Προσπαθώντας να μεταφέρω τις εμπειρίες μου από τα θαλάσσια σύνορα της χώρας έψαχνα τις λέξεις για να καταγράψω τις αντιδράσεις του ντόπιου πληθυσμού. Την ψυχική πίεση που αισθάνεσαι όταν βλέπεις έναν στολίσκο φουσκωτών να αδειάζει στην ακτή σε μία μόνον ώρα χίλιους πεντακόσιους ανθρώπους οι οποίοι θα μείνουν, έστω και για μερικές ημέρες σε ένα χωριό περίπου χιλίων κατοίκων. Αφγανοί που βλέπουν για πρώτη φορά θάλασσα στη ζωή τους, οικογένειες Σύρων αστών, και λοιποί χωρίς ταυτότητα, αφού φρόντισαν να την καταστρέψουν. Αλλοι με σταυρουδάκια κρεμασμένα στον λαιμό για να επιδεικνύουν το θρήσκευμά τους, Αλεβίτες, αλλά γιατί όχι και Σουνίτες ή Σιίτες;
Κι ενώ τα σκεφτόμουν όλ’ αυτά, ήρθε αποστομωτική η δήλωση της πρωθιέρειας του ανθρωπισμού, της κ. Χριστοδουλοπούλου. Ελεγε ευθαρσώς πως τα νησιά πλούτισαν από τους πρόσφυγες οι οποίοι αφήνουν περιουσίες ολόκληρες στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια. Οχι σαν τους Γερμανούς που κλείνουν φτηνιάρικα all inclusive, να προσθέσω εγώ. Μια δήλωση που αγγίζει τα όρια του πολιτικώς ασέμνου -κάποτε υπήρχε κι αυτό- από την κυρία η οποία φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κατάργηση των συνόρων της χώρας και την εγκατάλειψη προσφύγων και μεταναστών σε καθεστώς ελεύθερου κάμπινγκ. Κοινώς στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου όπου είχε στηθεί ο καταυλισμός όλο το καλοκαίρι στον Μόλυβο και τώρα που πρέπει να ανοίξει, γιατί υπάρχουν και στην Ελλάδα παιδιά, στη μέση του δρόμου.
Και όταν λέω ότι αυτή ευθύνεται δεν εννοώ ότι τη βλέπω ως άλλο Τζένγκις Χαν που ηγείται των Μογγόλων. Εννοώ ότι από τη στιγμή που ανέλαβε την διαχείριση του προβλήματος ως υπουργός φρόντισε να μην υπάρξει καμία απολύτως διαχείριση του προβλήματος. Πώς το έλεγε ο Χατζιδάκις; Η ύπαρξη του υπουργείου Πολιτισμού αποδεικνύει ότι η Ελλάδα δεν έχει πολιτισμό. Δεν πρόκειται για αβελτηρία, για τη γνωστή ανικανότητα, ή για έλλειψη προνοητικότητας μόνον. Πρόκειται για μια βλακώδη επιμονή σε ανθρωπιστικές ιδεοληψίες. Γιατί δεν χρησιμοποιούνται τόσα άδεια στρατόπεδα στη Μυτιλήνη για τη φιλοξενία των προσφύγων; Μα γιατί η κυρία Χριστοδουλοπούλου και η αριστερή σκουριά της είναι εναντίον των στρατοπέδων και υπέρ της ελεύθερης αφόδευσης - μετά συγχωρήσεως.
Η δήλωσή της είναι στα όρια του πολιτικώς ασέμνου διότι προσπαθεί, όχι μόνον να απαλλάξει εαυτήν από τις ευθύνες, αλλά και να διαστρέψει την πανωλεθρία, κραδαίνοντας το γνωστό και μη εξαιρετέο σκιάχτρο της κερδοσκοπίας. Εγκατέλειψε τα νησιά στην τύχη τους και τώρα τους λέει, ευτυχώς, γιατί «κερδάτε». Θυμάστε εκείνες τις γιαγιούλες στο «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» που σκότωναν για να γλιτώσουν τα θύματά τους από τη δυστυχία;
Υπάρχει κερδοσκοπία; Σίγουρα υπάρχει. Είδα αυτοκίνητο που είχε φορτώσει μια οικογένεια και στο ανοιχτό πορτ μπαγκάζ κρέμονταν τρία παιδάκια. Υπάρχει αγανάκτηση; Οταν παλεύεις να πουλήσεις καφέδες για να πληρώσεις την εφορία και κλείνεις το μαγαζί διότι η οσμή του ελεύθερου κάμπινγκ δεν υποφέρεται σίγουρα αγανακτείς. Ομως, ακόμη κι αν δεν είδα ταμπελίτσες που ζητούν από τους πρόσφυγες «συγγνώμη», όπως στη Γερμανία, ο σεβασμός μπροστά στο θέαμα της δυστυχίας είναι διάχυτος, και τις περισσότερες φορές έμπρακτος.
Ομως υπάρχει και απελπισία. Η απελπισία του ντόπιου πληθυσμού που αισθάνεται πως έχει αφεθεί μόνος του για να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο που τον ξεπερνάει.
(Καθημερινή, 10/09/2015)