Μπορεί η οικονομική κρίση στην Ελλάδα να έχει τα δικά της
εθνικά χαρακτηριστικά και ευθύνες, αλλά δεν είναι παρά ένα ακόμη επεισόδιο της
κρίσης του καπιταλισμού, που ξεκίνησε το 2008 με την κατάρρευση της επενδυτικής
τράπεζας Lehman Brothers στις ΗΠΑ.
Όσο πιο
αδύναμος είσαι στο διεθνές σύστημα τόσο πιο εύκολο είναι να γίνεις
«πειραματόζωο», τόσο για τις αντοχές της ΟΝΕ όσο και για την ικανότητα των
κυρίαρχων τάξεων και κυβερνήσεων στην Ευρώπη να περάσουν τις αντιδραστικές
διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τους, με στόχο την πλήρη υποταγή του εργατικού
κινήματος και την κατάργηση των τελευταίων ψηγμάτων «κοινωνικής πρόνοιας» και
εργασιακών δικαιωμάτων.
Γιατί κανείς
εχέφρων δεν αμφισβητεί την οικτρή κατάσταση του ελληνικού Δημοσίου, την
κακοδιαχείριση και τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος, αλλά πάει πολύ να
παραδίδουν μαθήματα αυτοί που δεν λυπήθηκαν ούτε σεντ από τα λεφτά των
φορολογουμένων όταν έσπευδαν να διασώσουν τράπεζες που κατέρρεαν εξαιτίας των
δικών τους κερδοσκοπικών παιχνιδιών.
Εδώ και
περισσότερο από μία δεκαετία, άλλωστε, με πρόσχημα τα «διαρθρωτικά προβλήματα»
των ασθενέστερων οικονομικά χωρών, οι ταγοί του νεοφιλελευθερισμού πίεζαν για
την πλήρη αποδόμηση της κοινωνικής συνοχής και τη μετατροπή των ευρωπαϊκών
κοινωνιών σε μια ζούγκλα υπερεκμετάλλευσης από τη μια και αχαλίνωτης
κερδοσκοπίας από την άλλη, μετατρέποντας τους λαούς σε δουλοπάροικους του
δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
Αντί της
πολυδιαφημισμένης ενωμένης Ευρώπης από τον Ατλαντικό ώς τα... Ουράλια, βλέπουμε
μια Ευρώπη των... άκρων να επιστρέφει, με τις ηγέτιδες δυνάμεις να ακονίζουν τα
μαχαίρια. Η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ κατηγορεί τη Γερμανία
ότι πλούτιζε όλα αυτά τα χρόνια σε βάρος των ασθενέστερων γειτόνων της, ενώ ο
Γερμανός (δεξιός) υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σκιαγραφεί ήδη ένα
ακόμη πιο σκοτεινό για τη γηραιά ήπειρο μέλλον. Στο επίμαχο άρθρο του στους
«Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»(12/03/2010) με τίτλο «Γιατί η νομισματική ένωση της Ευρώπης
αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερή της κρίση», ο Σόιμπλε, αντί μιας Ευρώπης «αλληλεγγύης»,
σκιαγραφεί μια Ευρώπη τιμωρό, που θα κόβει ενισχύσεις, θα επιβάλλει οικονομικές
κυρώσεις και στο τέλος θα δείχνει την έξοδο σε όσους δεν μπορούν να αντέξουν
τον χρυσό ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας και του νέου υπό διαμόρφωση
Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου.
Μια συνταγή
καταστροφής και αποδόμησης στην ουσία της ΟΝΕ και κατ' επέκταση της ίδιας της
Ε.Ε. Μια συνταγή που θυμίζει την πολιτική της «Mitteleuropa» (σ.σ. γερμανικής
ηγεμονίας στην Ευρώπη των αρχών του 20ού αιώνα), όπως έγραψε σε πρόσφατο άρθρο
το γνωστό συντηρητικό αμερικανικό ινστιτούτο Stratfor.
Ή όπως έγραψε
η γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung, «το ευρώ, υποτίθεται, θα οδηγούσε
στην Ευρώπη σε μία νέα χρυσή εποχή, ανάπτυξης, απασχόλησης και ευημερίας.
Δώδεκα χρόνια όμως αφότου αποχαιρετήσαμε το γερμανικό νόμισμα, είναι ολοφάνερο
πλέον ότι οι υποσχέσεις δεν έχουν εκπληρωθεί... Η νομισματική ένωση
απομακρύνεται περισσότερο από ποτέ από την πολιτική ένωση -αντιθέτως, οδηγεί
στη διάλυση της Ευρώπης».
Σήμερα μία
άλλη Ευρώπη είναι όχι μόνον εφικτή αλλά και αναγκαία. Η Ευρώπη αυτή δεν μπορεί
να αναζητηθεί στα ενδότερα των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου,
αλλά στους δρόμους και στην ανάπτυξη νέων κινημάτων σαν αυτών που έδωσαν ελπίδα
στις αρχές της δεκαετίας. Γιατί μετά την Ελλάδα σειρά έχουν όχι μόνον οι άλλοι
φτωχοί του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και οι φτωχοί του αναπτυγμένου ευρωπαϊκού
Βορρά, που έχουν δει προ πολλού να αποδομείται η Ευρώπη του κράτους πρόνοιας
προς όφελος του εξοντωτικού ανταγωνισμού, των τραπεζών και των χρηματιστηρίων.
(από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 24/3/2010)