Αν και αναμενόμενη για τους περισσότερους παρατηρητές της διεθνούς
σκηνής η επίσημη ανακοίνωση από τον ίδιο τον πρόεδρο Τράμπ την περασμένη Πέμπτη
(31/5) για την απόφαση της Αμερικανικής Κυβέρνησης να αποχωρήσει από την διεθνή
Συνθήκη του Παρισιού το 2015 (γνωστή ως
COP21) ήρθε ως μια ακόμη επιβεβαίωση της έντονης εσωστρέφειας
αλλά και σταδιακής αποδέσμευσης της Κυβέρνησης των ΗΠΑ από το διεθνές πλαίσιο
συνεργασίας και επαφών πάνω στα κρίσιμα θέματα ασφάλειας και περιβάλλοντος.
Είχε προηγηθεί η ανοικτή διαφωνία, για να μην πούμε ρήξη, του προέδρου Τράμπ με
τους ομολόγους κατά την διάρκεια της συνάντησης των
G7 στην Ταορμίνα της Ιταλίας και η
προκλητική του εμφάνιση κατά την τελευταία σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλες όταν
πολύ επιδεικτικά αρνήθηκε να επιβεβαιώσει την ισχύ του άρθρου 5 περί συλλογικής
δράσης σε θέματα ασφάλειας μεταξύ των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ.
Για αυτό η φανφαρόνικη ανακοίνωση της απόφασης του προέδρου
Τράμπ για αποχώρηση από την Συμφωνία του Παρισιού, είχε πολύ λίγο να κάνει με
τις θέσεις των ΗΠΑ περί Κλιματικής Αλλαγής και την πολιτική που θα ακολουθήσουν
σε αυτό τον τομέα και πολύ περισσότερο με την μεγάλη στροφή στον απομονωτισμό
και την προβολή της ηγετικής θέσης των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ενεργειακό και
οικονομικό γίγνεσθαι, εις βάρος όμως όλων των άλλων κρατών, συμμάχων και μη
προς μεγάλη ικανοποίηση της εκλογικής του βάσης. Με αποκορύφωμα την δήλωσή του
ότι «Εγώ εκλέχθηκα να υπηρετώ τα συμφέροντα των πολιτών του Pittsburgh και όχι
αυτών του Παρισιού». Διότι ο Τράμπ ως γνήσιος λαϊκιστής, χρησιμοποίησε, την
ειλημμένη έτσι κι αλλιώς, απόφασή περί καταγγελίας της συμφωνίας του Παρισιού,
ως βήμα για να διατυπώσει για μια ακόμη φορά τις αλαζονικές θέσεις του για το
πώς η Αμερική βλέπει τον υπόλοιπο κόσμο, τον οποίο α
priori
θεωρεί
ότι συνωμοτεί εναντίων της υποσκάπτοντας σταθερά τα οικονομικά της συμφέροντα.
Εάν κάποιος έχει την υπομονή να διαβάσει το πλήρες κείμενο
του λόγου του προέδρου Τράμπ θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν ελάχιστες αναφορές στα
θέματα Κλιματικής Αλλαγής με το μεγάλος βάρος να δίδεται στην υποστήριξη θέσεων
για την οικονομία, και της ανάγκης ανάκαμψής της μέσω επενδύσεων στο
Oil
and
Gas, στον άνθρακα και την
βαριά βιομηχανία με την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αλλά και στον ύπουλο
ανταγωνισμό των άλλων χωρών συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης (ιδιαίτερα της Γερμανίας)
της Κίνας και της Ινδίας. Με την παραμονή των ΗΠΑ στο πλαίσιο της Συμφωνίας του
Παρισίου να αποτελεί, σύμφωνα με τον Τράμπ, μέγα τροχοπέδη για την οικονομική
ανάπτυξη των ΗΠΑ κάτι που θα οδηγήσει την οικονομία σε μαρασμό με την απώλεια
εκατομμυρίων θέσεων εργασίας!
Όμως οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές και σχολιαστές και
στις δύο πλευρές του Ατλαντικού τείνουν να συμφωνήσουν με την άποψη ότι η
συμμετοχή των ΗΠΑ στην συμφωνία του Παρισιού ουδόλως επηρεάζει την οικονομική
ανάπτυξη τους και τις επενδυτικές προοπτικές καθώς αυτή αποτελεί ένα πλαίσιο συνεργασίας
σε παγκόσμιο επίπεδο για την συλλογική αντιμετώπιση του φαινομένου, χωρίς να
καθορίζει δεσμευτικούς στόχους για κάθε μια από τις 197 χώρες που έχουν
υπογράψει την συμφωνία συμπεριλαμβανομένης και των ΗΠΑ.
Οι δε ανακοινώσεις του Τράμπ ότι με την μείωση, ή και πλήρη
εξάλειψη σε ορισμένες περιπτώσεις, από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβάλλοντος
(ΕΡΑ), των περιβαλλοντικών δεσμεύσεων και κανόνων για μείωση των εκπομπών από την
πετρελαϊκή βιομηχανία, και την ηλεκτροπαραγωγή από άνθρακα, θα οδηγήσουν στην
αύξηση της παραγωγής ορυκτών πρώτων υλών, πετρελαίου και χάλυβα και γενικά σε
μεγαλύτερη βιομηχανική παραγωγή , με απώτερο στόχο την αύξηση της απασχόλησης,
ελέγχονται για την ακρίβειά τους. Και αυτό διότι βάση πρόσφατων στοιχείων
πολλοί περισσότεροι άνθρωποι απασχολούνται πλέον στην παραγωγή φυσικού αερίου
και στις ΑΠΕ παρά στην παραγωγή άνθρακα. Βάση τελευταίων στοιχείων η απασχόληση
στην εξόρυξη άνθρακα φθάνει τις 160.000 άτομα, ενώ στις ΑΠΕ και στο φυσικό
αέριο αντιστοιχεί στα τριπλάσια φθάνοντας 450.000 θέσεις εργασίας. Ενώ παράλληλα πρέπει να τονιστεί ότι εδώ και χρόνια είναι
ξεκάθαρη η τάση μείωσης των θέσεων εργασίας στην βαριά βιομηχανία με παράλληλη
αύξηση στον χώρο της πληροφορικής και των υπηρεσιών γενικότερα.
Σε κάθε περίπτωση οι ΗΠΑ τα τελευταία 7 χρόνια , μετά από τα
γενναία μέτρα που ελήφθησαν από την κυβέρνηση Ομπάμα με στόχο την ανάκαμψη της
οικονομίας μετά την κρίση 2008/9 έχουν αυξήσει τις θέσεις απασχόλησης σε όλους
σχεδόν τους τομείς με το ΑΕΠ της χώρας να αυξάνεται κατά 2,5% κατ’ έτος μέσο
όρο, δηλαδή με ρυθμούς πολύ πάνω από αυτών της Ευρώπης. Έτσι, η οικονομία των
ΗΠΑ, χάρις τα μέτρα που ελήφθησαν από την κυβέρνηση Ομπάμα, ιδίως του
QE και την πολιτική χαμηλών επιτοκίων,
έχει πλήρως ανακάμψει με σταθερή επέκταση κατά τα τελευταία χρόνια, και την
δημιουργία νέων επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας οι περισσότεροι όμως σε τομείς
όπως στις ΑΠΕ, στην παραγωγή και διανομή φυσικού αερίου, υπηρεσίες, πληροφορική
κ.α.
Εν κατακλείδι, η αποχώρηση των ΗΠΑ από την Συμφωνία του
Παρισιού δεν πρόκειται να έχει άμεσες ορατές επιπτώσεις αφού όπως εκτιμούν οι
αναλυτές η τάση για τη μετατόπιση της ενεργειακής παραγωγής δεν πρόκειται να
αλλάξει με τις ΑΠΕ και φυσικό αέριο να διεισδύουν όλο και περισσότερο στο
ενεργειακό μείγμα εις βάρος του άνθρακα αλλά και των πυρηνικών, για τον
απλούστατο λόγο ότι προσφέρουν πολύ πιο ανταγωνιστικές τιμές. Σε ότι αφορά δε
τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου όπως δείχνουν πρόσφατα στοιχεία αυτές θα εξακολουθούν
να μειώνονται λόγω αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου (έχουν μειωθεί κατά 30-40%
τα τελευταία 10 χρόνια) χωρίς η παραμονή ή όχι των ΗΠΑ στην Συμφωνία του
Παρισιού να έχει και μεγάλη σημασία. Εξ’ άλλου η πλήρης αποδέσμευση των ΗΠΑ από
την Συμφωνία, βάση των όρων της, δεν μπορεί να γίνει νωρίτερα του 2020. Για
όλους τους ανωτέρω λόγους η με τόση επισημότητα και εγωπάθεια ανακοίνωση του
Τράμπ μόνο ως ένα ακόμα πυροτέχνημα μπορεί να θεωρηθεί στο πλαίσιο μιας συνεχούς
προσπάθειας επιβεβαίωσης προς τους ψηφοφόρους του περί εφαρμογής των
προεκλογικών του δεσμεύσεων αλλά και στο πλαίσιο μιας αθεράπευτης και άνευ
ορίων προβολής του εγώ του.