Γιατί για μια γυναίκα Νιγηριανής καταγωγής και ηλικίας μόλις 44 ετών, η οποία μόλις ανέλαβε τα ηνία αυτού του ιστορικού αλλά πολιτικά διαλυμένου κόμματος, κάθε εκ των προτέρων σύγκριση με την «Σιδηρά Κυρία» βάζει ακόμα πιο ψηλά έναν ήδη ψηλό πήχη. Αλλά βέβαια, η σύγκριση δεν είναι τελείως άτοπη επίσης - αρκεί, κανείς, να την συλλάβει ορθά. Και η ιδέα, που εισάγει άμεσα(και με την οποία συμφωνούν φίλοι και εχθροί) είναι, ότι η κ. Badenoch αποτελεί πράγματι πολιτικό υλικό «πρώτης επιλογής». Εδώ δεν μιλάμε για μια αμφιλεγόμενου δυναμικού προσωπικότητα, που την ανέδειξε η συγκυρία(όπως ήταν η κ. May ή η κ. Truss), εδώ μιλάμε για ένα γνήσιο πολικό «αστέρι»(και το έχω γράψει εδώ και χρόνια αυτό, όταν ακόμα ήταν πολύ νωρίς, για να διανοηθεί κανείς την Badenoch «στο τιμόνι»). Αρκεί όμως αυτό, για να μιλήσει κανείς για μια «μαύρη Thatcher» κιόλας; Εξαρτάται - γιατί, παρά τις διαφορές, υπάρχουν τρία πράγματα, που κάνουν την σύγκριση, να στέκει.
Πρώτον, η επιλογή της κ. Badenoch μοιάζει το ίδιο ελλόγως ανατρεπτική με αυτήν της Thatcher το 1975. Γιατί βέβαια και η επιλογή Thatcher δεν ήταν συνηθισμένη με τα μέτρα της εποχής. Και γιατί ήταν γυναίκα. Και γιατί εθεωρείτο συγκριτικά ταπεινής καταγωγής(μια κόρη παντοπώλη, έστω και με σπουδές στην Οξφόρδη). Και γιατί δεν είχε μεγάλη κυβερνητική εμπειρία. Όμως όλα αυτά τα ατυπικά προοιώνιζαν αυτό, που πιθανολογείτο ότι είχε(όπως άλλωστε απέδειξε η συνέχεια). Ήταν μια ιδεολόγος πολιτικός «αρχών», που αντίθετα με άλλους πιο προνομιούχους άνδρες συναδέλφους της, διέθετε το προσωπικό «ατσάλι», που την έκανε ιδανική για ρήξεις και αλλαγές. Και το ίδιο ελλόγως ανατρεπτική μοιάζει και η επιλογή της κ. Badenoch. Όχι γιατί είναι γυναίκα βέβαια αλλά γιατί είναι μια μαύρη γυναίκα μετανάστρια «πρώτης γενιάς». Βλέπετε, η κ. Badenoch γεννήθηκε στην Αγγλία «από σκοπιμότητα», με την Νιγηριανή μητέρα της, να μεταβαίνει στην ξένη χώρα ειδικά για τον τοκετό(γιατί μέχρι το 1981 η Αγγλία χορηγούσε υπηκοότητα σε όποιον γεννιόταν στο έδαφός της) και με την κ. Badenoch να ζει ακολούθως εκτός Αγγλίας, όπου και επέστρεψε μόλις στα 16 της, ζώντας έκτοτε το «αγγλικό όνειρο». Από τότε, που δούλευε, νεαρή, «σεζόν» στα McDonalds (όπου έγινε «εργατική τάξη», όπως λέει), μέχρι σήμερα που έφθασε, με άλματα, στην κορυφή. Και πολλοί νομίζουν, ότι αυτή η «ατυπικότητα» εγγυάται, ότι και η Badenoch διαθέτει το ίδιο δυσεύρετο προσωπικό «ατσάλι». Τότε ήταν το «ατσάλι» της κόρης του παντοπώλη, σήμερα το «ατσάλι» της μετανάστριας.
Δεύτερον, η πολιτική ατζέντα της κ. Badenoch αποτελεί πράγματι μια εκδοχή του «θατσερισμού» σήμερα. Γιατί αυτό που υπεράσπιζε στην πραγματικότητα η Thatcher ήταν ένα μοντέλο εθνικισμού και λαϊκού καπιταλισμού - αυτό, που ήθελε ήταν ένα κράτος μικρό αλλά ισχυρό(το κράτος δηλαδή, που όταν του άρπαξαν μια σπιθαμή εδάφους στην άλλη άκρη του κόσμου στα Falklands έστειλε μια αρμάδα και την πήρε πίσω και το κράτος, που, αντίθετα με όλα τα άλλα, δεν ήταν έτοιμο να αποδεχθεί αυτόματα κάθε παράλογο έδικτο των Βρυξελλών) και ένα κράτος, στο οποίο θα πλούτιζαν ολοένα και περισσότερο οι πολίτες, χωρίς οι φόροι και γενικότερα οι ρυθμίσεις, που περιορίζουν την ευημερία, να γίνονται θεσμικός αυτοσκοπός. Και η κ. Badenoch θέλει το ίδιο προσαρμοζόμενο στους καιρούς. Γιατί και σήμερα το ζητούμενο για ένα τέτοιο «θατσερικό» μοντέλο εθνικισμού και λαϊκού καπιταλισμού παραμένει ισχυρό. Μάλιστα ο λόγος, που η Βρετανία επέλεξε Brexit ήταν ακριβώς γιατί ήθελε, να γίνει «Σιγκαπούρη στον Τάμεση» και όχι μια ακόμα ευρω-μπανανία(όπως την αντιλαμβάνονται οι Εργατικοί). Αλλά και γιατί η Βρετανία βιώνει και αυτή την υπαρξιακή απειλή του συνδυασμού της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης με την λεγόμενη «woke» ατζέντα. Η οποία ατζέντα δεν έχει τόσο σχέση(όπως πιστεύουν κάποιοι στην Ελλάδα) με τους LGBT γάμους και άλλες γραφικότητες αλλά κύριο σκοπό έχει, με μέσο μια παραχαραγμένη ανάγνωση της ιστορίας(για όλα φταίει η αποικιοκρατία, ο καπιταλισμός και η πατριαρχία) και την επίκληση υποτιθέμενων «ρατσιστικών» αδικιών του παρελθόντος, να μετατρέψει τις κοινωνίες μας σε ενοχικούς υποδοχείς των επιταγών μειοψηφιών, που αντί να ζουν με τους δικούς μας κανόνες, θέλουν, να ζούμε με τους δικούς τους. Και η κ. Badenoch έγινε ακριβώς γνωστή στην Βρετανία αντιδρώντας δημόσια και ηχηρά σε αυτά - και ποιος προτιμότερος, να ηγηθεί μιας τέτοιας αντίδρασης από μια «μετανάστρια»;
Και τρίτον, φυσικά, γιατί η αναλογία Thatcher-Badenoch λειτουργεί σαν βάσιμη ελπίδα. Γιατί το 1975, όταν η Τhatcher ηγήθηκε των «Συντηρητικών», ήταν ελάχιστοι εκείνοι, που πίστευαν, ότι αυτή η ιδιόρρυθμη γυναίκα με την διαπεραστική φωνή, θα άλλαζε την Βρετανία και τον κόσμο - και όμως αυτό ακριβώς συνέβη. Τελικά, για ένα κόμμα, τόσο βαθιά παραδομένο στην αμφιβολία, όπως σήμερα οι «Συντηρητικοί», η αναλογία λειτουργεί, ως θεραπευτικό διανόημα. Όπως έγινε τότε, έτσι μπορεί να γίνει και σήμερα, έτσι δεν είναι; Και γιατί όχι άλλωστε;
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")