Από το περασμένο Σαββατοκύριακο, μπαίνοντας πια στην τελευταία εβδομάδα πριν
από «τις κάλτσες», η επιχειρηματολογία συγκεντρώνεται στο ουσιαστικότερο ζήτημα
αυτών των εκλογών, δηλαδή την κρίση στις σχέσεις με τους εταίρους και δανειστές
μας. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η πίεση που ασκήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) έφερε κάποια
ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Ακούσαμε λ.χ. τον «σοβαρό» Γιάννη Δραγασάκη να
παραδέχεται ότι «αν δεν βρεθεί φόρμουλα για συμφωνία με τους δανειστές, δεν θα
πληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν το καλοκαίρι». Ακούσαμε, επίσης, τον Γιάννη
«Χόμερ Σίμσον» Μηλιό να μας αποκαλύπτει την ψυχροπολεμική λογική της mutually
assured destruction (MAD) με την οποία προσεγγίζει τις διαπραγματεύσεις με τους
δανειστές, όταν δηλώνει ότι δεν φοβάται ένα bank run, επειδή δεν συμφέρει καμία
πλευρά να καταστρέψει την άλλη, όπως είπε σε συνέντευξή του.
Ολα αυτά και άλλα φαιδρότερα, από μικρότερου μεγέθους μορφές του ΣΥΡΙΖΑ
(Τ-Λ), βοηθούν, όπως νομίζω, τους ψηφοφόρους να σταθμίσουν καλύτερα τους
κινδύνους που συνεπάγονται οι επιλογές τους. Ωστόσο, ούτε ο χρόνος επαρκεί ούτε
και τα πρόσωπα υπάρχουν για να απειλήσουν την πρώτη θέση που διεκδικεί με
αξιώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ). Μερικές φορές μένω με τη δυσάρεστη εντύπωση ότι η δική
μου πλευρά (την ξέρετε, είπα τις αποφάσεις μου) έχει αρχίσει ήδη να σκέπτεται
την επόμενη μέρα...
(του Στέφανου Κασιμάτη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/01/2015)