Οι ανακοινώσεις για τις αλλαγές στον πτωχευτικό κώδικα και ο νέος
θεσμός του εξωδικαστικού συμβιβασμού, ανοίγουν τον δρόμο για την πλήρη
ανατροπή του επιχειρηματικού χάρτη της χώρας.
Άλλες εταιρείες θα
διασωθούν και θα συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται περιμένοντας καλύτερες
ημέρες στην οικονομία, άλλες θα βάλουν «λουκέτο», πνιγμένες στα χρέη
και στην πρωτοφανούς διάρκειας κρίση. Οι ρυθμίσεις που θα γίνουν πρέπει
να είναι προσεκτικές, να μην υπάρξουν αδικίες μεγάλης έκτασης, να μην
κλείσουν επιχειρήσεις που έχουν υψηλούς δείκτες μελλοντικής
βιωσιμότητας, να μην προκύψει ένας αφελληνισμός που θα έχει πολύ
χειρότερες συνέπειες από αυτές που ζούμε σήμερα.
Είναι
αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, χωρίς τη βοήθεια του κράτους και των
τραπεζών, η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα θα σβήσει και θα μείνουν
χιλιάδες Ελληνες στον δρόμο. Αν οι μεγάλες επιχειρήσεις που απέμειναν
δεν στηριχθούν κι αν η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, οι μικρομεσαίοι, δεν
αποκτήσουν στηρίγματα σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή τότε το μέλλον είναι
δυσοίωνο. Η χώρα μόνο με δημόσιους υπαλλήλους που δεν παράγουν και μόνο
ως «γκαρσόνια» των τουριστών, δεν μπορεί να επιβιώσει.
Απαιτούνται
επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας που θα ενισχύσουν τον παραγωγικό ιστό,
χρειάζονται καινοτόμες ιδέες κι έκρηξη της εξαγωγικής δραστηριότητας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, με «νεκρά» μυαλά και αποτυχημένες συνταγές, με
τη διατήρηση της κρατικοδίαιτης οικονομίας και επιχειρηματικότητας, η
Ελλάδα θα συνεχίσει να βρίσκεται στη «ζώνη του λυκόφωτος».
Το
πολιτικό σύστημα, κάθε κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, θα έπρεπε να
είναι εξαιρετικά προβληματισμένο όταν βλέπει έρευνες όπως αυτές που
δείχνουν ότι η ανταγωνιστικότητα στη βιομηχανία έχει πιάσει πάτο. Στην
κατάταξη με τις 40 χώρες, η Ελλάδα είναι 40ή, ενώ σε όλες τις σχετικές
λίστες προσεγγίζει τις επιδόσεις χωρών του Τρίτου Κόσμου.
Αντί
λοιπόν να ξοδεύονται χιλιάδες εργατοώρες, αντί να χάνεται πολύτιμος
χρόνος και πολιτικό κεφάλαιο για ανούσια θέματα, καλό είναι να δουν όλοι
τις προτεραιότητες.
Είναι προτεραιότητα οι τηλεοπτικές άδειες κι
όλη αυτή η αναστάτωση στη χώρα; Είναι προτεραιότητα ο ανασχηματισμός ή
ακόμη και οι εκλογές; Είναι προτεραιότητα οι πολιτικές σκιαμαχίες εντός
κι εκτός Βουλής;
Και κυρίως είναι δυνατόν να αναγάγεται σε μείζον
εθνικό θέμα μόνο το ζήτημα του χρέους κι όχι ο δρόμος για να φτάσουμε ως
εκεί; Μίλησε κανείς για τις μεταρρυθμίσεις που βρίσκονται κολλημένες
εδώ και χρόνια; Μίλησε κανείς για την απίστευτη γραφειοκρατία που
ταλαιπωρεί πολίτες και επιχειρήσεις; Προσπάθησε κανείς στα σοβαρά να
αλλάξει το σπάταλο αλλά ιδιαίτερα αναποτελεσματικό Δημόσιο;
Κι
όμως, αντί οι μάχες να δίνονται στην πρώτη γραμμή της οικονομίας για
επενδύσεις και ανάπτυξη, έχουν σηκωθεί? τηλεοράσεις για λάβαρα και
γίνονται συγκρούσεις για θέματα που σε καμιά περίπτωση δεν απασχολούν
την πλειοψηφία του κόσμου.
Μόνο με ενίσχυση της οικονομικής
δραστηριότητας θα προκόψουν και οι πολίτες. Κι όπως έλεγε κάποιος
γκουρού του management «δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε την ελεύθερη
οικονομία με το επιχείρημα ότι είναι ωφέλιμη για τις επιχειρήσεις.
Μπορούμε να την υποστηρίζουμε μόνο με το επιχείρημα ότι είναι ωφέλιμη
για την κοινωνία».
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 22-23/10/2016)