|
Όταν η 3η Απριλίου, που ήταν η τελευταία προθεσμία, ήλθε και παρήλθε χωρίς την κατάθεση δεσμευτικών προσφορών από τα δύο προεπιλεγέντα επιχειρηματικά σχήματα για την ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ, σύσσωμος ο Τύπος έκανε λόγο για "ναυάγιο" της όλης προσπάθειας πώλησης του 50,1% του Ομίλου που ήτο και ο αρχικός στόχος. Εάν εξετάσουμε το θέμα από την πλευρά του ΤΑΙΠΕΔ, που ήτο και ο επισπεύδων οργανισμός, τότε η μη προσέλευση των ενδιαφερομένων και η μη κατάθεση προσφορών αποτελεί πράγματι οπισθοδρόμηση και η λέξη ναυάγιο αρμόζει λόγω των υψηλών προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί, αλλά και του μεγάλου προβλήματος που δημιουργεί στο ευρύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του ΤΑΙΠΕΔ, ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη την υψηλή κεφαλαιοποίηση του Ομίλου που σήμερα υπολογίζεται στα €2,6 δισ.
Εάν όμως εξετάσουμε το όλο θέμα σφαιρικά και το τοποθετήσουμε στις σωστές του διαστάσεις, θα δούμε ότι η μη πώληση του 50,1% της επιχείρησης στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία όχι μόνο δεν αποτελεί πρόβλημα ή "ναυάγιο", όπως το έχει θεωρήσει η πλειοψηφία των δημοσιογράφων και αναλυτών, αλλά ίσως να είναι θεόσταλτη και, όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, "από μηχανής θεός". Και εξηγούμεθα: μπορεί, πράγματι, η απροθυμία των υποψηφίων επενδυτών (οι γνωστοί εμπορικοί ενεργειακοί οίκοι Glencore και Vitol) να τίναξε στον αέρα το πρόγραμμα του ΤΑΙΠΕΔ -λόγω της εμβληματικής μορφής των ΕΛΠΕ και του αναμενόμενου υψηλού τιμήματος- και να τραυμάτισε λίγο το επενδυτικό αφήγημα που πολύ έντεχνα καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα, θα πρέπει όμως να δούμε τι πραγματικά έχασε (εάν έχασε) και τι κέρδισε η ίδια η κυβέρνηση από την υποτιθέμενη "αναποδιά".
|
