βελτιωμένης αξιοπιστίας σε σημαντικού ύψους ιδιωτικών κι όχι δημοσίων επενδύσεων. Εκτός της ενέργειας, όπου η συμβολή του κράτους είναι αναγκαία για μεγάλα ενεργειακά έργα όπως της παραγωγής πυρηνοηλεκτρικής ενεργείας που λόγω μεγέθους μόνο το δημόσιο μπορεί να κινητοποιήσει τ’ απαιτούμενα κεφαλαία ενώ η απόσβεση είναι εξησφαλισμένη, ο ιδιωτικός πλούτος θα έπρεπε να ενισχυθεί. Το αντίθετο συνέβη.
Το πρόβλημα της αναγκαίας, ταχυτάτης οικονομικής αναπτύξεως υπαγορεύεται από το υψηλό και αυξανόμενο δημόσιο χρέος που πρέπει να αποπληρωθεί μέχρις του έτους 2060 - ήδη υπολογιζόμενο σε 430 δισ. ευρώ- και το παράλληλο χρέος των ασφαλιστικών ταμείων, ανερχόμενο σε 350 δισ. ευρώ , χρηματοδοτείται σήμερον από τον κρατικό προϋπολογισμό. Εξ ού και δεν μπορεί να μειωθεί ο υπερβολικός ΦΠΑ (24%) που υποθάλπει την φοραποφυγή κα την ακρίβεια της ζωής στην Ελλάδα. Η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού ελλείμματος έχει διακοπεί, λόγω του νέου Ταμείου Επικουρικής ασφαλίσεως (ΤΕΚΑ) του οποίου τα έσοδα προέρχονται από τη νέα γενεά που εργάζεται (PAYG).
Γράφει σχετικώς ο καθηγητής Γεώργιος Κ. Μπήτρος (*): «Μετά το 2009 , όλοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι το Ελληνικό δημόσιο και να θέλει δεν μπορεί να διαχειρισθεί αποτελεσματικά τα συνταξιοδοτικά τους αποθεματικά κι ότι το καθεστώς δέσμευσης που έχει επιβληθεί σ’αυτό το τμήμα της αποταμιεύσεως του θα πρέπει να καταργηθεί. Επίσης όλοι οι φορολογούμενοι πρέπει να ζητήσουν λογοδοσία για τις επιδοτήσεις από τον Προϋπολογισμό, γιατί η διαφθορά βρίσκεται σε απαράδεκτα ύψη. Ένας επιπλέον λόγος είναι ότι η (μεγάλη) εξάρτηση των συντάξεων από τον Προϋπολογισμό μελλοντικώς, συνεπάγεται σημαντικό κίνδυνο για τους συνταξιούχους. Ανακαλώντας τι συνέβη την περικοπή των καταθέσεων (PSI) το 2012, οι κυβερνήσεις μας περιορίζονται από το ογκώδες δημόσιο χρέος, τα υψηλά επιτόκια και τους χαμηλούς ρυθμούς αναπτύξεως, και δεν διαθέτουν την απαραίτητη ευελιξία για την αντιμετώπιση αιφνίδιας οικονομικής ή άλλης διαταραχής. Συνεπώς το μονοπώλιο του δημοσίου πυλώνα στο ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να καταργηθεί και η ιδιοκτησία των εισφορών και αποθεματικών να επιστρέψει στους ίδιους τους εργαζομένους.»
Δηλ. να ιδιωτικοποιηθούν και πάλι τα ασφαλιστικά Ταμεία, το ταχύτερο δυνατόν. Με δύο λόγια, η θητεία Πατέλη ήταν μία χαμένη πενταετία.
(*) Συνταξιοδοτικό. Το πρόβλημα και η λύση. Εκδ: ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ, 2024. Σελίδες 330.