Εκ πρώτης όψεως η Χίλαρι Κλίντον εκπροσωπεί τη συνέχεια και την
προβλεψιμότητα συνολικά αλλά και στην εξωτερική πολιτική, ενώ ο αντισυστημικός
λαϊκιστής Ντόναλντ Τραμπ την αστάθεια, το απρόβλεπτο, την πλεύση σε
αχαρτογράφητες περιοχές. Τη διάχυτη αυτή παραδοχή στα ΜΜΕ και στην κοινή γνώμη
της Δύσης, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, δεν συμμερίζονται νυν και πρώην
αξιωματούχοι της κυβέρνησης Ομπάμα, οι οποίοι επισημαίνουν χωρίς περιστροφές
ότι η Κλίντον θα υιοθετήσει πιο σκληρή στάση απέναντι στη Ρωσία απ’ ό,τι ο
σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου ή ο Τραμπ.
Οι σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας, που περνούν αυτήν τη
στιγμή μια σκληρή δοκιμασία στη Συρία, στη δεύτερη θητεία Ομπάμα είχαν μια
δυναμική ρεαλιστικής προσέγγισης στη Μέση Ανατολή, μια δυναμική που άντεξε
ακόμη και στη θερμή σύγκρουση των δύο πλευρών δι’ αντιπροσώπων στην Ουκρανία
μετά την άνοιξη του 2014. Τα παραπάνω ως δυναμική μεγάλης ανατροπής έχουν
προκαλέσει εσωτερικό αναβρασμό και δημόσιες διαφωνίες στην ιεραρχία τόσο του
Στέιτ Ντιπάρτμεντ όσο και του Πενταγώνου.
Αν η Κλίντον εκλεγεί και υλοποιήσει τα όσα λέει για τις σχέσεις με τη Ρωσία, με
κορυφαία απειλή τον εξοπλισμό των κυβερνητικών δυνάμεων στην Ουκρανία, τότε η
κλυδωνιζόμενη από την κρίση της Ευρωζώνης και το Προσφυγικό Ευρώπη θα έχει να
αντιμετωπίσει μια αντιπαράθεση Δύσης - Ρωσίας, όμοια της οποίας δεν είχε
υπάρξει ούτε στις χειρότερες στιγμές του Ψυχρού Πολέμου. Αλλωστε είναι γνωστό
ότι αν εκλεγεί η Κλίντον η διάδοχος του Κέρι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν θα είναι
άλλη από τη σημερινή υφυπουργό Βικτόρια Νούλαντ, που πρωταγωνίστησε στην
Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2014 καθώς ακύρωσε τη συμβιβαστική λύση που είχαν
προωθήσει οι ΥΠΕΞ Γαλλίας, Γερμανίας και Πολωνίας.
Πιο παραστατικά, η εξωτερική πολιτική της Κλίντον κινδυνεύει να
είναι ένα ριμέικ της εποχής όπου πρωταγωνιστούσαν η Ολμπράιτ, ο Χόλμπρουκ και ο
απερίγραπτος στρατηγός Κλαρκ επικεφαλής του ΝΑΤΟ, που παρ’ ολίγον να
συγκρουστεί με τις ρωσικές δυνάμεις που εισήλθαν πρώτες στην Πρίστινα τον Μάιο
του 1999... Από την άλλη μεριά ο Τραμπ, όσο κι αν αυτό να προκαλεί την πολιτική
ορθότητα και τη δικαιολογημένη ευαισθησία όσων αγανακτούν για τα όσα λέει για
τους μουσουλμάνους και τους μετανάστες, εμφανίζεται ως προς τις σχέσεις με τη
Ρωσία σε απόλυτη λογική συνέχεια με τη μέχρι τώρα γραμμή των Ομπάμα - Κέρι:
Δίνει προτεραιότητα στην κοινή δράση κατά του Ισλαμικού Κράτους και της φονταμενταλιστικής
τρομοκρατίας, υπόσχεται να αναγνωρίσει την προσάρτηση της Κριμαίας από τη
Μόσχα, να τερματίσει τις κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας, και τέλος αρνείται
τον αυτόματο χαρακτήρα αμερικανικής αλληλεγγύης προς χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ που θα
δέχονταν ρωσική επίθεση.
Τα παραπάνω, οι διαμετρικά αντίθετες απόψεις των Κλίντον και Τραμπ για τις σχέσεις
ΗΠΑ - Ρωσίας, είναι πρωτοφανή για την πολιτική ιστορία των ΗΠΑ, όπου συνήθως η
αντιπαράθεση αφορά την οικονομία, τη φορολογία, τον παρεμβατικό ρόλο του «μεγάλου»
ή του «μικρού» κράτους και σχεδόν ποτέ την εξωτερική πολιτική, όπου υπάρχει
σχεδόν πάντα έστω και προσχηματική συναίνεση.
Πέραν όμως της συγκρουόμενης τοποθέτησης των δύο υποψηφίων και ανεξάρτητα από το
ποιος θα είναι ο νικητής, καθοριστικές θα είναι μέχρι τότε οι εξελίξεις στη
Συρία: Αν η αντιπαράθεση Ουάσιγκτον - Μόσχας κρατηθεί υπό έλεγχο, ή ακόμη
καλύτερα αν υπάρξει επαναπροσέγγιση, τότε η Κλίντον θα δυσκολευθεί να ακυρώσει
τετελεσμένα γεγονότα που συνθέτουν μια νέα διμερή ισορροπία. Αν, αντίθετα, υπάρξει
κλιμάκωση στα όρια ή και επεισόδια θερμής αντιπαράθεσης, τότε βραχυκυκλώνονται
σε μεγάλο βαθμό εκ των πραγμάτων οι επιλογές του Τραμπ.
(του Γιώργου Καπόπουλου, από την εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», 09/10/2016)