Η κατάθεση προσφυγών στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) για ψύλλου πήδημα κατά της αδειοδότησης αιολικών πάρκων κοντεύει να τινάξει στον αέρα τα σχέδια των ομολογουμένως πολύ λίγων επενδυτών που έχουν απομείνει στην Ελλάδα στο χώρο των ΑΠΕ ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες. Η δε ενθάρρυνση εύλογων και μη αντιρρήσεων σε κάθε νέα επένδυση αιολικού πάρκου, είτε αυτή οχλεί το περιβάλλον είτε όχι, συνήθως από τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα, έχει συμβάλλει στην δυσφήμιση της χώρας ως επενδυτικού προορισμού για τις ΑΠΕ.
Συγγνώμη αλλά δεν είναι δυνατόν την ίδια ημέρα να διαβάζουμε στο ρεπορτάζ (βλέπε energia.gr στις 17/8) «ΥΠΕΝ: Εγκρίθηκε το Project για 11 Αιολικά Πάρκα Ισχύος 225 MW στη Νότια Εύβοια» και λίγο παρακάτω «“Παγώνει” με Απόφαση του ΣτΕ η Κατασκευή 8 Αιολικών Πάρκων και 73 Ανεμογεννητριών στην Κάρυστο». Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά στην υπόθεση που λέγεται αδειοδότηση Αιολικών Πάρκων. Με την ανωτέρω αρνητική εξέλιξη να οφείλεται αποκλειστικά σε προσφυγή που έχει καταθέσει στο ΣτΕ ο «Σύλλογος για την Προστασία του Περιβάλλοντος της Νότιας Καρυστίας» και τρεις κάτοικοι της Καρύστου (καλά το διαβάσατε 3 κάτοικοι!), κατά του Υπουργού Περιβάλλοντος και κατά 27 αποφάσεων με τις οποίες προβλέπεται η εγκατάσταση αιολικών πάρκων. Μεταξύ άλλων στην προσφυγή υποστηρίζεται, ότι «τα οκτώ αιολικά πάρκα θα εγκατασταθούν μέσα σε δασική έκταση ενταγμένη στο οικολογικό δίκτυο Natura 2000, χαρακτηρισμένη ως τόπο κοινοτικής σημασίας και ζώνη ειδικής προστασίας για την ορνιθοπανίδα».
Όμως η υπερ-εκμετάλλευση το όρου Natura δεν έχει τελειωμό και τις περισσότερες φορές δεν στέκει αφού το 27% της συνολικής επιφάνειας της χώρας είναι χαρακτηρισμένο ως Natura χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε όλη την έκταση των περιοχών αυτών αποκλείονται βασικά έργα υποδομής, όπως τα αιολικά πάρκα υπό την προϋπόθεση ότι δεν οχλούν ούτε μολύνουν το περιβάλλον. Βέβαια είναι πολλές οι περιπτώσεις των προσφυγών στο ΣτΕ όπου αυτές καταπίπτουν στην Επιτροπή Αναστολής, όμως η επενδυτική ζημιά έχει γίνει μέσω των πολύ μεγάλων καθυστερήσεων που δημιουργούνται (έως και 18 μήνες) και της αρνητικής επενδυτικής εικόνας που εκπέμπεται.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο που έχει αρχίσει να αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Αιολική Ενέργεια στην Ελλάδα εάν κρίνουμε από τις πληροφορίες για τα σχέδια της Ιταλικής ENEL, μέσω της θυγατρικής της στην Ελλάδα, της ENEL Green Power Hellas, όπου σε συνεργασία με τον Όμιλο Κοπελούζου προγραμματίζει να προχωρήσει στην δημιουργία αιολικών πάρκων δυναμικότητας 170 MW στη Νότια Εύβοια, στην περιοχή του Ακρωτηρίου Καφηρέας, μια περιοχή με υψηλό αιολικό δυναμικό. Η επένδυση αυτή χρονολογείται από το 2011. Το έργο είχε λάβει άδεια εγκατάστασης τότε αλλά η βαθιά ύφεση που έπληξε την ελληνική οικονομία έκανε απαγορευτική την εξεύρεση χρηματοδότησης. Τελευταία το έργο είχε «μπλοακάρει» στον Λειτουργό Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΛΑΓΗΕ) καθώς εκκρεμούσαν οι ρυθμίσεις για τη βιωσιμότητα του ειδικού λογαριασμού του ΛΑΓΗΕ. Οι ρυθμίσεις αυτές ήταν μέσα στα 14 υπόλοιπα προαπαιτούμενα για να κλείσει η αξιολόγηση, κάτι που έγινε μόλις πριν λίγες μέρες. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες του energia.gr, η χρηματοδότηση έχει εξασφαλιστεί με γερμανικές εγγυήσεις καθώς ο εξοπλισμός των ανεμογεννητριών είναι γερμανικής παραγωγής.
Θα πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι η Ελλάδα πάρα τα σοβαρά γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετωπίζει (όπως αυτά που σχετίζονται με τις αδικαιολόγητες τις περισσότερες φορές προσφυγές στο ΣτΕ) εξακολουθεί να παρουσιάζει επενδυτικό ενδιαφέρον στα αιολικά. Αφού σύμφωνα με στοιχεία του ΙΕΝΕ, υπάρχουν σήμερα σε ώριμο ή πολύ ώριμο στάδιο αδειοδότησης, αιολικά έργα συνολικής ισχύος 6.610 MW, εκ των οποίων 4200 MW διαθέτουν όρους σύνδεσης, 1623 MW διαθέτουν άδεια εγκατάστασης και 787 MW διαθέτουν σύμβαση αγοραπωλησίας. Τα έργα αυτά αντιστοιχούν σε συνολική επένδυση πάνω από 10 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τέλος, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η σημερινή συνολική αιολική εγκατεστημένη ισχύς της Ελλάδας δια της βίας φθάνει τα 2.500 MW την στιγμή που η χώρα διαθέτει ένα εμπορικά εκμετάλλευση δυναμικό της τάξης των 15-20 GW, συμπεριλαμβανομένων και των θαλάσσιων αιολικών πάρκων. Δηλαδή σήμερα αξιοποιείται μόνο ένα 12-14% του αιολικού δυναμικού του ελλαδικού χώρου. Όμως η έλλειψη εμπιστοσύνης από επενδυτές στην Ελληνική υφεσιακή οικονομία των τελευταίων ετών, οι διαρκείς αμφισβητήσεις (και συχνά εκβιασμοί) από κάθε είδους τοπικούς παράγοντες και η Καφκική αδειοδοτική διαδικασία έχουν κρατήσει πολλούς επενδυτές μακριά από τη χώρα μας.