Μπορεί η σφαίρα επιρροής της Γουόλ Στριτ να έχει περιοριστεί στους πολιτικούς κύκλους των ΗΠΑ και ειδικότερα στο Κογκρέσο, αλλά αυτό δεν υπονοεί σε καμία περίπτωση πως έχει εκμηδενιστεί. Πόσω μάλλον, όταν τα μέλη και των δύο κομμάτων συνεχίζουν να εξαρτώνται από ιδιωτικά κεφάλαια για τη χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών τους, σε μια εποχή που η ισχύς των τραπεζών υπερκαλύπτει τον πετρελαϊκό κλάδο ή τις καπνοβιομηχανίες.
Αναμφισβήτητα προωθείται το πιο ριζοσπαστικό νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού κλάδου. Τίθενται σε στενό κλοιό αγορές που μέχρι σήμερα λειτουργούσαν στο περιθώριο, εις βάρος του ευρύτερου επενδυτικού κοινού, και δυσχεραίνεται η εξασφάλιση υψηλών αμοιβών για τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές που μέχρι σήμερα δεν ήταν αναγκασμένοι να λογοδοτήσουν στους μετόχους. Σήμερα, μάλιστα, αναμένεται να ψηφιστεί από τη Γερουσία και φαίνεται πως οι Δημοκρατικοί έχουν εξασφαλίσει τις 60 θετικές ψήφους που είναι απαραίτητες για να επικυρωθεί στην τελική μορφή του με την υπογραφή του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα. Εχει ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ στη Γερουσία φαίνεται πως συναίνεσαν, εν τέλει, τρεις Ρεπουμπλικανοί και ένας Δημοκρατικός που μέχρι πρότινος παρέμενε αναποφάσιστος.
Ωστόσο, το τραπεζικό καθεστώς των ολίγων ισχυρών δεν ανατράπηκε ούτε από τη χρηματοπιστωτική κρίση που κλιμακώθηκε το 2008, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, η οποία είναι η βαθύτερη μετά το Κραχ του ’29. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι ισχυροί συσπειρώθηκαν σε ακόμη λιγότερους, οι οποίοι θα συνεχίσουν να κυριαρχούν και μετά την εφαρμογή του φιλόδοξου νομοσχεδίου. Ενώ, για παράδειγμα, «επιβίωσε» ο κανόνας Βόλκερ -εμπνευσμένος από τον 83χρονο οικονομικό σύμβουλο του κ. Ομπάμα και πρώην κεντρικό τραπεζίτη των ΗΠΑ Πολ Βόλκερ- τείνει να εφαρμοστεί σε μια πιο χαλαρή εκδοχή από την αρχική, σύμφωνα με την οποία θα απαγορευόταν ρητώς και απολύτως η διαπραγμάτευση ιδίων κεφαλαίων των τραπεζών.
Συγχρόνως, θα απαγορευόταν η διατήρηση θυγατρικών στον κλάδο των κεφαλαίων αντιστάθμισης κινδύνου (hedge funds) και των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων (private equity funds) από τραπεζικούς ομίλους. Ομως, τελικά φαίνεται πως οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα να διατηρούν ποσοστό έως και 3% σε hedge funds, ενώ θα μπορούν να διαπραγματεύονται ίδια κεφάλαια υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα θίγονται τα συμφέροντα των πελατών τους, οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό. Δίνεται, επίσης, χρονικό περιθώριο εφαρμογής στον κανόνα Βόλκερ που πιθανότατα να αγγίξει και την 7ετία.
Παραμένει ακόμη αβέβαιο κατά πόσο οι προβλέψεις του νομοσχεδίου θα επηρεάσουν την κερδοφορία των τραπεζών, οι οποίες τονίζουν πως οι αυστηροί κανόνες μπορεί να επηρεάσουν και την πορεία της πραγματικής οικονομίας, περιορίζοντας τη ροή πίστωσης σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Citigroup, τα κέρδη της JPMorgan και της Goldman Sachs, ενδεχομένως να μειωθούν κατά το ένα πέμπτο. Επιπροσθέτως, τόσο οι τράπεζες, όσο και τα hedge funds καλούνται να καλύψουν το κόστος εφαρμογής των νέων κανόνων, μέσω ταμείου με συνολικά κεφάλαια της τάξεως των 19 δισ. δολαρίων για την επόμενη 5ετία. Γεγονός είναι, πάντως, πως παράγοντες του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού κλάδου στηρίζουν τους πολιτικούς της χώρας.
Κατά τη διάρκεια των εκλογών του 2008, οι τρεις μεγαλύτεροι χορηγοί πολιτικών μεταξύ των εμπορικών τραπεζών ήταν οιJPMorgan, Citigroup και Bank of America, οι οποίες ευνόησαν, μάλιστα, τους Δημοκρατικούς σε βάρος των Ρεπουμπλικανών σε αναλογία 60 προς 40, σύμφωνα με στοιχεία του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters. Υπό τις τρέχουσες συνθήκες, βεβαίως, η σφαίρα επιρροής των τραπεζιτών μπορεί να έχει περιοριστεί, αλλά ορισμένες παράμετροι εξακολουθούν να λειτουργούν υπέρ τους. Χαρακτηριστικά, κάποια από τα μέλη της επιτροπής ερευνών για τα αίτια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του Κογκρέσου ήταν πρώην στελέχη τραπεζών, τα οποία μπορεί να κατανοήσουν περισσότερο την «ψυχοσύνθεση» των τραπεζών και της Γουόλ Στριτ.
(από την εφημερίδα "Καθημερινή", 15/7/2010)