Αν τα
πρωτοφανή δημοσιονομικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση δεν συνοδευτούν ταχύτατα με
ακόμα πιο επώδυνα αλλά αναγκαία αναπτυξιακά μέτρα, τότε θα έχουμε κυριολεκτικά
κάνει «μια τρύπα στο νερό». Οι αποφάσεις της κυβέρνησης είχαν έναν και μοναδικό
στόχο: να μπορέσουμε να δανειστούμε με όσο το δυνατόν λιγότερο επαχθείς όρους.
Ομως, κανένα νοικοκυριό, καμία επιχείρηση και κανένα κράτος δεν λύνει τα
μεσο-μακροχρόνια προβλήματά του με δανεισμό.
Το σημερινό
αδιέξοδο του δημοσιονομικού χτίστηκε με απέραντη αφροσύνη, επί 30 και πλέον
χρόνια στο «γήπεδο» της πραγματικής οικονομίας. Οι εκάστοτε κυβερνώντες
γνώριζαν άριστα ότι οι στρεβλώσεις στην αγορά, μαζί με την απίστευτη κραιπάλη
και τη λεηλασία στον δημόσιο τομέα, έπλητταν την ανταγωνιστικότητα της
ελληνικής οικονομίας και οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία. Μεταξύ
σοβαρότητας, υπευθυνότητας και ανάπτυξης, επέλεγαν χωρίς τον παραμικρό δισταγμό
τις πελατειακές σχέσεις, το λαϊκισμό, τον ασύστολο κρατισμό και τη συντεχνιακή
αντίληψη.
Βαφτίσαμε το
αυτονόητο... «νεοφιλελεύθερο» και την ασυδοσία, «σοσιαλισμό». Τα πράγματα
ξέφυγαν από κάθε έλεγχο, η κατάρρευση είναι προ των πυλών και το λογαριασμό
καλείται να πληρώσει σήμερα η ίδια γενιά που μας έφερε ώς εδώ. Ας ελπίσουμε ότι
όλοι θα ακολουθήσουν τον πρωθυπουργό στον δρόμο ευθύνης που, προ του τραγικού
αδιεξόδου, αναγκαστικά επέλεξε. Και επειδή ο δανεισμός του υπερχρεωμένου είναι
διαδικασία συνεχής, είναι βέβαιο ότι, αν δεν προχωρήσουμε και σε τολμηρά
αναπτυξιακά μέτρα, χαθήκαμε. Τα τραγικά χάλια της οικονομίας μας οφείλονται στο
γεγονός ότι φροντίσαμε να αποβιομηχανοποιήσουμε τη χώρα και να διώξουμε κάθε
σοβαρό και μεγάλο ξένο επενδυτή. Κατασπαταλήσαμε αστρονομικούς πόρους αντί να
τους επενδύουμε παραγωγικά και έξυπνα.
Μπορούν,
όμως, να ανατραπούν άμεσα πρακτικές και κουλτούρα δεκαετιών; «Ανάγκα και θεοί
πείθονται», ή σε απλούστερα ελληνικά, δεν έχουμε καμία άλλη λύση. Για να σταθεί
η χώρα χρειάζεται παραγωγή πλούτου. Ο πλούτος για να παραχθεί χρειάζεται
προστασία του επενδυτή (η Ελλάδα είναι παγκόσμιος ουραγός στην 158η θέση),
σταθερό φορολογικό πλαίσιο και χαμηλές φορολογικές κλίμακες (οι γειτονικές
Κύπρος και Βουλγαρία έχουν συντελεστή 10%), αλλαγή του εργασιακού νόμου (ο
σημερινός δεν προστατεύει τους εργαζόμενους, επιτείνει την ανεργία, την
εισφοροδιαφυγή και την ύφεση), κάθετη μείωση της γραφειοκρατίας (που πνίγει την
ανάπτυξη), αλλά και της πολυνομίας και της αντινομίας (που είναι αιτίες
διαφθοράς, ασυδοσίας και αρνησιδικίας).
Οσο τα
κλειστά επαγγέλματα δεν απελευθερώνονται, η οικονομία θα καρκινοβατεί και οι Ελληνες
θα στενάζουν. Πανίσχυρες συντεχνίες και κόμματα της Αριστεράς έχουν καταστρέψει
τον παραγωγικό ιστό: Πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν στοιχίσει στο εμπόριο
και στον τουρισμό, οι βανδαλισμοί και οι καθημερινοί αποκλεισμοί του κέντρου
της Αθήνας; Η Ελλάδα χάνει 4,5 δισ. ευρώ το χρόνο από το γεγονός ότι δεν
είμαστε –ως προ πολλών ετών οφείλαμε– βάση κρουαζιέρας. Πόσες επενδύσεις δεν θα
έρθουν στη χώρα μετά τον δειλό, ανεύθυνο και εξοργιστικό τρόπο που Ν. Δ. και
ΠΑΣΟΚ αντιμετώπισαν τους εκβιαστές του ΟΛΠ; Θα τολμήσει η κυβέρνηση να
απελευθερώσει τα ωράρια των καταστημάτων για να δώσει ανάσα στην αγορά; Θα
τολμήσει να αντιπαρατεθεί με όσους δεν θέλουν να σεβαστούν τη δημοκρατική
νομιμότητα; Θα προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές, ξεβολεύοντας κρατικοδίαιτους
και «κοινωνικοδίαιτους» κηφήνες;
Εφτασε η ώρα
να πάψουμε να ανεχόμαστε τη συστηματική εξάρθρωση των παραγωγικών μηχανισμών
της χώρας, αλλά και το πνίξιμο και τον αφανισμό των δημιουργικών. Πρέπει να
σταματήσουν επιτέλους οι αμέτρητες, μη ανταγωνιστικές μικροεπιδοτήσεις εις
βάρος μεγάλων επενδύσεων που θα δημιουργήσουν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.
Εφτασε η ώρα, συντεταγμένα, νοικοκυρεμένα και με κοινωνική συνοχή, να
εργαστούμε σκληρά για την παραγωγή πλούτου.
* Ο Στέλιος
Σταυρίδης είναι μέλος του Δ. Σ. του ΕΒΕΑ.
(από την εφημερίδα «Καθημερινή», 7/3/2010)