Πάσχα σήμερα. Ευχές θερμές λοιπόν και ας αναζητήσουμε στηρίγματα
αισιοδοξίας για το αύριο. Έστω και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Θα
συμπλεύσω λοιπόν και εγώ με τους ανακουφισθέντες από τα αποφασισθέντα στις
Βρυξέλλες, που σημαίνουν ότι δεν θα αφεθούμε να κηρύξουμε στάση πληρωμών, άρα
πτώχευση, και ότι οι διεθνείς αγορές έτσι συνεχίζουν να μας δανείζουν, έστω και
με υψηλά επιτόκια.
Αντιπαρέρχομαι το ότι η πτώχευση μπορούσε να
αποτραπεί αφού έχουμε το δικαίωμα να προσφύγουμε στη φροντίδα και στα λεφτά του
Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Επίσης ας ξεχάσουμε σήμερα ότι η συνέχιση του
ασυγκράτητου δανεισμού επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση υπερχρέωσης
και δεν λύνει κανένα από τα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας (μείωση
αγοραστικής δύναμης, επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας,
συνεπώς κλείσιμο επιχειρήσεων, αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας,
και κοινωνική αποσταθεροποίηση). Και τα προβλήματα αυτά δεν θα τα λύσει η
περαιτέρω αύξηση της φορολογίας που τσακίζει την κτηματαγορά, και κάθε άλλο
παρά ενθαρρύνει τις νέες επενδύσεις.
Ας θεωρήσουμε όμως επίσης (όσοι εξ ημών δεν
είμαστε φοροφυγάδες) ότι το νέο φορολογικό νομοσχέδιο θα είναι δίκαιο, δηλαδή
θα επιβαρύνει όλους τους πολίτες ανάλογα με τα εισοδήματά τους. Αυτό συνιστά
μια μίνι επανάσταση προς το καλύτερο, αν δεν το εμποδίσουν οι παντοδύναμες
προνομιούχες τάξεις και ο λυσσαλέος πόλεμος της αντιδραστικής Αριστεράς, που
δεν θέλει να αλλάξει τίποτε με την προσδοκία ότι έτσι θα προκληθεί λαϊκή
εξέγερση που θα οδηγήσει στη δικτατορική εξουσία της.
Παράθυρο ελπίδας έχει ανοίξει και με την
εποικοδομητική στάση και ενίοτε τη μαχητική στήριξη των κκ. Σαμαρά και
Καρατζαφέρη στην κυβερνητική προσπάθεια αλλαγής προς το καλύτερο, υπό την
προϋπόθεση ότι αυτή θα είναι ειλικρινής και πέρα κάθε κομματικής ιδιοτέλειας,
πράγμα που απομένει να αποδειχθεί.
Θα αποτολμήσω εξάλλου να καλλιεργήσω την παρήγορη
σκέψη ότι η συρρίκνωση της εισοδηματικής ευημερίας μας με δανεικά και η
φαλκίδευση του καταναλωτικού οίστρου μας συμβάλλουν στη δικαιότερη κατανομή του
παγκόσμιου εισοδήματος. Γιατί καιρός είναι πια να κατανοήσουμε ότι για να
περιορισθεί η τεράστια απόσταση που υφίσταται μεταξύ του ημερήσιου ή και
μηνιαίου εισοδήματος ενός δολαρίου, που έχουν (αν έχουν) κάποιες εκατοντάδες
εκατομμύρια συνάνθρωποί μας στην Αφρική, στην Ασία ή στη Λατινική Αμερική με τα
τουλάχιστον 50-100 ευρώ των Ευρωπαίων (και των Ελλήνων) ημερησίως θα πρέπει να
μειωθούν τα δικά μας για να αυξηθούν τα δικά τους από την παγκόσμια πίτα. Και
αυτό ήδη συμβαίνει με εντυπωσιακούς ρυθμούς στην Κίνα, στην Ινδία και αλλού και
ας μη μας τα λέει κανείς, επειδή πολλές κατακτήσεις των εργαζομένων της
πλούσιας Ευρώπης και Αμερικής τις πλήρωναν και τις πληρώνουν ακόμη και σήμερα
οι προλετάριοι της γης που δεν έχουν να φάνε ούτε ένα κομμάτι ψωμί. Η πιο
αισιόδοξη είδηση πάντως των ημερών ήταν για μένα η αναγγελθείσα συνεργασία του
πλουσιότερου επιχειρηματία του κόσμου, του Μπιλ Γκέιτς, με την ιαπωνική
Τoshiba, για την ανάπτυξη νέας γενιάς υπερσύγχρονων μίνι πυρηνικών
αντιδραστήρων (πολύ φθηνότερων και λιγότερο επικίνδυνων από τους
λειτουργούντες), που θα χρησιμοποιούν απεμπλουτισμένο ουράνιο και η λειτουργία
τους θα διαρκεί επί 100 χρόνια χωρίς να απαιτείται ανεφοδιασμός τους με νέο
πυρηνικό καύσιμο.
Η ενέργεια, που είναι το μείζον αγαθό των
σύγχρονων ανθρώπινων κοινωνιών και η κινητήρια δύναμη των πάντων,
αντιμετωπίζεται σήμερα ως διπλός εφιάλτης και λόγω ρύπανσης της ατμόσφαιρας και
υπερθέρμανσης του πλανήτη και λόγω εξαντλήσεως των αποθεμάτων πετρελαίου.
Δεδομένου ότι ο κ. Γκέιτς επιτυγχάνει θαύματα με ό,τι καταπιάνεται χάρις στο
μυαλό του και στις επιχειρηματικές πρωτοβουλίες του, μπορεί να ελπίζει κανείς
ότι θα επιτύχει και στη νέα επαναστατική πρωτοβουλία του.
(από την εφημερίδα «Το Βήμα», 4/4/2010)