«Γιατί δεν παίρνεις το αεροπλάνο; Έτσι κι αλλιώς, τα εισιτήρια είναι σχεδόν τα ίδια», λένε κάποιοι πονηροί. Φυσικά, δεν αλλάζω με τίποτα το ταξίδι με το βαπόρι, το ταξίδι στο Αιγαίο, το ταξίδι με όλο εκείνο το πολύβουο μελίσσι των επιβατών, που στριμώχνονται στη ρεσεψιόν για να «πάρουν καμπίνα», που ψάχνουν για μια πολυθρόνα στο σαλόνι, που απλώνουν το «sleeping bag» στο πάτωμα στου σαλονιού ή στον διάδρομο έξω από τις καμπίνες και παραδίδονται αμαχητί στον Μορφέα.
Τι να μου κάνει εμένα το αεροπλάνο, που σε πενήντα λεπτά είμαι πίσω στην Αθήνα και το καυσαέριο μου τσούζει τα μάτια; Παίρνω το βαπόρι από τη Χίο το βράδυ στις έντεκα και το πρωί στις εφτά βγαίνω φρέσκος στον Πειραιά, στη Δραπετσώνα, παίρνω τον δρόμο με τα πόδια και πάω για μπουγάτσα στην πλατεία, κι ύστερα πίνω καφέ στην παραλία, χωρίς άγχος και με τη σκέψη -ακόμη- στην Αγία Φωτιά, με το χοντρό βότσαλο...
Ναι, δεν λέω, για τον Έλληνα της φτωχοποιημένης Ελλάδας είναι ακριβά τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια. Ναι, δεν λέω, για μια οικογένεια είναι δυσβάστακτο το κόστος. Αλλά, επ’ ουδενί, δεν μπορώ να δεχθώ ότι οι ακτοπλόοι (δηλαδή εκείνοι που απόμειναν από τους γνώστες της ακτοπλοΐας και σήμερα εργάζονται για κάποιες πολυεθνικές και κάποια «funds») είναι οι «αχόρταγοι εφοπλιστές» που λένε οι ντουντούκες στις πορείες.
Η ακτοπλοΐα είναι ο πιο δύσκολος κλάδος της ναυτιλίας. Κανείς δεν «πρόκοψε» με δαύτην. Να αραδιάσω ονόματα; Τυπάλδοι, Τόγιας, Ευθυμιάδης, Καραγεώργης, Σφηνιάς, Βγενόπουλος. Μόνο ο Παναγόπουλος βγήκε κερδισμένος από την ακτοπλοΐα, επειδή, όπως έλεγε, «όταν το πάρτι ανάβει, εσύ πρέπει να φεύγεις»...
Κι όπως μου έλεγε ο αξέχαστος φίλος Ανδρέας Ποταμιάνος, «όποιος έχει να κάνει με τον κόσμο, δεν πάει μπροστά». Έτσι έγινε τελικά και με τον ίδιο...
Πάμε, λοιπόν, στη λεγόμενη «πράσινη μετάβαση» της ακτοπλοΐας, για την οποία τόσα πολλά ακούμε και διαβάζουμε.
Κακώς νομίζουμε ότι η «πράσινη» ακτοπλοΐα θα είναι πιο φτηνή για τον καταναλωτή! Αντίθετα, θα είναι ακριβότερη! Τα «νέα καύσιμα» κοστίζουν αρκετά πιο ακριβά από το «πετρελαιάκι», όπως το αποκαλούν τώρα όσοι βλέπουν τι έρχεται.
Αν μπορώ να εκφράσω προσωπική άποψη, νομίζω ότι όλος αυτός ο «σαματάς» για την «πρασινάδα» και την «πράσινη μετάβαση» μιας βιομηχανίας που ρυπαίνει ελάχιστα, μου θυμίζει την εξέλιξη της κρουαζιέρας. Δηλαδή, την κατάργηση των πλοίων με «ανθρώπινο» μέγεθος και τη ναυπήγηση γιγαντιαίων κρουαζιερόπλοιων, που μεταφέρουν μέχρι και δέκα χιλιάδες άτομα! Ήλθε η πανδημία και τα μισά βαπόρια αυτού του είδους «έδεσαν» και κάποια πήγαν για «κόψιμο».
Κι όμως, επιμένουμε στα πλοία-γίγαντες. Και οι Βενετσιάνοι, οι Καταλανοί και οι Μυκονιάτες... καταβρέχουν τους τουρίστες.
Άντε, να δούμε πού θα βγάλει η «πράσινη» ακτοπλοΐα. «Πράσινα δολάρια» και «πράσινο κουτόχορτο» μου μυρίζει...
*Δημοσιογράφος, διευθυντής του περιοδικού Shipping International
(από την εφημερίδα "ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ")