Οι ήσυχες ημέρες του καλοκαιριού είναι πλέον παρελθόν και στη χώρα επικρατεί μια διαρκής ένταση σε όλα τα επίπεδα. Στην πολιτική, η σφοδρή σύγκρουση της κυβέρνησης με τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχει χτυπήσει «κόκκινο». Κάθε θέμα που έρχεται στην επικαιρότητα γίνεται αντικείμενο πολεμικών ανακοινώσεων και μιας διαρκούς αντιπαλότητας, πολλές φορές με ιδιαίτερα σκληρούς χαρακτηρισμούς.
Το σκηνικό μοιάζει προεκλογικό, μόλις ένα χρόνο μετά τις εκλογές, και σίγουρα στον ορίζοντα δεν υπάρχει καμιά περίπτωση εθνικής συνεννόησης, ακόμη και για τα κρίσιμα και ιδιαιτέρως επικίνδυνα εθνικά θέματα. Η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών οδήγησε την αντιπαράθεση σε άλλα μονοπάτια, βάζοντας και την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη σε ένα πολιτικό παιχνίδι που μόνο μέγιστο κακό στον χώρο των δικαστών κάνει. Ισως δεν το καταλαβαίνουν ούτε οι πολιτικοί, ούτε και οι λειτουργοί της Θέμιδος ότι απαξιώνεται και το τελευταίο? αποκούμπι που έχουν οι πολίτες για να βρουν το δίκιο τους.
Ακόμη κι αν δεν υπάρχει καμιά περίπτωση «συναλλαγής» της Δικαιοσύνης με την πολιτική εξουσία, δίνεται η εντύπωση ότι στο παρασκήνιο γίνονται υπόγειες συνεννοήσεις και συμφωνίες. Κι αυτό, βεβαίως, δεν τιμά την Ελληνική Δημοκρατία.
Η ρήξη με την Εκκλησία και το άρον - άρον κλείσιμο του μετώπου ανέδειξε για ακόμη μια φορά την αδυναμία της ελληνικής πολιτείας να επιβάλει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού το Θεώ». Τα όσα έγιναν δεν τιμούν σε καμιά περίπτωση μια ευρωπαϊκή χώρα.
Στο μέτωπο της κυβέρνησης, αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι ότι ο πρωθυπουργός «παίρνει πάνω του» τα πάντα. Από τις επενδύσεις που κολλάνε στα γραφεία υπουργών (όπως η περίπτωση της Socar), μέχρι τις μείζονες κρίσεις με τους ιεράρχες και τους δικαστικούς που θα έπρεπε να έχουν λυθεί στα υπουργικά γραφεία κι όχι στα σαλόνια του Μεγάρου Μαξίμου. Είτε ο κ. Τσίπρας δεν εμπιστεύεται τους υπουργούς του, είτε οι τελευταίοι βρίσκονται σε μια ιδιότυπη «λευκή απεργία» θέλοντας να διασώσουν μέρος από το πολιτικό τους κεφάλαιο.
Οσο για την οικονομία, τα μηνύματα είναι πολλαπλά και διφορούμενα. Από τη μια οι πολίτες πληρώνουν τους υπέρμετρους φόρους με δανεικά, μεταφέροντας ουσιαστικά το χρέος από το Δημόσιο στις τράπεζες. Από την άλλη, το νέο κύμα διαμαρτυριών συνταξιούχων ή πολιτών που εξεγείρονται για τους πλειστηριασμούς της περιουσίας τους, ασφαλώς θα έχει σοβαρές επιπτώσεις και στην κυβέρνηση.
Την ίδια ώρα στο εξωτερικό σοβεί η σφοδρή αντιπαράθεση Ουάσιγκτον - Βερολίνου για το ελληνικό χρέος, την τελευταία ίσως ελπίδα για να «ανασάνει» η οικονομία μέσω μιας γενναίας ρύθμισης. Η εμμονή της Γερμανίας σε αναβολή των αποφάσεων είναι η βασική αιτία μιας κατάστασης που «σέρνεται» κι εμποδίζει τη χώρα να κάνει άλμα εξόδου από την κρίση.
Όμως, ποιος μπορεί να αρνηθεί την άποψη του Σόιμπλε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος αλλά η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, όταν ακόμη και στο επενδυτικό κλίμα είμαστε πίσω από? αφρικανικές χώρες; Πώς θα γίνουν επενδύσεις και θα ανοίξουν θέσεις εργασίας όταν το ίδιο το κράτος βάζει «τρικλοποδιές» στην αναπτυξιακή πορεία;
Δημιουργείται έτσι ένα εκρηκτικό μείγμα με απρόβλεπτες συνέπειες. Η χώρα είτε θα κάνει τη φυγή προς τα εμπρός, είτε θα χάσει ακόμη μία πενταετία βυθισμένη στο σκοτάδι της πολιτικής και οικονομικής κρίσης.
(Πηγή: Ημερησία)