Τίποτε δεν είδαμε ακόμη από επισκέψεις
"φιλελλήνων" Ευρωπαίων ταυτισμένων... με τον Τσίπρα στην αναγέννηση
της Ευρώπης. Τα σπουδαία τώρα αρχίζουν.
Λογικά μετά την
πομπώδη "οικογενειακή" επίσκεψη των Γάλλων στην Αθήνα, εκτός από τα
αναμενόμενα (να πάει σε γαλλικά χέρια ο ΟΛΘ και να ξεμπλέξει η TOTAL με τις
έρευνες της και στο Αιγαίο) έπρεπε να ανοίξει γερή κουβέντα για να
"βαπτισθεί" γαλλική και η ΕΥΔΑΠ.
Και είναι περίεργο που δεν είχαμε νέα, στην (βεβαία)
προοπτική να περάσουν τα ελληνικά νερά στα χέρια των Γάλλων. Πως δηλαδή...
τσάμπα θα πάει τόσο "Ελλάς - Γαλλία συμμαχία" που πιπιλάμε χρόνια
τώρα;
Λογικά, στην άλλη, επίσης συνταρακτική, επίσκεψη με
αγκαλιές, αγάπες και φιλιά των Ιταλών, εκτός από το κλείσιμο της συμφωνίας με
τον ΟΣΕ, έπρεπε να ξεκινήσουν και τα ανοίγματα, στην Ιταλία,
"φιλέτων" του ελληνικού κράτους σε μεταφορές, υποδομές, εγκαταστάσεις
παραγωγής ρεύματος, διανομής φυσικού αερίου όπως και για κάποια λιμάνια που
"κορτάρουν" οι Ιταλοί.
Στάθηκε περίεργο αυτό (σε γνωρίζοντες και ενδιαφερόμενους)
επειδή μπορεί και να πάει χαμένη... τόση ελληνο-ιταλική "ταύτιση
απόψεων" (του Αλέξη Τσίπρα με τον Ιταλό ομόλογό του) για νέα ευρωζώνη και
αναγέννηση στην Ευρώπη...
Πώς να το κάνεις... το θέμα με τους μεγάλους των Ιταλών
συζητήθηκε και σχολιάσθηκε, από την επιχειρηματική αγορά, γιατί, μετά τις
γερμανικές εκλογές, θα ξεκαθαρίσουν πολλά για την Ελλάδα ενώ αναμένονται και
καινούργια γερμανικά "φλερτ" μαζί τους καθώς οι Γερμανοί δεν κάνουν
βήμα πίσω από διεκδικήσεις τους στη ΔΕΗ, στο φυσικό αέριο, καθώς και στο
"παιχνίδι" ενεργειακών προγραμμάτων στη Βόρεια Ελλάδα με επίκεντρο
την Καβάλα και την Αλεξανδρούπολη.
Οπότε αν εμείς συνεχίζουμε να "φιλιόμαστε" και να
"ταυτιζόμαστε" (για το καλό της ευρωζώνης και της Ευρώπης... δηλαδή)
μόνο με τους Γάλλους και τους Ιταλούς "μαύρο φίδι που μας έφαγε" από
τους Γερμανούς.
Και αν έχουμε Γάλλους και Γερμανούς, να κοιτάζουν με λοξό
μάτι... το άνοιγμά μας προς τους Κινέζους κινδυνεύει να πάει στα τσακίδια...
(που θα έλεγε και ο Καρανίκας) το ενδιαφέρον του κινεζικού ομίλου Shenzhen
Airport Group για το 30% (μπορεί και παραπάνω αν πάνε καλά οι συνομιλίες) στο
αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Για τούτα και για εκείνα, οι επισκέψεις θα πυκνώσουν στην
Αθήνα. Και οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι χαρές και οι γλύκες... θα
πολλαπλασιασθούν.
Σκοπός τους όμως, σύντροφοι και συντρόφισσες, είναι οι
δουλειές και μόνο οι δουλειές που περιγράψαμε. Χοντρές δουλειές. Με συμφωνίες
για θέσεις "πρωτιάς" στην ελληνική αποκρατικοποίηση.
Και όπως αντιλαμβάνεσθε ακόμη και εσείς, σύντροφοι, δεν
έχουν βάση οι φανφάρες (Γάλλων και Ιταλών) για δήθεν "τρίγωνο του
Νότου" (με κορυφή τον Αλέξη Τσίπρα) ως πέμπτη φάλαγγα ή πέμπτη
"σταυροφορία" που θα φέρει τα πάνω-κάτω στην Ευρώπη.
Γιατί ο Τσίπρας δεν πρόκειται να ξαναδεί προεδρική ή
πρωθυπουργική ευρωπαϊκή πρόσκληση, αν τολμήσει να κάνει πίσω στις δουλειές που
έδωσε, σε Γάλλους και Ιταλούς, στην Αθήνα ή τις παραχωρήσεις στους Γερμανούς
(αεροδρόμια) μαζί με όσα έχει υποσχεθεί όταν θα βγουν στο σφυρί... η ΔΕΗ, η
ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, το Ελ. Βενιζέλος και τα υπόλοιπα μικρά ελληνικά λιμάνια.
Πρόσκληση θα δει μόνο μετά το κλείσιμο των συμφωνιών. Και
ασφαλώς αν οι συμφωνίες ανταποκρίνονται στις πραγματικές "ταυτίσεις"
του προηγούμενου δεκαήμερου στην Αθήνα. Αλλά και σε εκείνα που θα λεχθούν σε
προσεχείς, επίσης θεαματικές, επισκέψεις μετά τις γερμανικές εκλογές.
Όσο νωρίτερα το αντιληφθούμε, σύντροφοι και συντρόφισσες,
τόσο καλύτερα είναι για την οικονομία μας.
Δεν κερδίζουμε τίποτε όταν τις δουλειές που δίνουμε, σε
ξένους αγοραστές ή ντόπιους κρατικοδίαιτους, τις στολίζουμε με
"γιρλάντες" ανούσιων αριστερών οραμάτων και παλαιομοδίτικων
κομμουνιστικών "περιτυλιγμάτων" για δήθεν αναβάθμιση του πολιτικού μας
ρόλου στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Αν επιταχύνουμε, σύντροφοι, την αποκρατικοποίηση και τις
συμφωνίες ιδιωτικοποιήσεων (ο ρυθμός Πιτσιόρλα δεν είναι κακός) η μία κουβέντα
μετά την άλλη και η μία συμφωνία μετά την άλλη μπορεί να αποκαταστήσει την
κυριαρχία της Ελλάδας στα κέντρα λήψεως αποφάσεων για τις ανακατατάξεις στην
Ευρώπη. Αλλιώς μόνο με ένα πραγματικό "μπουμ" ιδιωτικών επενδύσεων θα
είμαστε ικανοί να βαρέσουμε τη γροθιά μας στο ίδιο τραπέζι. Τέτοια προοπτική
όμως δεν διακρίνεται. Και ας λένε άλλα κάποιες ομάδες εργασίας...
(του Γιώργου Κράλογλου στο capital.gr)