Στις 10 Δεκεμβρίου κάποιοι αναρχικοί (αυτός είναι ο τεχνικός όρος,
στην πραγματικότητα πρόκειται για επικίνδυνα βλαμμένους...) έβαλαν μια
βόμβα έξω από μία τράπεζα στο Χαλάνδρι ― «ανταρτομάνα», ούτως ειπείν,
για το λεγόμενο αντάρτικο πόλης. (Παρεμπιπτόντως: και μόνο το γεγονός
ότι οι σύγχρονοι αγωνιστές εναντίον του καπιταλισμού προέρχονται από ένα
μεσοαστικό προάστιο όπως το Χαλάνδρι, σε αντίθεση με τις συνοικίες της
Κοκκινιάς ή της Καισαριανής παλαιότερα, είναι περίτρανη απόδειξη του
θριάμβου του καπιταλισμού).
Προχθές μόλις, τουλάχιστον δύο εβδομάδες αργότερα οι δράστες εδέησαν
να δώσουν στη δημοσιότητα την προκήρυξή τους: ένα κείμενο 2.158 λέξεων
ακριβώς. Αφού τους πήρε τόσο καιρό να τη γράψουν, είπα να ξοδέψω κι εγώ
δεκαπέντε λεπτά για να τη διαβάσω προσεκτικά. Και άξιζε τον κόπο, διότι
εκτός, από διασκεδαστικό, το κείμενό τους παρέχει εν αγνοία των
συντακτών του την ισχυρότερη απόδειξη του ψυχολογικού και διανοητικού
προβλήματός τους.
Το κείμενο ξεκινά με την απερίφραστη παραδοχή εκ μέρους των συντακτών
του ότι δεν έχουν λόγο να εξηγήσουν την πράξη τους: «Από μεριάς μας
θεωρούμε εχθρικό οποιοδήποτε μοντέλο δεν προωθεί υποδομές
αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης. Κάπως έτσι λοιπόν εν έτη (sic) 2014
να εξηγήσουμε το λόγο που επιλέξαμε να στοχοποιήσουμε ένα βωμό του
κεφαλαίου, θέλοντας να δώσουμε ένα μήνυμα στην καθεστηκυία τάξη. ΕΠΙΘΕΣΗ
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ».
Παρόλα αυτά, ως γνήσιοι αριστεροί, δεν μπορούν να αντισταθούν στον
πειρασμό της άσκοπης φλυαρίας και ακολουθούν κάπου 2.000 λέξεις, όπου
μας εξηγούν γιατί το έκαναν. Να σημειωθεί ότι το ρήμα «εξηγούν»
χρησιμοποιείται παραπάνω με την τελείως διασταλτική έννοιά του, καθώς
απαιτείται πολύ καλή θέληση για να βγάλει άκρη κάποιος από το κείμενο.
Ακολουθεί σύνοψη της δομής του.
Αρχικά, εκθέτουν τα καθέκαστα της υπόθεσης Ρωμανού από την πλευρά
τους και εξαίρουν τη στρατηγική του, δηλαδή την απροκάλυπτη υποκρισία
του: «Με όπλο το σώμα του [...] τζόγαρε, ασκώντας ουσιαστικά ένα
πολιτικό εκβιασμό στο κράτος με όρους διαπραγμάτευσης. Ενας δύσκολος
αγώνας, που δεν εστίαζε τόσο στο δικαίωμα των κρατούμενων στην
εκπαίδευση, όσο στη διεκδίκηση στιγμών ελευθερίας, ρωγμές στην ασφυκτική
συνθήκη του εγκλεισμού στα κολαστήρια της δημοκρατίας».
Σε αυτό το γελοίο, σεντιμεντάλ ύφος, όπου η μπούρδα παλεύει με τον
μπακαλιάρο, μας λένε πως κρίνουν θετικό ότι «η μάχη ενάντια στην ολική
στέρηση της ελευθερίας» εξαπλώθηκε «στους δρόμους της σύγκρουσης».
Επιχαίρουν, επειδή η στήριξη εκδηλώθηκε «αυθόρμητα με λιντσαρίσματα
ρουφιανοδημοσιογράφων και πολιτικών, συντονισμένα με αντάρτικες
επιθέσεις και βανδαλισμούς». Ακολούθως, εξετάζουν το ζήτημα που τίθεται
με το βραχιολάκι γεωεντοπισμού. Κατά βάσιν, διαφωνούν διότι με αυτό
«ανοίγεται νέο πεδίο τεχνολογικής εποπτείας». Εντούτοις, επειδή
συμφωνούν με την υποκρισία του Ρωμανού, αποφεύγουν να εκφέρουν κρίση
ευθέως: «Κατά πόσο κέρδισε έδαφος ο εχθρός [...] θα το δείξει η
ιστορία», γράφουν.
Εν συνεχεία, θέτουν το ζήτημα της ανάγκης για την κοινή στρατηγική
των ομάδων του «ανατρεπτικού χώρου» ― πράγμα προφανέστατα γελοίο, αφού
τέτοιου είδους συνεννοήσεις θα χαλάρωναν τους απαραίτητους κανόνες της
συνωμοτικότητας. Τέλος, επισημαίνουν ως έναν από τους κύριους στόχους
του ενιαίου αναρχικού κινήματος των ονείρων τους «να προωθεί και να
επεξηγεί την αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης», ούτως ώστε «οι μάχες που
δίνουμε ενάντια στην εξουσιαστική βαρβαρότητα να πλαισιώνονται από
οξυδερκή διαλεκτική».
Ολη αυτή η περιήγηση στη βαθιά βλακεία των αναρχικών ήταν κουραστική
και εκνευριστική ― το καταλαβαίνω και συγχωρέστε με που σας την επέβαλα
κυριακάτικα. Πιστεύω όμως ότι άξιζε τον κόπο, διότι μόνον έτσι μπορεί να
συλλάβει κάποιος το αστείο, που το φύλαξα για το τέλος και είναι το
εξής: η περιβόητη βόμβα, για την οποία ξόδεψαν τόση φαιά ουσία (που δεν
τους περισσεύει κιόλας...) και 2.158 λέξεις, δεν εξερράγη ποτέ. Οπως οι
συντάκτες της προκήρυξης γράφουν με αφοπλιστική αφέλεια: «Δυστυχώς,
εξαιτίας ενός κατασκευαστικού λάθους μας δεν εξερράγη». Με άλλα λόγια,
όλη η κομπορρημοσύνη, οι βαρύγδουπες θεωρίες και οι άσκοπες φλυαρίες, ο
ναρκισσισμός και οι ψυχώσεις, που εκφράζονται από αυτό το ηλίθιο κείμενο
είχαν ως αφορμή μια... αποτυχία. Αν, δηλαδή, έσκαγε η βόμβα, τι θα
έκαναν; Θα τους έπαιρνε δύο μήνες να γράψουν την προκήρυξη και θα ήταν
10.000 λέξεις; Το συμπέρασμά μου δεν είναι κάτι καινούργιο: ο βλάκας,
εκτός του ότι ανήκει στην πολυπληθέστερη και καλύτερα οργανωμένη
κοινωνική ομάδα, είναι και συναρπαστικός, καθώς μπορεί συγχρόνως να
είναι θανατηφόρα επικίνδυνα και βαθύτατα αστείος...
(του Στέφανου Κασιμάτη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/12/2014)