Οταν πριν από εκατόν ενενήντα επτά χρόνια οι Ελληνες
εξεγείρονταν κατά της οθωμανικής κυριαρχίας, στόχος τους ήταν η δημιουργία
προτύπου βασιλείου της Δύσεως στην Ανατολή. Παρά την κακοδαιμονία εμφύλιων
συγκρούσεων, την οικτρά κακοδιοίκηση, την εγκληματική σπατάλη και τη διαφθορά,
κάτι πετύχαμε.
Υπήρξαν στιγμές μεγαλείου αλλά και εξαχρειώσεως στην Ιστορία
μας, και θεωρήσαμε πως με την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και στη συνέχεια στην ΕΟΚ και
εντέλει στην Ευρωζώνη πετύχαμε τη λύση του υπαρξιακού προβλήματός μας. Η
Ιστορία όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις. Διότι ζούμε σε περίοδο μοναδικών
αναταράξεων και αναπροσαρμογών, και όχι απλώς λόγω συνεπειών της εθνικής μας
αφροσύνης.
Η παλαιά τάξη πραγμάτων, το «σύστημα» συνεννοήσεως των Μπιλ
Κλίντον, Τόνι Μπλερ και λοιπών Ευρωπαίων ηγετών, περιλαμβανομένου και του
Μπορίς Γέλτσιν της Ρωσίας, βρίσκεται αντιμέτωπο με μια καταστροφική ροπή.
Εκφραστές της είναι οι ηγέτες των δύο Μεγάλων Δυνάμεων –πλην όμως άνισης ισχύος–
και ένας τρίτος περιφερειακός. Πρόκειται για τους προέδρους των ΗΠΑ, Ντόναλντ
Τραμπ, της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, και της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Οι μεταξύ τους διαφορές –πολιτικές, οικονομικές και
ιδεολογικές– είναι τεράστιες. Υπάρχει, ωστόσο, ένα κοινό σημείο, πέραν των
αντιθέσεων που προαναφέρθηκαν. Και οι τρεις φαίνεται να πιστεύουν πως εάν
υπάρχει λόγος να σκέφτεται πολιτικά ένας ηγέτης, θα πρέπει να σκέφτεται
μεγαλεπήβολα. Και αν κάποιος σκέφτεται μεγαλεπήβολα, οφείλει να ενεργεί με τρόπο
καταστροφικό, συντρίβοντας την παλαιά τάξη πραγμάτων που οδήγησε τις
καταστάσεις σε τέλμα, επί ζημία του έθνους του οποίου ηγείται.
Το όλο θέμα θα είχε μόνον θεωρητική αξία εάν δεν υπονόμευε
το πλαίσιο σταθερότητος, που διαρκώς αναζητούσε η Ελλάς και πίστευσε πως είχε
εξασφαλίσει. Οι σχέσεις του κ. Τραμπ με τους εταίρους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και τους
ηγέτες της Ε.Ε. –ιδιαίτερα με τη Γερμανία– ουδέποτε υπήρξαν τόσο προβληματικές.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει απολέσει, ως φαίνεται, την πολιτική
της δυναμική, ιδιαίτερα μετά την αποδυνάμωση της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ, τα
διαρκή συμπτώματα «πολιτικής ανυπακοής» κάποιων κρατών-μελών, αλλά και τις εσωτερικές
πολιτικές στρεβλώσεις που ανέκυψαν σε πολλές χώρες, λόγω εσφαλμένων επιλογών.
Αντίθετα, η Ρωσία επεκτείνει διαρκώς την επιρροή της προς
Νότο, και η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έθεσε στο στόχαστρο τον κ. Πούτιν είναι η
Βρετανία, λόγω εκνόμων εγκληματικών ενεργειών πρακτόρων του Κρεμλίνου εναντίον
Pώσων αντιφρονούντων, διαβιούντων στο Λονδίνο. Αλλά είναι αμφίβολο εάν επιτύχει
την πλήρη αποξένωση της Μόσχας από την υπόλοιπη Ευρώπη, όπως επιδιώκει.
Τέλος, ο κ. Ερντογάν, εξ ιδιοσυγκρασίας, αλλά και προκλήσεων
που αφορούν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας του, υιοθετεί πολιτικές που
απειλούν την ασφάλεια των γειτονικών κρατών, διαφοροποιούμενος σαφώς από την
πολιτική της Δύσεως. Δοθέντων όλων αυτών, λοιπόν, θα εορτάσουμε φέτος την
επέτειο της εθνεγερσίας σε περιβάλλον ευρύτερης και άκρως επικίνδυνης
ρευστότητος. Εχει τροπές δυσάρεστες η Ιστορία κάποτε. Θα τις αντιμετωπίσουμε,
έστω και μη ομονοούντες, όπως συνέβη άλλωστε και άλλες φορές στη διάρκεια του
εθνικού μας βίου.
(του Κώστα Ιορδανίδη από την εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)