Ένας βολικός «μύθος» σχετικά με τα «πακέτα διάσωσης» και την
περιοριστική πολιτική στην Ε.Ε. πλανάται, όχι μόνο πάνω από την Ελλάδα, αλλά
από ολόκληρη την Ευρώπη. Σύμφωνα με τον «μύθο» αυτό, τα παραπάνω οφείλονται
στην πολιτική ηγεμονία, μέχρι, τουλάχιστον και την εκλογή Ολάντ, των
συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη και ιδίως στον γαλλογερμανικό άξονα.
Ο «μύθος» αυτός είναι βολικός, καθώς αποκρύπτει μία πολύ δυσάρεστη πολιτική πραγματικότητα: την de facto ύπαρξη μίας Ευρώπης δύο οικονομικών
«ταχυτήτων» και την προσπάθεια της μετατροπής της σε de jure πολιτική κατάσταση.
Άρα, δεν πρόκειται για μία διαφοροποίηση Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών
που διαπερνά όλες τις χώρες, αλλά μία δημιουργία μπλοκ χωρών του Βορρά απέναντι
σε χώρες του Νότου, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.
Με άλλα λόγια, στη ρίζα των πολιτικών αυτών δεν βρίσκεται
κάποια ιδεολογική διαφοροποίηση «κακών» δεξιών και «καλών» σοσιαλδημοκρατών,
αλλά το χάσμα ανάπτυξης ανάμεσα σε Βορρά και Νότο της Ευρωζώνης, ανεξαρτήτως
πολιτικών «χρωματισμών».
Κάτι τέτοιο καθίσταται εμφανές ιδιαίτερα στην περίπτωση της
Γερμανίας, όπου η αντιπολίτευση εμφανίζεται θετική σε ένα σχέδιο για «Ευρωπαϊκό
Σύμφωνο Εξόφλησης» που θα χρηματοδοτεί το χρέος χωρών έναντι των αποθεμάτων
τους σε χρυσό ή άλλα περιουσιακά στοιχεία τους. Το εν λόγω «Ταμείο Εξόφλησης»
που θα δημιουργηθεί θα αναλαμβάνει να χρηματοδοτεί το μέρος του χρέους που
ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ κάθε κράτους. Για το χρέος έως 60% του ΑΕΠ υπεύθυνα θα
συνεχίσουν να είναι τα ίδια τα υπερχρεωμένα κράτη.
Το σχέδιο ήδη υποστηρίζουν οι Σοσιαλδημοκράτες, ενώ οι
Πράσινοι έχουν απειλήσει ότι αν δεν το δεχθεί η Ανγκελα Μέρκελ θα μπλοκάρουν
την επικύρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου στην Ανω Βουλή της Γερμανίας.
Οι χθεσινές συνομιλίες του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού
κόμματος με την καγκελάριο Μέρκελ στο Βερολίνο έδειξαν ήδη κάποια σημεία
σύγκλισης, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πρόταση για το «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο
Εξόφλησης» είναι διαφορετική από αυτήν για ευρωομόλογα του Γάλλου Πρόεδρου Φρανσουά
Ολάντ. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο δρόμος του νεοεκλεγέντα
Γάλλου προέδρου δεν θα είναι εύκολος, και μένει να δούμε αν οι χθεσινές
συνομιλίες του με την τριμελή αντιπροσωπεία του SPD θα δείξουν ουσιαστικό βαθμό
σύγκλισης των δύο «κεντροαριστερών» δυνάμεων των δύο μεγαλύτερων χωρών της Ε.Ε.
και δεν θα παραμείνουν απλά σε επίπεδο νεφελωδών κοινών διακηρύξεων περί «ανάπτυξης»
και εξορκισμών του «κακού νεοφιλελευθερισμού των αγορών».
Οι παραπάνω σκέψεις θα πρέπει να απασχολήσουν και όποιους,
και στην Ελλάδα, συντηρούν τον βολικό «μύθο» που περιγράψαμε, και που,
ονειρευόμενοι, ίσως – εν όψει και της (μάλλον βέβαιης) επανεκλογής Ομπάμα τον
Νοέμβριο – επανάληψη, μετά από μια δεκαετία περίπου, της «Προοδευτικής
Διακυβέρνησης» Κλίντον σε ΗΠΑ και ΕΕ (με Σρέντερ, Μπλαιρ, Ζοσπέν, Πρόντι κλπ), ξεχνούν
ότι η σημερινή πολιτική της Γερμανίας έχει, εν πολλοίς, τις ρίζες της στην
εποχή εκείνη. Μήπως η περίφημη «Ατζέντα 2010», που θέσπιζε οδυνηρές
μεταρρυθμίσεις με στόχο την συρρίκνωση του κόστους εργασίας, οδηγώντας στα σημερινά γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα,
τα οποία επιβαρύνουν την ανταγωνιστικότητα του Ευρωπαϊκού Νότου, δεν ήταν
δημιούργημα του σοσιαλδημοκράτη καγκελαρίου της εποχής, Γκέρχαρντ Σρέντερ;