαστος και δυναμικός
σαραντάρης δήμαρχος της Φλωρεντίας.
Δημοσκοπικό προβάδισμα στο
Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, του κωμικού τηλεπαρουσιαστή,
που χάρη στον εκλογικό νόμο που προώθησε ο Ρέντζι νομιμοποιείται να
ελπίζει ακόμη και σε αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο
Μπερλουσκόνι κράτησε πάντα τις αποστάσεις του σε επίπεδο ρητορικής από
το Βερολίνο, αλλά στο τέλος δεν μπορούσε να πείσει τους συμπατριώτες του
ότι απαλύνει τη σκληρή λιτότητα με ρητορικά πυροτεχνήματα του τύπου «Να
φύγει η Γερμανία από την Ευρωζώνη»!
Ο Μόντι απέδειξε ότι το
ευρωπαϊκό κύρος και αξιοπιστία του δεν τον κατέστησαν καλύτερο και
αποτελεσματικότερο διαπραγματευτή: Στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου του
2012 πέτυχε μαζί με τον Ραχόι την απευθείας χρηματοδότηση της
ανακεφαλαίωσης των τραπεζών από την ESM, μια απόφαση που θεωρήθηκε ότι
σπάει τον φαύλο κύκλο ανατροφοδότησης δημόσιου χρέους - τραπεζικού
χρέους με τον Σόιμπλε τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς να σβήνει χωρίς
πολλές εξηγήσεις την υπογραφή του.
Τελευταίος στη σειρά ο
φιλόδοξος Ματέο, που στις αρχές του 2014 ανέτρεψε με εσωκομματικό
πραξικόπημα τον προκάτοχό του Λέττα και τώρα κινδυνεύει να παραδώσει τα
ηνία της εξουσίας είτε στον απερίγραπτο αντισυστημικό τηλεδιασκεδαστή,
είτε σε κάποιον που θα επιλέξει ο Γκρίλο.
Το χαλί στον Γκρίλο το
στρώνουν στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στη Φρανκφούρτη όσοι
διαμηνύουν στον Ρέντζι ότι η μόνη λύση για τη διάσωση του τραπεζικού
συστήματος είναι το bail in.
Ολα στη Ρώμη δείχνουν πρόωρες
εκλογές, μετά την ήδη προεξοφλημένη ήττα του Ρέντζι στο Δημοψήφισμα του
Οκτωβρίου, για έγκριση της Συνταγματικής Μεταρρύθμισης, για περιορισμό
των αρμοδιοτήτων και των μελών της Γερουσίας, με τον πρωθυπουργό να έχει
δεσμευθεί ότι θα παραιτηθεί σε περίπτωση αρνητικού αποτελέσματος.
Το
φαινόμενο Γκρίλο δεν ήλθε ξαφνικά ως κεραυνός το 2009 όταν ο τηλεστάρ
ίδρυσε το Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Η απαξίωση της πολιτικής ζωής στην
Ιταλία είναι μια ιστορία είκοσι και πλέον ετών από τις αρχές της
δεκαετίας του ’90, όταν ο «ατρόμητος» δικαστής Ντι Πιέτρο εξαπέλυε την
επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, μια
κάθαρση που άνοιξε τον δρόμο για την κυριαρχία της προσωποποιήσης της
διαφθοράς-διαπλοκής του «Καβαλιέρε», όπως αποκαλούν τον Σίλβιο
Μπερλουσκόνι.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗ
Οποια και αν είναι η έκβαση της εν εξελίξει κρίσης για τη διάσωση του
τραπεζικού συστήματος της Ιταλίας, η πολιτική σταδιοδρομία του Ματέο
Ρέντζι από ό,τι φαίνεται πλησιάζει προς άδοξο και πρόωρο τέλος και όχι
μόνον: Μαζί με την κατάρρευση του χαρισματικού σαραντάρη που πριν από
δυόμισι χρόνια υποσχόταν όλα σε όλους, τερματισμό της λιτότητας στους
συμπολίτες του και τολμηρές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις
στους Μέρκελ - Σόιμπλε φαίνεται ότι έρχεται και η αποδόμηση του
Δημοκρατικού Κόμματος του κληρονόμου του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΙΚΚ του
Τολιάτι και του Μπερλιγκουέρ ως δύναμης με προοπτική επανόδου στη
διακυβέρνηση.
Την πικρή και σκληρή αλήθεια ότι τα προβλήματα, οι
αντοχές και κοινωνικές ισορροπίες της Ιταλίας είναι ασύμβατα με την
πολιτική που επέλεξε η Γερμανία μετά την έναρξη της παγκόσμιας
χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008, αλλά κυρίως μετά την
έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη την άνοιξη του 2010 δυσκολεύονταν όλοι
στη Ρώμη, στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες να παραδεχθούν ή να ομολογήσουν
δημόσια.
Έτσι όλα είχαν προσωποποιηθεί, λες και αν η Ιταλία
απαλλασσόταν από τα σκάνδαλα διαπλοκής και κρεβατοκάμαρας του
Μπερλουσκόνι θα προσαρμοζόταν πιο γρήγορα υπό τον τεχνοκράτη Μόντι στους
κανόνες της γερμανικής Ευρώπης, λες και αν ο εξηνταπεντάρης πρώην
επίτροπος δεν μπορούσε να ενθουσιάσει τα πλήθη και να κινητοποιήσει την
κοινωνία, θα μπορούσε να το πετύχει ο νέος, ευπαρουσίαστος και δυναμικός
σαραντάρης δήμαρχος της Φλωρεντίας.
Δημοσκοπικό προβάδισμα στο
Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, του κωμικού τηλεπαρουσιαστή,
που χάρη στον εκλογικό νόμο που προώθησε ο Ρέντζι νομιμοποιείται να
ελπίζει ακόμη και σε αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο
Μπερλουσκόνι κράτησε πάντα τις αποστάσεις του σε επίπεδο ρητορικής από
το Βερολίνο, αλλά στο τέλος δεν μπορούσε να πείσει τους συμπατριώτες του
ότι απαλύνει τη σκληρή λιτότητα με ρητορικά πυροτεχνήματα του τύπου «Να
φύγει η Γερμανία από την Ευρωζώνη»!
Ο Μόντι απέδειξε ότι το
ευρωπαϊκό κύρος και αξιοπιστία του δεν τον κατέστησαν καλύτερο και
αποτελεσματικότερο διαπραγματευτή: Στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου του
2012 πέτυχε μαζί με τον Ραχόι την απευθείας χρηματοδότηση της
ανακεφαλαίωσης των τραπεζών από την ESM, μια απόφαση που θεωρήθηκε ότι
σπάει τον φαύλο κύκλο ανατροφοδότησης δημόσιου χρέους - τραπεζικού
χρέους με τον Σόιμπλε τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς να σβήνει χωρίς
πολλές εξηγήσεις την υπογραφή του.
Τελευταίος στη σειρά ο
φιλόδοξος Ματέο, που στις αρχές του 2014 ανέτρεψε με εσωκομματικό
πραξικόπημα τον προκάτοχό του Λέττα και τώρα κινδυνεύει να παραδώσει τα
ηνία της εξουσίας είτε στον απερίγραπτο αντισυστημικό τηλεδιασκεδαστή,
είτε σε κάποιον που θα επιλέξει ο Γκρίλο.
Το χαλί στον Γκρίλο το
στρώνουν στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στη Φρανκφούρτη όσοι
διαμηνύουν στον Ρέντζι ότι η μόνη λύση για τη διάσωση του τραπεζικού
συστήματος είναι το bail in.
Ολα στη Ρώμη δείχνουν πρόωρες
εκλογές, μετά την ήδη προεξοφλημένη ήττα του Ρέντζι στο Δημοψήφισμα του
Οκτωβρίου, για έγκριση της Συνταγματικής Μεταρρύθμισης, για περιορισμό
των αρμοδιοτήτων και των μελών της Γερουσίας, με τον πρωθυπουργό να έχει
δεσμευθεί ότι θα παραιτηθεί σε περίπτωση αρνητικού αποτελέσματος.
Το
φαινόμενο Γκρίλο δεν ήλθε ξαφνικά ως κεραυνός το 2009 όταν ο τηλεστάρ
ίδρυσε το Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Η απαξίωση της πολιτικής ζωής στην
Ιταλία είναι μια ιστορία είκοσι και πλέον ετών από τις αρχές της
δεκαετίας του ’90, όταν ο «ατρόμητος» δικαστής Ντι Πιέτρο εξαπέλυε την
επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, μια
κάθαρση που άνοιξε τον δρόμο για την κυριαρχία της προσωποποιήσης της
διαφθοράς-διαπλοκής του «Καβαλιέρε», όπως αποκαλούν τον Σίλβιο
Μπερλουσκόνι.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 08/07/2016)