«Τα Ίμια, τα χωρικά τους ύδατα και ο εναέριος χώρος τους
είναι αποκλειστικά υπό τουρκική κυριαρχία», αναφέρει το υπουργείο Εξωτερικών
της Τουρκίας, στην υπ’ αριθμόν 109 ανακοίνωσή του με ημερομηνία 17 Απριλίου
αναφορικά με την ετήσια έκθεση της Κομισιόν σχετικά με την ενταξιακή πορεία της
χώρας.
Πού κολλάνε τα Ίμια με την έκθεση (μη) προόδου και εκείνα τα
άτοπα ότι «η στήριξη που δίνεται ως “λευκή επιταγή” από την Ε.Ε. σε κράτη-μέλη
στις διαμάχες τους με τρίτες χώρες... έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες της
Ε.Ε.», τις οποίες προφανώς η Άγκυρα γνωρίζει καλύτερα από τον νοικοκύρη;
Μια παράτολμη, σχεδόν ιερόσυλη ερμηνεία είναι ότι η τουρκική
διπλωματία «τις ιδέες της ενησιώτισε». Όχι, τώρα, από το 1973. Με τις
διεκδικήσεις στην υφαλοκρηπίδα του ανατολικού Αιγαίου, μετά με την αμφισβήτηση
των ορίων του ελληνικού FIR και το 1996 αλλάζοντας πίστα.
«Τις ιδέες της
ενησιώτισε» σίγουρα όχι με τη διάσταση που έδωσε ο ποιητής του Αρχιπελάγους
στον στίχο, που ολοκληρώνει τον ΙΓ’ ψαλμό στην ενότητα «Τα Πάθη» του «Άξιον
Εστί». Ο μύστης Οδυσσέας Ελύτης «τις ιδέες του όλες απομόνωσε», χαράσσοντας την
«ιδιωτική του οδό».
Η Τουρκία χαράσσει συστηματικά και ακολουθεί μεθοδικά την
οδό της αμφισβήτησης. Δεν είναι συγκυριακή, ούτε απλώς για εσωτερική
κατανάλωση. Είναι δομικό στοιχείο της κρατικής ιδεολογίας και όσοι νομίζουν ότι
αν φύγει ο Ερντογάν θα πάψουν να μετράν, ξεχνούν ότι τα περί «ελληνικής κατοχής
τουρκικών νησιών» στο Αιγαίο είναι κεμαλικής έμπνευσης και ο αρχηγός της
αξιωματικής αντιπολίτευσης Κιλιντσάρογλου υπερακοντίζει σε
εθνικισμό-επεκτατισμό. Πάγια τακτική οι προκλήσεις και η απειλή πολέμου, ώστε
να σύρει την Αθήνα σε διαπραγμάτευση=συνεκμετάλλευση. Οποία μεγαθυμία!
Η υπόθεση των Ιμίων είναι ζωτικής σημασίας για την Άγκυρα,
επειδή χρησιμοποιήθηκε πιλοτικά για την προώθηση των «γκρίζων ζωνών». Από τις
αποχρώσεις του γκρι -που πλησιάζουν τον αριθμό των νησιών, των νησίδων και των
βραχονησίδων των οποίων την κυριότητα αμφισβητούν- γλιστρούν στις αποχρώσεις
του γκριλ. Το θέμα είναι ποιος στο τέλος θα καεί.
(«ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ»)