Η λέξη «Ιράν» απαντάται συχνά στον εν
Ελλάδι δημόσιο λόγο σε φράσεις με απογοητευτικό τόνο του τύπου «είμαστε
Ιράν», οι οποίες συνοδεύονται περαιτέρω από το κλισέ «πουθενά αλλού στην
Ευρώπη» («δεν συμβαίνουν αυτά»). Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν ένα
υποτιθέμενο θεοκρατικό καθεστώς στην Ευρώπη, ένα Χριστιανικό Ιράν.
Κατ’ αρχάς, θα υπήρχε η απόλυτη θεσμική
ταύτιση, ώστε η έννοια «διαχωρισμός κράτους -εκκλησίας» να φάνταζε ως
αδύνατον. Η κεφαλή του κράτους θα ήταν το ίδιο πρόσωπο με την κεφαλή της
Εκκλησίας· ο Βασιλιάς ή η Βασίλισσα θα ήταν ταυτόχρονα και προκαθήμενος
της τοπικής εθνικής Εκκλησίας. Στο ετήσιο επίσημο μήνυμα
του, ο αρχηγός του κράτους θα μιλούσε απευθείας στους πολίτες για την
σημασία που έχει η θρησκεία και ο Χριστός στην ζωή του και στον
συλλογικό βίο.
Εφόσον μιλάμε για σύγχρονη Ευρωπαϊκή
χώρα, αυτός ο θεοκρατικός σύνδεσμος θα επεκτεινόταν και στο Κοινοβούλιο,
όπου ένας συγκεκριμένος αριθμός (πχ 26) των εκπροσώπων ενός από τα δύο
αντιπροσωπευτικά σώματα με θεσμοθετημένες νομοθετικές και ελεγκτικές
αρμοδιότητες του πολιτεύματος, θα ήταν εξ ορισμού οι Αρχιεπίσκοποι και
Πρεσβύτεροι Επισκόποι της Εκκλησίας, οι λεγόμενοι «Πνευματικοί Άρχοντες». Τα δύο κοινοβούλια θα άνοιγαν κάθε μέρα με θρησκευτικές προσευχές.
Η Άνω Βουλή με προσευχές ενός εκ των Επισκόπων μελών του, ενώ το
δημοκρατικά εκλεγμένο Κάτω νομοθετικό Σώμα με προσευχές του ιερέα του
γειτονικού ναού.
Ασφαλώς θα υπήρχε ισχυρή σύνδεση με την παιδεία. Ας πούμε ότι το ένα τρίτο των δημοσίων σχολείων της χώρας θα ανήκαν στην Εκκλησία.
Προτεραιότητα εγγραφής σ’ αυτά θα είχαν τα θρησκευόμενα μέλη της
ενορίας με πιστοποιητικό του ιερέα. Τουλάχιστον στο 70% όλων των
δημοτικών σχολείων (εκκλησιαστικών και μη) κάθε Χριστούγεννα θα
οργανωνόταν ένα θεατρικό έργο με θέμα τη Γέννηση του Ιησού.
Τις περισσότερες φορές μέσα σε κάποιον γειτονικό ναό, ώστε το
περιβάλλον να ταιριάζει με το περιεχόμενο. Όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως
θρησκευτικών πεποιθήσεων, θα υποδύονταν τους σχετικούς ρόλους: τον
Ιησού, την Παναγία, τον Ιωσήφ, τους τρεις μάγους.
Στα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας (αντάξια της Οξφόρδης) όλα τα κολλέγια
θα ήταν συνδεδεμένα με κάποιον ναό, του οποίου ο εφημέριος θα
θεωρούνταν τρόπον τινά υπεύθυνος για τη διαβίωση των φοιτητών. Θα υπήρχε
ειδικός τίτλος πόλεων,
ο οποίος θα απονεμόταν όχι με πληθυσμιακά κριτήρια, αλλά με κριτήριο
την ύπαρξη καθεδρικού ναού, ενώ η ιστορική και τρέχουσα παρουσία της
Εκκλησίας θα ήταν αισθητή σε κάθε άξονα δημόσιας καθημερινότητας.
Θα μου επιτραπεί να επισημάνω ότι όλα τα
παραπάνω, χωρίς υπερβολή, ισχύουν σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο! Ελπίζω
κανείς δεν θα τολμήσει να το χαρακτηρίσει «Χριστιανικό Ευρωπαϊκό Ιράν».
Αν σκεφθούμε καλύτερα και το «πουθενά
στην Ευρώπη», βλέπουμε ότι δεν ανταποκρίνεται παρά σε μία μόνο χώρα. Τη
Γαλλία. Πουθενά αλλού δεν επικρατεί το λεγόμενο «λαϊκό (κοσμικό)
κράτος». Και εκεί όμως, τις μεγαλύτερες πιθανότητες εκλογής στην
Προεδρία της χώρας το 2017, τις έχει ένας συνεπής Καθολικός πολιτικός.
Ασφαλώς δεν θα αναθεωρήσει τις σχέσεις Εκκλησίας-κράτους, όμως είναι
αξιοσημείωτο ότι δεν διστάζει να δηλώνει δημοσίως τη βαθιά του πίστη και
την σταθερή του παρουσία σε θρησκευτικές εκδηλώσεις. Αυτό όχι απλώς δεν
του μειώνει, αλλά δείχνει να του αυξάνει την επιρροή. Μήπως κάτι
αλλάζει και στη Γαλλία;
(από antibaro.gr - δημοσιεύθηκε στην Εστία, 10 Ιανουαρίου 2017).