Ζητώ συγγνώμη από τη Φιλοσοφία που θα τσαλαπατήσω για λίγο τα
παρτέρια της, αλλά, στη μνημειώδη συνέντευξη της περασμένης Κυριακής, ο
παππούς Αλέκος της κυβέρνησης, με την επιλογή των λέξεων που κάνει,
θίγει την ουσία της φιλοσοφικής αναζήτησης της πραγματικότητας: την
οντολογική διάστασή της.
«Είναι πραγματικότητα», λέει, «η ριζοσπαστική Αριστερά», και
προσθέτει: «Αλλο αν δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη αυτά που πρέπει
να κάνει». Καλό είναι να επισημανθεί εδώ (για εκπαιδευτικούς σκοπούς)
ότι η στάση του αποδεικνύει την καθαρότητα της ιδεολογίας του. Τι
συμβαίνει: ο παππούς γίνεται υπουργός, ενώ η χώρα απέχει λίγες εβδομάδες
από την ανεπανόρθωτη καταστροφή· κι εκείνος προσεγγίζει το πρόβλημα
της δυσάρεστης πραγματικότητας από «μηδενική βάση»: την οντολογική―αυτό
μόνο ένας Ελληνας αριστερός μπορεί να το κάνει...
Εγώ, όμως, από την πλευρά της καθημερινότητας -που επηρεάζει τη ζωή
μου, ενώ εγώ ελάχιστα έως μηδαμινά μπορώ να την επηρεάσω- διαπιστώνω ότι
πολύ γρήγορα οι υποσχέσεις της κυβέρνησης γίνονται πραγματικότητα.
Βάλτε τα κάτω: οι αναρχικοί πετυχαίνουν την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού·
οι καταλήψεις και οι καταστροφές στη Νομική ξανάρχισαν, ενώ οι δράστες
των πράξεων αυτών δεν διώκονται· οι αντιεξουσιαστές ασκούν ξανά την
εξουσία ανεμπόδιστοι γύρω από το Πολυτεχνείο· τέλος, σήμερα δεν έχει
μετρό ούτε ηλεκτρικό σιδηρόδρομο γιατί ξανάρχισαν οι απεργίες. Το νόημα
όλων αυτών είναι πρόδηλο: η αξιοπρέπεια επιστρέφει! Και φέρνει μαζί της
την αγαπημένη πραγματικότητα του αποτυχημένου κράτους, την οποία
προσπάθησαν μάταια να αλλάξουν τα Μνημόνια που έκλεψαν τα όνειρα και
πήγαν να στερήσουν ακόμη και αυτή την αξιοπρέπεια από τον εξυπνότερο λαό
του κόσμου...
(του Στέφανου Κασιμάτη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/03/2015)