Ι. Η κυβέρνηση εξήγγειλε μέτρα προς αντιμετώπιση προβλήματος που δεν έχει ακόμη
συνειδητοποιήσει. Έτσι, τα μέτρα και απρόσφορα είναι και την δυσλειτουργία του
κράτους θα επιτείνουν.
Τ
o
ν βασικό τους άξονα αποτελεί η μείωση του εισοδήματος των
εργαζομένων στο δημόσιο. Αμέσως μεν με την περικοπή αποδοχών. Εμμέσως δε με την
αύξηση των φόρων κατανάλωσης. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι εκεί. Οι αμοιβές
αυτές (μάλιστα κατά την ονομαστική τους τιμή) είναι ήδη χαμηλές. Η παθογονία
–αποκλειστικά– επικεντρώνεται στο τεράστιο όγκο των υπεραρίθμων μισθοδοτουμένων
του εν γένει δημόσιου τομέα, έτι δε και με απίθανα επιδόματα όπως το της
«έγκαιρης προσέλευσης», αλλά και με πλασματικές υπερωρίες.
ΙΙ. Επιτομή
και κορύφωση της συνολικά ανάξιας διαχειριστικής δράσης στο δημόσιο αποτελεί η
οικονομική λειτουργία της «Βουλής των Ελλήνων». Επί χρόνια, ως υπηρεσία,
συστεγάζονταν με το Συμβούλιο της Επικρατείας στις εγκαταστάσεις των «Παλαιών
Ανακτόρων». Ήδη το υπερβολικό χρέος και τα αλλεπάλληλα ελλείμματα ήταν γνωστά
από τους προϋπολογισμούς που ψήφιζε η ίδια η Βουλή. Εν τούτοις υπό συνθήκες
οικονομικής καχεξίας: Επεκτείνεται σ΄ όλο το κτίριο. Ακόμη, επιλαμβάνεται οικοδομικών
εργασιών προς κατασκευή σταθμού αυτοκινήτων. Διευρύνεται προς ένταξη στο
δυναμικό της και νέων γραφείων σε διάφορα, μάλιστα, κτήρια. Σήμερα –υπό τις
δεινές μας συνθήκες– το νεοκλασσικό κτήριο στην συμβολή Κανάρη και Ακαδημίας
εξωραΐζεται για να υποδεχθεί υπηρεσίες της Βουλής. Διεύρυνε το αντικείμενό της
και σ΄ εκδόσεις. Αλλά διέφυγε από τους διαχειριστές της το ουσιώδες: Ότι,
δηλαδή, και όταν τέτοιες δαπάνες συγχωρούνται, πραγματοποιούνται μόνον εκ του
περισσεύματος. Όχι, δηλαδή, με την διεύρυνση του ελλείμματος και την επαύξηση
του χρέους!
Και έπεται
συνέχεια: Η πολιτική επιβολή των κομμάτων και η πειθαρχία των κοινοβουλευτικών
τους μελών έχουν αφυδατώσει την σημασία του Κοινοβουλίου. Ουδείς εκεί
βουλεύεται. Απλώς εκεί ψηφίζει. Αψευδής μάρτυς του μαρασμού η τηλεοπτική
απεικόνιση των συνεδριάσεων μ’ ελάχιστους παρόντες. Τα υπό σχολιασμό μέτρα
νομοθετήθηκαν με λιγώτερους από 10 βουλευτές παρόντες! Και ενώ πράγματι η
σημασία του κοινοβουλίου έχει πλέον υποβιβασθεί σε συμβολικό θεσμό
τελετουργικών εκδηλώσεων, ο αριθμός των εκείθεν μισθοδοτουμένων αυξάνεται
γεωμετρικά. Ιδού το πλήρες άλογο: Όσο μειώνεται η σημασία της υπηρεσίας, τόσο
αυξάνεται το μισθολόγιο των εκεί εντεταγμένων. Άρα μισθοδοτείται το ανάξιο! Οι
καταγγελίες ρουσφετολογικών προσλήψεων με διακομματική συναίνεση είναι
ενεστώσες. Αντί πολλών: «Καθημερινή» 5ης τρέχοντος. Καταγγέλλεται
εκεί τρέχουσα ρουσφετολογική τακτοποίηση με μονιμοποίηση 230 προσώπων. Και οι
μισθοί είναι όχι των 12 μηνών ετησίως αλλά και των 15 (ίσως) και των 16 μηνών
ετησίως, όπως εκτίθεται στις εφημερίδες.
Το επιμύθιον: Ό,τι έχει συμβεί με την «Βουλή των Ελλήνων» πλέον δηλαδή των
«Μαχαραγιάδων», έχει συμβεί στον όλο δημόσιο τομέα. Επιγραμματικά: Τεράστιος
αριθμός υποαπασχολουμένων. Ονομαστικές αμοιβές πολύ χαμηλές. Όμως, και πλασματικές
υπερωρίες και ποικίλα –πλούσια επιδόματα. Εντεύθεν: Σχέσεις κομματικής –
πελατειακής εξάρτησης. Έτσι, διαφθορά και (εκ του πράγματος) γραφειοκρατία.
Εντεύθεν κακές υπηρεσίες υψηλό κόστος που αυξάνει τον πληθωρισμό, επομένως
πλήττεται η ανταγωνιστικότητα και –τελικώς– σύρεται η οικονομία μας προς
καταστροφή.
ΙΙΙ. Τα εξαγγελθέντα μέτρα δεν αντικρίζουν την αγωνία του τόπου. Ακόμη
στον φαύλο κρατικό μας οργανισμό υπάρχουν και κάποιοι ικανοί που πιστεύουν στην
αξιοπρέπεια της εντιμότητας. Αυτούς –την ελπίδα αναβάθμισης του δημόσιου τομέα–
τους συνθλίβουν τα νέα μέτρα. Υποβαθμίζουν το επίπεδο ζωής τους, τους καθιστούν
θύματα της εντιμότητάς τους. Τους απογοητεύουν!
Υπό τ΄ άνω
δεδομένα γίνεται προφανής η αδήριτη ανάγκη για ανασχηματισμό της κρατικής λειτουργίας
από μηδενικής βάσης, ώστε με αυστηρά οικονομοτεχνικά κριτήρια να διατηρηθούν
μόνον οι (αμέσως ή εμμέσως) παραγωγικές θέσεις. Να διατηρηθούν, δηλαδή, οι
θέσεις ανταποδοτικού κοινωνικού οφέλους. Και οι εκεί –λίγοι πλέον–
απασχολούμενοι, να αμειφθούν όχι απλώς αξιοπρεπώς αλλά πλουσίως. Οι λοιποί
–έχει κατ΄ επανάληψη τονισθεί– θα συγκεντρωθούν μέχρι συνταξιοδότησης σε
υπηρεσίες «περίθαλψης υπεραρίθμων». Το «υπεράριθμο» θα καταστεί εμβληματικό και
θα πάψουν οι πιέσεις για προσλήψεις.
Εάν έτσι γενναίως δεν αντιμετωπισθεί η κρίση, το πρόβλημα διαρκώς θα εξορκίζεται και
μονίμως θα διογκώνεται μέχρι την τελική μας πτώση.
(από την εφημερίδα «Εστία», 13/3/2010)