Πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, οι χώρες της Ε.Ε. επένδυαν άνω του 3% και 4% του ΑΕΠ τους για την άμυνά τους, δίχως να χρειάζεται να εξηγήσουν για ποιο λόγο.
Οι διατυπώσεις του Ρούτε, αν και ήταν προσεκτικές –λιγότερο, πάντως, από ό,τι συνήθιζαν προκάτοχοί του–, αφορούν πρωτίστως τη Ρωσία. Κυρίως όμως (και αυτό δεν μπορεί να το πει ο γ.γ. του ΝΑΤΟ), αφορούν το ενδεχόμενο οι ΗΠΑ να αφήσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους τους να πληρώσουν τον λογαριασμό. Ακόμη και αν δεν επικρατήσει το χειρότερο σενάριο (δηλαδή, η αποχώρηση των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ), προκειμένου οι χώρες της Ευρώπης να επιτύχουν ένα ρυθμό αμυντικών επενδύσεων με μακροπρόθεσμη προοπτική, θα πρέπει να αλλάξουν δομικά το μοντέλο λειτουργίας της Ε.Ε. Αναγκαστικά, ο πυρήνας του κράτους πρόνοιας, που αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού μοντέλου, θα πρέπει να αλλοτριωθεί. Με λίγα λόγια, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να φτωχύνουν και, προϊόντος του χρόνου, να γίνουν πιο ευρηματικοί, πιο καινοτόμοι.
Η εξίσωση δεν είναι εύκολη. Οι Έλληνες ζουν σε μια χώρα της περιφέρειας της Ευρώπης που είναι, ταυτόχρονα, αντιμέτωπη με μια υπαρκτή και ενεργή απειλή για την ασφάλειά τους. Επιπλέον, η υστέρηση της χώρας σε σχέση με το κοινωνικό ευρωπαϊκό κεκτημένο (ιδιαίτερα μετά το 2010) έχει καθηλώσει τους πολίτες σε σχετικά χαμηλές προσδοκίες για το μέλλον. Η δυσκολία στην επιτυχή ευόδωση του εγχειρήματος αφορά, βέβαια, τους πληθυσμούς του πυρήνα της Ε.Ε., οι οποίοι θεωρούν ότι δεν υπάρχει πισωγύρισμα από το κεκτημένο της ευημερίας. Ολα αυτά, πάντως, είναι «κεκτημένα» μέχρι τη στιγμή που έρχεται ο λογαριασμός. Εως τώρα ο λογαριασμός ήταν σχετικά χαμηλός· διότι η Ουκρανία δεν είναι χώρα της Ε.Ε. ή του ΝΑΤΟ και, κυρίως, δεν ανατρέπει σημαντικά το ισοζύγιο ασφαλείας της Ευρώπης, όπως αυτή έχει αναπτυχθεί από το 1991 και έπειτα. Τι θα γίνει, όμως, όταν ο λογαριασμός έλθει σε διεύθυνση κράτους-μέλους της Ε.Ε.; Δύσκολες οι απαντήσεις.
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»¨)