Η μεγάλη κρίση, πολιτική και σχεδόν υπαρξιακή, την οποία πέρασε προ
μηνών η Ελλάδα και η όξυνση του μεταναστευτικού προβλήματος, το οποίο
παίρνει δραματικές ανθρωπιστικές διαστάσεις, καταδεικνύουν γιατί πρέπει
να υπάρχει και να λειτουργεί ως ενιαία οντότητα η Ευρώπη. Αποτελεί την
ακραιφνέστερη απόδειξη της ανάγκης –αλλά και της υπεροχής– της Ευρώπης,
ως παρόν και ως μέλλον. Η διάσωση της Ελλάδας από μία άτακτη και
καταστροφική για τον τόπο χρεοκοπία και η κινητοποίηση της Ευρώπης, έστω
και με καθυστέρηση, για τη διαχείριση του προβλήματος και την
ενσωμάτωση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων (βλέπε και την εντυπωσιακή
πρωτοβουλία της Γερμανίας) επιβεβαιώνουν πράγματι γιατί οπωσδήποτε
χρειάζεται η Ευρώπη. Με την πολιτική της διάσταση, πέρα από την
οικονομική, και με ισχυρά υπερεθνικά όργανα και εξουσίες.
Η υπόθεση της Ελλάδας είναι μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση, διότι
ανάδειξε με τραγικό –θα μπορούσε να πει κανείς– τρόπο ότι μια μικρή
χώρα, μια μικρή εθνική δημοκρατία, δεν μπορεί να πάει πουθενά και δεν
μπορεί να υποστηρίξει στοιχειωδώς τον εαυτό της, χωρίς την προστασία και
την πολιτική ομπρέλα της Ευρώπης. Χωρίς το νέο πρόγραμμα οικονομικής
διάσωσης (το νέο μνημόνιο με τα πρόσθετα 86 δισ. ευρώ) που υπέγραψε η
κυβέρνηση Τσίπρα, ο τόπος οικονομικά θα είχε ήδη γίνει σκόνη. Να
επιστρέψει στο τραπέζι της Ευρώπης, δεν παρότρυναν άλλωστε την ελληνική
κυβέρνηση η Ρωσία και η Κίνα, για να υπογράψει την πολυθρύλητη συμφωνία;
Τι πιο αδιάψευστο στοιχείο; Οι υπερεθνικοί θεσμοί της Ευρώπης, επίσης,
δεν ήταν αυτοί που έβαλαν την πιο γερή πλάτη για την Ελλάδα; Οντως. Η
αποφασιστικότητα του Μάριο Ντράγκι και του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ κράτησε
ζωντανή την ελπίδα για τους Ελληνες, τον περασμένο Ιούλιο, όταν
κυριολεκτικά βρεθήκαμε ένα βήμα από το χείλος του γκρεμού. Η Ελλάδα,
πολιτικά περισσότερο και λιγότερο οικονομικά, οφείλει στην Ευρώπη πάρα
πολλά… Ας δούμε για παράδειγμα, στην προκειμένη συγκυρία, την Ελλάδα και
το φλέγον μεταναστευτικό πρόβλημα. Μπορεί η χώρα μας να τα βγάλει πέρα
μόνη της; Οχι βέβαια! Οποιοσδήποτε το ισχυριστεί δεν βλέπει τι συμβαίνει
κάθε μέρα γύρω του. Γι’ αυτό και επικαλούμαστε –πολύ σωστά και δίκαια–
την αρωγή και τη συνολικότερη, πολιτικά, λύση του μεταναστευτικού από το
κέντρα της Ευρώπης. Η δημοκρατία, λοιπόν, και η οικονομική προοπτική
του τόπου είναι φανερό, πλέον, ότι ταυτίζονται. Και έχουν ουσία μόνο
μέσα σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή διάσταση.
Είναι απορίας άξιο πώς συνέβη στην Ελλάδα να βρεθεί η Αριστερά –και όχι
μόνο η εθνικιστική Δεξιά– στον αντίποδα αυτής της ευρωπαϊκής
πραγματικότητας και της προοπτικής που εκφράζει αλληλεγγύη, ασφάλεια,
ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία και υποστήριξη οικονομική των
μικρότερων και ασθενέστερων κρατών μελών. Αυτό το υπόβαθρο είναι η
πεμπτουσία της Ευρώπης. Και είναι η διαδικασία της πολιτικής ενοποίησης
και η ενίσχυση των υπερεθνικών οργάνων εξουσίας της Ευρώπης που
αποτελούν την εγγύηση και την εξισορρόπηση των εσωτερικών δυνάμεων σε
μια δημιουργική σύνθεση για το αύριο της Ευρώπης και των λαών της. Είναι
ο τρόπος άμβλυνσης του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των πλουσιότερων και
φτωχότερων κρατών-μελών. Λογικά, η ελληνική Αριστερά θα έπρεπε να είναι
υπέρμαχος.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΡΙΝΗ", 13/09/2015)