Το κύμα πρωτοφανούς καταστολής που εξαπέλυσε ο Ερντογάν μετά την
αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος έχει μια νομιμοποίηση την εξάρθρωση
του ιού ή του καρκινώματος των δικτύων του Ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν, που
είναι μόνιμα εγκατεστημένος από το 1999 στην Πενσιλβανία των ΗΠΑ.
Ο
Ιμάμης παρουσιάζεται ως παντοδύναμος που κινεί τα νήματα από το
παρασκήνιο με υπονοούμενη την ύπαρξη Αμερικανού υποβολέα. Ο Γκιουλέν
κατασκεύασε τις αποκαλύψεις για τις συνωμοσίες Εργκενέκον και
Βαριοπούλα, για να συκοφαντήσει την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, ο ίδιος
οργάνωσε την εξέγερση στο Πάρκο Γεζί τον Ιούνιο του 2013 και στη
συνέχεια μόνταρε τις αποκαλύψεις για τη διαφθορά της οικογένειας
Ερντογάν και τέλος ο παντοδύναμος Ιμάμης είναι ο υπαίτιος για την
κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού Σουχόι τον περασμένο Νοέμβριο.
Όλα
τα παραπάνω δείχνουν τον Ερντογάν εγκλωβισμένο στην κλιμάκωση της
πίεσής του προς τις ΗΠΑ για έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν, ένα αίτημα το
οποίο γνωρίζει ότι δεν πρόκειται ποτέ να ικανοποιηθεί. Για να περισώσει
την επίφαση της ισχύος του στην κοινή γνώμη της χώρας του, ο Ερντογάν θα
είναι υποχρεωμένος να κλιμακώσει την πίεση:
Να απειλήσει δημόσια,
γιατί τώρα το πράττει παρασκηνιακά, ότι η χρήση της βάσης του Ιντσιρλίκ
ως βάσης εξόρμησης των μαχητικών αεροσκαφών των ΗΠΑ κατά των
Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και στο Ιράκ συνδέεται με
τη συνεργασία της Ουάσιγκτον στην ικανοποίηση του αιτήματος για έκδοση
του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Να πιέσει τους πιο ευάλωτους λόγω
προσφυγικού, Ευρωπαίους, ζητώντας, για παράδειγμα, να συλληφθούν και να
εκδοθούν στην Τουρκία στελέχη των Δικτύων του Γκιουλέν, που είναι
εγκατεστημένα στη Γερμανία ή στο Βέλγιο, για να δημιουργηθεί ένα
προηγούμενο που θα ασκεί πίεση στις ΗΠΑ. Η Ε.Ε. ακόμη και αν αποφασίσει
να αποφύγει αποφάσεις που θα εξαγριώσουν τον Ερντογαν όπως, για
παράδειγμα, η διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, δεν θα
διακινδυνεύσει δημόσια διαφοροποίηση από τις ΗΠΑ στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Ο
Ερντογάν έχει σκιαγραφήσει μια προοπτική γιά τις διμερείς σχέσεις με
τις ΗΠΑ, όπου μόνον η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης είναι νοητή.
Είτε
ευσταθούν είτε όχι οι κατηγορίες και οι πολλές θεωρίες συνωμοσίας που
βλέπουν το φως στα ΜΜΕ της Τουρκίας για συνωμοσία made in USA, ο
Ερντογάν κινείται και επηρεάζει την Ουάσιγκτον να αντιδράσει τη δυναμική
και τη λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Σε μιά Ευρύτερη
Μέση Ανατολή όπου οι ΗΠΑ στερεώνουν τη συνεργασία τους με τη Ρωσία,
έχουν καλές σχέσεις με προοπτική βελτίωσης με το Ιράν, χειρίζονται με
διαχειρίσιμο μέχρι στιγμής κόστος τη δυσαρέσκεια της Σαουδικής Αραβίας
και των Εμιράτων αλλά και του Ισραήλ για την προσέγγιση με την Τεχεράνη,
στηρίζουν με κάθε δυνατό τρόπο το καθεστώς του Στρατηγού Σίσι στην
Αίγυπτο, η Τουρκία του Ερντογάν είναι παράγοντας περιπλοκής.
Απόλυτη
προτεραιότητα της Ουάσιγκτον είναι η εξάλειψη του Ισλαμικού Κράτους των
Τζιχαντιστών στη Συρία και στο Ιράκ, ενώ του Ερντογάν είναι η εξόντωση
του Ιμάμη Γκιουλέν, η διάλυση των υπαρκτών ή και εικαζόμενων δικτύων του
και ταυτόχρονα η αποτροπή χειραφέτησης των Κούρδων στη Βορειοανατολική
Συρία σε de facto ανεξάρτητη οντότητα.
Η σύγκρουση Ουάσιγκτον -
Αγκύρας θα είναι μετωπική, καθώς ο Ερντογάν εμφανίζεται επιθετικός,
συγκρουσιακός και αδιάλλακτος, σε αντίθεση με τον Σαντάμ και τον
Μιλόσεβιτς που προσπάθησαν μέχρι την τελευταία στιγμή να βρουν μια
συμβιβαστική λύση, που να αποτρέπει τη σύγκρουση.
Ο Μιλόσεβιτς
εκλιπαρούσε για ρόλο στα Βαλκάνια μέχρι και τις αρχές του 1998, όταν
κατάλαβε ότι μόνον συγκρουσιακά μπορεί να αντιμετωπίσει την απόφαση των
ΗΠΑ για ανεξάρτητο Κόσοβο, ενώ από την πλευρά του ο Σαντάμ είχε δείξει
υπερβάλλοντα ζήλο στην καταστροφή των οπλικών συστημάτων μαζικής
καταστροφής που διέθετε.
Ο Ερντογάν, από την πλευρά του, διαμηνύει
συνεχώς από το 2003 στις ΗΠΑ ότι η Αγκυρα διατηρεί δικαίωμα βέτο σε
κάθε παρέμβασή τους στην ευρύτερη περιοχή.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 28/07/2016)