Η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Αγκυρα σκιάζει όπως είναι φυσικό
μια στιγμή διπλωματικού θριάμβου για τους Πούτιν- Λαβρόφ στην Ευρύτερη
Περιοχή.
Στα τρία τελευταία χρόνια από το φθινόπωρο του 2013 μέχρι
και σήμερα η Μόσχα έγινε αποδεκτή από τις ΗΠΑ ως δύσκολος μεν
συνομιλητής, αλλά ως μέρος της λύσης του προβλήματος της αντιμετώπισης,
δηλαδή του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού σε όλες του τις εκφάνσεις.
Το
2013 ο Λαβρόφ βοήθησε στην τελική δύσκολη φάση τις διαπραγματεύσεις
ΗΠΑ-Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης και υποχρέωσε τον Ασαντ
να παραδώσει το χημικό του οπλοστάσιο σε διεθνή έλεγχο και έτσι
ματαιώθηκαν τα πυραυλικά πλήγματα των ΗΠΑ που είχε αποφασίσει ο Ομπάμα.
Ενα
χρόνο μετά, το φθινόπωρο του 2014, με αθέατη τη μεσολάβηση της Μόσχας
μεταξύ Ουάσιγκτον και Δαμασκού, οι ΗΠΑ άρχισαν να βομβαρδίζουν τους
Τζιχαντιστές στην Συρία και ένα χρόνο αργότερα, τον Οκτώβριο του 2015,
άρχισε προφανώς με την ανοχή αν όχι τη συνενοχή της Ουάσιγκτον η δράση
της ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας που έγινε η ομπρέλα που κάλυπτε τις
δυνάμεις του Ασαντ.
Σήμερα, την ώρα που οι ΗΠΑ έχουν δυσαρεστήσει
τους παλιούς τους συμμάχους Τουρκία, Ισραήλ και Σαουδική Αραβία και δεν
μπορούν να προχωρήσουν σε πλήρη αποκατάσταση- εξομάλυνση με την
Τεχεράνη, η Ρωσία μεσολαβεί μεταξύ Τουρκίας και Ιράν ώστε να υπάρξει
συμβιβασμός για την επόμενη μέρα στη Συρία, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί
συνεχή επαφή και με το Ισραήλ και με τη Σαουδική Αραβία.
Συντηρητική
διπλωματία, από ιστορική παράδοση η Ρωσία δεν αντιδρά ποτέ εν θερμώ:
Δεν πρόκειται να κάνει σπασμωδικές κινήσεις σε αντίποινα της δολοφονίας
του πρέσβη της στην Αγκυρα, όπως πριν από ένα χρόνο επέδειξε
αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση μετά την κατάρριψη του Σουχόι από την
Πολεμική Αεροπορία της Τουρκίας.
Χθες στη Μόσχα πραγματοποιήθηκε η
τριμερής σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας Ρωσίας - Τουρκίας -
Ιράν. Είναι βέβαιο ότι τις ίδιες καλές υπηρεσίες με ζητούμενο την
ειρήνευση στην Υεμένη θα ήταν πρόθυμο να προσφέρει το Κρεμλίνο μεταξύ
Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, ενώ την ίδια στιγμή η εμπλοκή της Ρωσίας
στον Αραβομουσουλμανικό Κόσμο συμβαδίζει με την καλύτερη περίοδο διμερών
σχέσεων με το Ισραήλ.
Οι ΗΠΑ έπαιξαν με την αποσταθεροποίηση της
Ευρύτερης Μέσης Ανατολής όταν με την εισβολή στο Ιράκ την άνοιξη του
2003 μιλούσαν ανοικτά για Νέα Τάξη πραγμάτων, που θα περιελάμβανε και
αλλαγές στον χάρτη της περιοχής. Από το φθινόπωρο του 2013 μέχρι και
σήμερα -αφού διαδοχικά έπαιξαν με τη στήριξη των Ερντογάν και Μόρσι στην
Τουρκία και στην Αίγυπτο με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους λόγους του
Ομπάμα στην Κωνσταντινούπολη και το Κάιρο την άνοιξη του 2009 ως
Μετριοπαθούς Πολιτικού Ισλάμ και στη συνέχεια υποστήριξαν τις πιο
ακραίες εκφάνσεις του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού με στόχο τον Ασαντ
-γίνονται εκ νέου οπαδοί της διατήρησης του status quo με εξαίρεση το
Κουρδικό, όπου πλέον επενδύουν χωρίς προσχήματα στη δημιουργία
Ανεξάρτητου και σταδιακά ενιαίου Κουρδιστάν.
Η Μόσχα, από την
πλευρά της, συντηρητική δύναμη που έχει αλλεργία σε κάθε αλλαγή του
status quo ή ακόμη και ανατροπή συμμαχιών, έργα αλλά σταθερά πρόβαλε
στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή ως η απόλυτη αντίστιξη της αμφιθυμίας και των
αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν την πολιτική των ΗΠΑ.
Ειδικότερα με
τη στήριξη του Ασαντ πρόβαλαν την εικόνα μιας φερέγγυας Μεγάλης Δύναμης
που τιμά τις Συμμαχίες της σε απόλυτη αντίστιξη με τις ΗΠΑ που
εγκατέλειψαν τον Μουμπάρακ και το φθαρμένο καθεστώς του για να κάνουν
άνοιγμα στον Μόρσι και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, για να τους
εγκαταλείψουν ένα χρόνο αργότερα στηρίζοντας την αυταρχική εκτροπή του
Στρατηγού Σίσι.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ")