Διαρκώς ακούμε από προπαγανδιστές της Αριστεράς ότι η Ελλάς
έχει καταστεί «Εργασιακός Μεσαίωνας». Όμως το εργασιακό καθεστώς της χώρας μας,
παρά τις ρυθμίσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια κατ’ επιταγήν της τρόικας,
εξακολουθεί να είναι τα πλέον φιλεργατικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Προασπίζει
πολύ περισσότερο τα δικαιώματα των εργαζομένων, παρά εκείνα των εργοδοτών.
Τώρα έχει αναχθεί σε κυρίαρχο ζήτημα των διαπραγματεύσεων με
τους δανειστές το θέμα των ομαδικών απολύσεων. Και μόνον στο άκουσμα του
«ομαδικές απολύσεις» δίδεται η εντύπωσις ότι πρόκειται για «πογκρόμ» κατά των
εργαζομένων. Ενώ στην πραγματικότητα το ζητούμενο είναι αν μια επιχείρησις θα
δικαιούνται να απολύσει το 5% του προσωπικού της εντός μηνός, όπως ισχύει
σήμερα, ή το 10% όπως ζητεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ο λόγος που επιμένει το ΔΝΤ στην εν λόγω διεύρυνση είναι
προφανής. Αν μια επιχείρησις έχει λ.χ. τρία εργοστάσια και για κάποιους λόγους
πρέπει να κλείσει το ένα από τα τρία, με την ισχύουσα νομοθεσία ενδεχομένως δεν
μπορεί να το κάνει. Και έτσι παρεμποδίζεται η προσπάθεια της να εξυγιανθεί,
ώστε τελικώς να σώσει τις θέσεις εργασίας που θα είχε τη δυνατότητα να
διατηρήσει. Αρκετές ελληνικές βιομηχανίες έκλεισαν για τέτοιους λόγους.
Αλλά επειδή η βιομηχανία έχει παύσει να παίζει τον κυρίαρχο
ρόλο στην δημιουργία θέσεων εργασίας στην χώρα μας (λόγω της εργατικής
νομοθεσίας), σκεφτείτε τι συμβαίνει με τις εμπορικές επιχειρήσεις. Μια αλυσίδα
σούπερ-μάρκετ, λ.χ. θα μπορούσε να σωθεί αν είχε την δυνατότητα να κλείσει
κάποια καταστήματά της, το οποίο θα εσήμαινε ανάλογο αριθμό απολύσεων. Όμως
ενόσω δεν δικαιούται να το κάνει, είναι καταδικασμένη να πτωχεύσει.
Οι Αμερικανοί λένε το περίφημο «
easyfire,
easyhire». Δηλαδή όσο πιο εύκολη είναι η
απόλυσις των εργαζομένων, τόσο πιο εύκολη καθίσταται και η πρόσληψίς τους.
Διότι αν κάποιος επενδυτής γνωρίζει ότι όταν προσλαμβάνει εργαζομένους
επωμίζεται δυσανάλογα βάρη και υποχρεώσεις και κυρίως ότι δεν θα έχει την
ευχέρεια να τους απολύσει αν αυτό καταστεί απαραίτητο για την επιβίωση της
επιχειρήσεώς του, δεν πρόκειται να επενδύσει.
Αυτό ακριβώς ισχύει στην Ελλάδα και αποθαρρύνει τους
επενδυτές από του να προβαίνουν σε επενδύσεις που προϋποθέτουν την πρόσληψη
μεγάλου αριθμού εργαζομένων. Και αυτός είναι εν τέλει ο λόγος για τον οποίο
καλπάζουν η ανεργία και η μαύρη εργασία στη χώρα μας. Η μεν ανεργία, διότι
κανένας δεν προσλαμβάνει υπό αυτές τις συνθήκες, η δε μαύρη εργασία διότι και
όσοι προσλαμβάνουν εργαζομένους, προτιμούν να μην τους καταγράφουν επίσημα.
Όμως ο μύθος καλά κρατεί. Στην Ελλάδα, όπου η εργασιακή
νομοθεσία έχει καταστρέψει ολόκληρες επιχειρήσεις και έχει οδηγήσει το ¼ του
εργατικού δυναμικού στην ανεργία, κάποιοι εξακολουθούν να μιλούν για εργασιακό
Μεσαίωνα………