Σε συνδυασμό με την εκτόξευση τα τελευταία χρόνια των ενοικίων στις πλείστες των αστικών περιοχών, έχουμε αμέσως ένα από τα κεντρικά συστατικά στοιχεία του στεγαστικού προβλήματος της χώρας, που ταλανίζει τους κάτω των τριάντα πέντε. Γιατί λιγοστεύουν τα ιδιόκτητα σπίτια; Οι λόγοι είναι πολλοί και διαφορετικοί.
Καταρχάς, έχει μειωθεί δραστικά ο ρυθμός ανέγερσης νέων οικοδομών. Μια ολόκληρη νέα γενιά έχει μπει στην κοινωνική ζωή και αναζητά κατοικία, η δυνατότητα όμως να χτιστούν νέα σπίτια έχει πρακτικά εξανεμιστεί. Τα διαθέσιμα στις αστικές και περιαστικές περιοχές οικόπεδα είναι λίγα και πανάκριβα, οι αποταμιεύσεις έχουν κάνει φτερά, ο στεγαστικός δανεισμός είναι ανύπαρκτος στην πράξη, οπότε είναι μάλλον σαφές το σκηνικό.
Από την άλλη, το δυναμικό των κατοικιών βαίνει συρρικνούμενο και λόγω παλαιότητας. Σπίτια εγκαταλείπονται ουσιαστικά επειδή είναι πολύ δύσκολο να ανακαινιστούν, συχνά έστω και να συντηρηθούν. Πάνω από το 83% των οικοδομών έχει ανεγερθεί πριν το 2000 και σχεδόν το ένα στα τέσσερα σπίτια κατασκευάστηκε πρίν το 1960! Αν υπολογίσουμε τι σημαίνει αυτό για την κατάσταση του οπλισμού, των ηλεκτρικών και υδραυλικών δικτύων κλπ είναι σαφές ότι ήδη απαιτείται μια τεράστια δαπάνη για τη συντήρηση και τον εκσυγχρονισμό αυτών των κατασκευών. Τα ευρωπαϊκά προγράμματα επιδοτήσεων ενεργειακής αναβάθμισης είναι σίγουρα επιβοηθητικά αλλά εξίσου σίγουρα είναι απολύτως ανεπαρκή να δώσουν την ώθηση που χρειάζεται.
Τα κλειστά σπίτια υπολογίζονται σε 600.000 από την κυβέρνηση. Πολλά είναι κλειστά λόγω παλαιότητας, κάμποσα είναι δεσμευμένα στη συσίφεια διαδικασία των κόκκινων δανείων. Η ένταξη αυτών των σπιτιών στον ενεργό πληθυσμό κατοικιών θα προσέφερε σημαντική ανακούφιση της πίεσης, και στην ιδιοκατοίκηση και στην ενοικίαση. Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί ότι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης για τα κλειστά σπίτια δεν θα καταλήξει σαν το πρόγραμμα επιδότησης στεγαστικών δανείων για νέα ζευγάρια, δηλαδή μια τρύπα στο νερό;
Η κατοικία είναι ζήτημα αξιοπρεπούς διαβίωσης, είναι ζήτημα κοινωνικής συνοχής, διαγενεακής αλληλεγγύης και βεβαίως και προσωπικής ηθικής αξιοπρέπειας. Η οικοδομή είναι και ένα εργαλείο ανάπτυξης, μην το σνομπάρουμε. Πρέπει να πέσουν λεφτά στην οικοδομή και αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα σχέδιο και προοπτική να γίνει κάτι τέτοιο με στρατηγικό τρόπο. Με την Ελλάδα σε τροχιά δημογραφικής απίσχνασης και αναπτυξιακής αναιμίας, το ζήτημα αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα.
Τα όποια σχέδια έχουν κατατεθεί ως τώρα από την κυβέρνηση μοιάζουν λίγα. Χρειάζεται ένα συνεκτικό πλάνο με βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα. Η απορρόφηση κάθε διαθέσιμου ευρώ από την ΕΕ είναι αυτόχρημα αναγκαία, η επιστράτευση των τραπεζών επιβεβλημένη, η κρατική υποστήριξη μέσω όλων των δυνατών τρόπων -πραγματική υποστήριξη, χωρίς τερτίπια και πονηριές- είναι εκ των ων ουκ άνευ, μόνο έτσι θα κινηθούν οι όποιοι διαθέσιμοι ιδιωτικοί πόροι. Τα χρήματα θα καταλήξουν στην πραγματική οικονομία, η κοινωνία θα μπολιαστεί με αισιοδοξία, το κλίμα θα αλλάξει. Και η κυβέρνηση θα μπορέσει να ισχυριστεί βάσιμα ότι δεν έχει εγκαταλειφθεί σε μια ατέρμονη διαχειριστική αβελτηρία.
(από radiome.gr)