Όπως αναμένετο, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεση της να προχωρήσει στην αποκρατικοποίηση του ΔΕΣΦΑ, καθώς το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ την περασμένη Πέμπτη (16/3) αποφάσισε να ξεκινήσει εντός του Μαρτίου «τη διαδικασία πρόσληψης χρηματοοικονομικών συμβούλων, προκειμένου να συνδράμουν στον σχεδιασμό και την υλοποίηση του νέου διαγωνισμού», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε σχετική ανακοίνωση.
Ταυτόχρονα, το ΤΑΙΠΕΔ επίσης αποφάσισε να τερματίσει τον προηγούμενο διαγωνισμό -όπου προτιμητέος αγοραστής είχε αναδειχθεί η Αζέρικη
SOCAR και ο οποίος ουσιαστικά είχε λήξει τον Νοέμβριο του 2016- και να ξεκινήσει διαπραγμάτευση με τα ΕΛΠΕ για τη σύναψη Μνημονίου Κατανόησης (μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου, ΤΑΙΠΕΔ και ΕΛΠΕ) για την από κοινού πώληση του 66% των μετοχών μέσω του νέου διαγωνισμού.
Εάν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πράγματι επιθυμεί την αποκρατικοποίηση του Διαχειριστή του Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ), τουλάχιστον βάσει των όσων δήλωσε ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, κ. Γιώργος Σταθάκης, στο Κυβερνητικό Συμβόλαιο Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΠ) της 1ης Μαρτίου, τότε το μοντέλο που επελέγει είναι τελείως λάθος για τους εξής λόγους:
(α) Είναι εξαιρετικά χρονοβόρος η όλη διαδικασία που ξεκινά τώρα και όπως φαίνεται θα χρειαστεί τουλάχιστον 15 μήνες για να ολοκληρωθεί αφού στη καλύτερη περίπτωση η προκήρυξη θα δημοσιευθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβριο -αφού θα έχει προηγηθεί επανεκτίμηση της αξίας του ΔΕΣΦΑ- με τους ενδιαφερόμενους να υποβάλλουν προσφορές τον Δεκέμβριο και την αξιολόγηση-μαζί με τις ενστάσεις- να ολοκληρώνεται τον Ιούνιο του 2018.
(β) Οι δανειστές δείχνουν να επιμένουν στη πώληση του 66% χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος αφού η ΕΛΠΕ που είναι μία ανεξάρτητη, ισχυρή και εισηγμένη εταιρεία που κατέχει ήδη το 35% του ΔΕΣΦΑ. Από την ανακοίνωση του ΤΑΙΠΕΔ συνάγεται ότι τα ΕΛΠΕ δεν θεωρούνται ένας ικανός ή φερέγγυος μέτοχος και άρα πρέπει να απομακρυνθεί (παρά το γεγονός ότι το κράτος κατέχει μόνο το 34% των μετοχών της).
Έτσι τίθεται το εύλογο ερώτημα εάν αντί της πώλησης των μετοχών του Ομίλου ΕΛΠΕ στο ΔΕΣΦΑ θα ήτο προτιμότερο να επιδιωχθεί η πώληση της κρατικής συμμετοχής στα ΕΛΠΕ. Πολλοί μέτοχοι των ΕΛΠΕ διερωτώνται γιατί θα πρέπει ο Όμιλος να αποχωρισθεί ένα σημαντικό περιουσιακό του στοιχείο και με τι τίμημα; Οι νομικές προεκτάσεις της επιδιωκόμενης από την κυβέρνηση και τους δανειστές υποχρεωτικής εκποίησης μέρους της περιουσίας των ΕΛΠΕ είναι σοβαρές με άγνωστο αποτέλεσμα και πιθανές επιπλοκές.
(γ) Στην περίπτωση που το 66% του ΔΕΣΦΑ καταλήξει σε μία μόνο εταιρεία, έστω και εάν αυτή είναι Ευρωπαϊκή και μάλιστα έχει θέση Διαχειριστή σε τι θα ωφελήσει το ΔΕΣΦΑ ως προς τη λειτουργία και την ανάπτυξη του μία τέτοια κίνηση; Πώς εξασφαλίζεται ότι ο νέος ιδιοκτήτης θα επενδύσει μακροπρόθεσμα για την επέκταση του εθνικού δικτύου; Μία τέτοια εξέλιξη δεν θα θεωρηθεί ότι αντιβαίνει στους κανόνες ανταγωνισμού της ΕΕ όπoυ και ως γνωστό προσέκρουσε το αρχικό σχέδιο πώλησης του 66% της
SOCAR;
Το επιλεγέν μοντέλο αποκρατικοποίησης του ΔΕΣΦΑ για μία ακόμη φορά δημιουργεί περισσότερα προβλήματα παρά προσφέρει λύσεις. Η απλούστερη, γρηγορότερη και πλέον αποτελεσματική λύση θα ήτο η πώληση της 34% συμμετοχής του δημοσίου μετά την ολοκλήρωση της νέας αξιολόγησης με τα ΕΛΠΕ να διατηρούν το 35% της δικής τους συμμετοχής την οποία ασφαλώς θα μπορούσαν να πωλήσουν όποτε αυτά θεωρήσουν ότι είναι κατάλληλη στιγμή με στόχο να αποκομίσουν το μέγιστο δυνατό όφελος. Οιαδήποτε άλλη λύση μπορεί να θεωρηθεί επιβλαβής για τα συμφέροντα των ΕΛΠΕ αλλά και του Ελληνικού Δημοσίου, ως βασικού μετόχου των ΕΛΠΕ.