Ενώ στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας μας η
επιδεικτική οδήγηση μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτων, και μάλιστα μέσα από στενούς
δρόμους και πάνω από διαβάσεις πεζών εξακολουθεί να αποτελεί σημάδι κοινωνικής
καταξίωσης, στην Ευρώπη και σε άλλες μέχρι πρότινος φτωχές περιοχές του πλανήτη
(λχ Κίνα, Ασία, Ν .Αμερική) το μοντέλο της αστικής αυτοκινητιστικής
συμπεριφοράς έχει αρχίσει να αλλάζει. Βασική αιτία η ανάγκη μετάβασης σε πλέον
καθαρές μορφές ενέργειας μέσα στις ίδιες τις πόλεις, αλλά και η επέκταση
τμημάτων των πόλεων για αποκλειστική χρήση από πεζούς και ποδήλατα ως και η
δημιουργία νέων χωρών πρασίνου. Με άλλα λόγια, πολλές από τις πόλεις μας
πρόκειται να αλλάξουν μορφή κατά τα επόμενα χρόνια, με στόχο την δημιουργία
πλέον ανεκτών όρων διαβίωσης με επίκεντρο την ανθρώπινη κλίμακα και ένα πλέον
καθαρό περιβάλλον.
Σε αυτόν τον αστικό μετασχηματισμό που τώρα επιχειρείται και
πρωτεύοντα ρόλο έχουν πολλές Ευρωπαϊκές χώρες (με τρανταχτή εξαίρεση την Αθήνα),
αλλά και ορισμένες στην Β. Αμερική -όπου πρωτοστατεί η Καλιφόρνια, κεντρικό
ρόλο φαίνεται ότι θα παίξει το ηλεκτρικό αυτοκίνητο, η χρήση του οποίου, όπως
έχουμε ήδη επισημάνει μέσα από εκτενή αρθρογραφία στο πόρταλ, έχει ήδη αρχίσει
να εξαπλώνεται ραγδαία. Μπορεί σήμερα ο συνολικός αριθμός οχημάτων παγκοσμίως
να παραμένει μικρός - βάσει πρόσφατων στοιχείων αυτά δεν ξεπερνούν τα 3
εκατομμύρια- όμως οι προοπτικές για την ευρεία χρήση του κατά τα επόμενα
χρόνια, ειδικά μέσα στις πόλεις, είναι ιδιαίτερα θετικές.
Και αυτό για δυο βασικούς λόγους.
Πρώτον, πολλές Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ήδη θέσει αυστηρά
χρονοδιαγράμματα για μηδενικές εκπομπές στα αυτοκίνητα μέχρι το 2040-2050, το οποίο
πρακτικά σημαίνει το τέλος της μηχανής εσωτερικής καύσης.
Δεύτερον, οι περισσότερες αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν ήδη θέσει σε
εφαρμογή τα σχέδια τους για την παραγωγή υβριδικών και ηλεκτρικών αυτοκινήτων,
ανακοινώνοντας ήδη σειρά από νέα μοντέλα, κάτι που έγινε ιδιαίτερα αισθητό στη
τελευταία διεθνή έκθεση αυτοκινήτου στην Φρανκφούρτη. Εκεί έγινε εμφανής η αλλαγή
πλεύσης μεγάλων Ευρωπαϊκών ομίλων, όπως η Volkswagen, Daimler Benz, PSA ενώ οι
αντίστοιχοι Ιαπωνικοί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Toyota και την Nissan,
έχουν κάνει την στροφή προς την ηλεκτροκίνηση εδώ και μερικά χρόνια. Έτσι,
μέχρι το 2020 οι περισσότερες μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες θα παράγουν μαζικά
ηλεκτρικά αυτοκίνητα, προσφέροντας εκατοντάδες μοντέλα στους καταναλωτές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Volkswagen η οποία, όπως ανακοίνωσε, μέχρι το 2030
για κάθε ένα από τα 300 βενζινοκίνητα και πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα που θα παράγει,
θα υπάρχουν αντίστοιχα 300 ηλεκτρικά ενώ ήδη προγραμματίζει 80 νέα ηλεκτρικά
μοντέλα μέχρι το 2025.
Ως γνωστό, το πολυτιμότερο εξάρτημα στα ηλεκτρικά οχήματα
είναι η μπαταρία τους, όπου η ραγδαία μείωση του κόστους της με την παράλληλη
βελτίωση στην απόδοσή της επέτρεψαν στις αυτοκινητοβιομηχανίες να κάνουν το
μεγάλο άλμα προς τη μαζική παραγωγή. Έχει ενδιαφέρον η πληροφορία ότι από $
1000 που ήταν το 2010 η τιμή της παραγόμενης κιλοβατώρας, αυτή σήμερα έχει
μειωθεί στα $100-$130. Με την τεχνολογία ιόντων λιθίου να έχει επικρατήσει
πλέον στην κατασκευή και εμπορευματοποίηση των μπαταριών, η χώρα που τις
παράγει μαζικά είναι η Κίνα, ενώ η Ευρώπη ακόμα δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστεί.
Πράγμα που σημαίνει ότι η στροφή στη ηλεκτροκίνηση θα κοστίσει θέσεις εργασίες
στις Ευρωπαϊκές χώρες.
Παρ´ όλα αυτά, φαίνεται ότι η στροφή στην ηλεκτροκίνηση αποτελεί
πλέον μονόδρομο, εάν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας τελευταίες εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών
που προβλέπουν τώρα ότι το ορόσημο των 300 εκατ. ηλεκτρικών αυτοκινήτων
παγκοσμίως θα το φθάσουμε το 2033 , δηλ επτά χρόνια νωρίτερα από ότι υπολόγιζαν
μόλις πριν από ένα χρόνο. Παράλληλα, το 2040 υπολογίζεται ότι θα κυκλοφορούν περί
τα 550 εκατ. ηλεκτρικα οχήματα.
Εάν τώρα εξετάσουμε το όλο θέμα της επερχόμενης
ηλεκτροκίνησης με γεωγραφικά κριτήρια θα δούμε ότι η μεγαλύτερη θετική επίπτωση
από πλευράς κόστους - οφέλους θα είναι στην οικονομία και οικολογία των πόλεων
οι οποίες θα έχουν την δυνατότητα να αναγεννηθούν προσφέροντας απείρως
καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στους κατοίκους τους. Όμως για να γίνει αυτό θα
χρειασθεί ήδη από τώρα να ενταχθεί η ηλεκτροκίνηση ως βασικό στοιχείο
σχεδιασμού των αστικών υποδομών με πλήρη ανασχεδίαση του συγκοινωνιακού τους
μοντέλου, ως προς το σκέλος της αυτοκίνησης. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί η
εγκατάσταση σταθμών φόρτισης σε διάφορα σημεία της πόλης για να διευκολυνθεί η
διείσδυση των ηλεκτρικών οχημάτων. Απαιτείται μια ευρύτερη προσέγγιση όπου τα
ηλεκτρικά οχήματα θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά για τη σχεδίαση ενός νέου τρόπου
μετακίνησης μέσα στις πόλεις μας. Κάτι που προφανώς έχει ιδιαίτερη σημασία για
τις ελληνικές πόλεις, η ρυμοτομία των οποίων κάθε άλλο παρά φιλική προς τον
άστο -άνθρωπο μπορεί να θεωρηθεί.