«Οι πληροφορίες, μεταδιδόμενες ασύρματα, θα περνούν μέσα από
τη Γη σαν ένας παλμός ενός ζωντανού οργανισμού. Το πιο θαυμαστό είναι ότι στην
παρούσα φάση με όλη τη γνώση και τις εμπειρίες μας, δεν γίνεται καμία
προσπάθεια μεταβολής της ηλεκτροστατικής ή μαγνητικής κατάστασης της Γης για τη
μετάδοση πληροφοριών».
Τάδε έφη Νικολά Τέσλα, το έτος 1892, οραματιζόμενος το
διαδίκτυο σε μια εποχή που ακόμα και η ηλεκτροδότηση των πόλεων δεν είχε
αρχίσει καλά-καλά. Ο Τέσλα, μάλιστα, αργότερα κατέθεσε πολύ πιο συγκεκριμένες
ιδέες για ένα παγκόσμιο σύστημα μετάδοσης πληροφοριών, το οποίο θα ήταν 100%
ασύρματο και θα χρησιμοποιούσε το μαγνητικό πεδίο της Γης ως μέσο. Ο ίδιος είχε
μελετήσει ακόμα και τρόπους διαχωρισμού των διαφόρων σημάτων που θα
ανταλλάσσονταν για την αποφυγή σύγχυσης, στα πρότυπα του σύγχρονου λογισμικού
που χρησιμοποιούμε όλοι μας.
Αν τα παραπάνω δεν αρκούν για να σας προκαλέσουν εντύπωση,
προσθέτουμε πως ο Νικολά Τέσλα εφηύρε στη διάρκεια της ζωής του δεκάδες
ευρεσιτεχνίες με ευρεία εφαρμογή, οι οποίες άλλαξαν τη ζωή μας προς το
καλύτερο. Ανάμεσά τους, το εναλλασσόμενο ρεύμα, χωρίς το οποίο η μεταφορά
ηλεκτρισμού θα ήταν αδύνατη στην σημερινή της κλίμακα και έκταση.
Ο Τέσλα γεννήθηκε τα μεσάνυκτα της 8ης προς 9η Ιουλίου του
1856 στο χωριό Smiljan της Κροατίας και σύμφωνα με τον «θρύλο» την ώρα της
γέννησής του έξω από το σπίτι επικρατούσε καταιγίδα με κεραυνούς. Προικισμένος
με μια φωτογραφική μνήμη, με το φαινόμενο της συναισθησίας και με
αρκετές ψυχαναγκαστικές ιδιοτυπίες στη συμπεριφορά του (έβρισκε αποκρουστικά τα
σκουλαρίκια, διέθετε όλα του τα αντικείμενα σε τρία αντίγραφα κτλ), ο Τέσλα
σπούδασε στο πολυτεχνείο της Αυστρίας και της Πράγας και στη συνέχεια
μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου εργάστηκε για τον γνωστό Αμερικανό εφευρέτη Τόμας
Έντισον.
Στη διάρκεια της θητείας του στο εργαστήριο του Έντισον, ο
Τέσλα έδειξε τις ικανότητές του, αλλά οι δρόμοι τους χώρισαν εξαιτίας μιας
παρεξήγησης και ξεκίνησε έτσι μια μακρόχρονη διαμάχη ανάμεσά τους. Ο Έντισον
υποστήριζε τη διάδοση του σταθερού ρεύματος (DC), ενώ ο Τέσλα ανέπτυξε το
εναλλασσόμενο και το θεωρούσε μονόδρομο για το μέλλον. Τελικά, ο Τέσλα κέρδισε
τη μάχη, αλλά και ο ίδιος ο Έντισον λίγο πριν αποβιώσει παραδέχθηκε τελικά την
ανωτερότητα του εναλλασσόμενου ρεύματος.
Ο Τέσλα δεν ήταν ένας θεωρητικός φυσικός επιστήμονας.
Αντιθέτως, ήταν ένας εφευρέτης με την αρχετυπική έννοια του όρου, προσηλωμένος
στα απτά αποτελέσματα και στις εφαρμογές. Μπορούσε να οραματιστεί στο μυαλό του
αναλυτικά μηχανικά σχέδια, προτού τα μεταφέρει στο χαρτί, κάτι που φάνηκε
χρήσιμο όταν κάποια χρόνια αργότερα κάηκε το εργαστήριό του και ο ίδιος
αναγκάστηκε να τα ξανασχεδιάσει από μνήμης.
Μετά από την ευρεία αναγνώριση της επιστημονικής κοινότητας,
ο Τέσλα ξεκίνησε μια μακρά πορεία απομόνωσης και εντατικής έρευνας, με
αντικείμενο καινοτόμες και αιρετικές για την εποχή επιστημονικές ιδέες.
Ασχολήθηκε εκτενώς με την ασύρματη μετάδοση ενέργειας, η οποία θα μπορούσε να έχει
και αρνητικές εφαρμογές (ακτίνες θανάτου κτλ), προέβη σε «εξωτικά» πειράματα
που προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα τότε και από κάποιο σημείο και μετά, η έρευνά
του ήταν τόσο καινοτόμος που πλέον δεν είχε εμπορικά αποτελέσματα στον κόσμο
της εποχής εκείνης. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Τέσλα δυσκολευόταν όλο και
περισσότερο να εξασφαλίσει πηγές χρηματοδότησης, ενώ αντιμετωπιζόταν πλέον ως
ένας «τρελός επιστήμονας».
Οραματίστηκε ακόμα και την πτήση αεροσκαφών δίχως δική τους
πηγή ενέργειας, με τη χρήση ασύρματης μετάδοσης. Το συγκεκριμένο όραμα έγινε
πραγματικότητα στις ημέρες μας, μερικούς μήνες πριν, όταν ένα μικρό αεροσκάφος
πέταξε με τη βοήθεια μικροκυμάτων που εκπέμπονταν από την επιφάνεια της γης.
Κοινός παρονομαστής σε όλο του το έργο είναι η αντιμετώπιση
της Γης ως ένας αγωγός και πολλαπλασιαστής ενέργειας. Επίσης, θεωρούσε την
ιονόσφαιρα ως μια πηγή ανεξάντλητης ενέργειας, ικανή να τροφοδοτήσει την
ανθρωπότητα, μια ιδέα αιρετική για την επιστήμη σήμερα, αφού είναι γνωστός ο
κρίσιμος ρόλος της για την προστασία της ζωής.
Ο Τέσλα πέθανε μόνος και φτωχός το 1943, με το FBI να
κατάσχει αμέσως μετά τα προσωπικά του αντικείμενα (η υπηρεσία τον είχε
‘φακελώσει’ χρόνια πριν). Ίσως θα έπρεπε πλέον να του αποδώσει η επιστημονική
κοινότητα και η κοινή γνώμη τη θέση που του αξίζει, κοντά σε ανθρώπους όπως ο
Νεύτωνας, ο Αϊνστάιν, ο Αρχιμήδης και ο Ντα Βίντσι.