Tο Βερολίνο μεταμορφώνει το ιστορικό αεροδρόμιο Tempelhof σε πάρκο μόλις ένα χρόνο μετά το κλείσιμό του. Μόνο τα είδη των δέντρων και των φυτών που θα τοποθετηθούν δεν έχουν ακόμα αποφασιστεί. Το νέο πάρκο της πόλης –που σημειωτέον διαθέτει 2.500 πάρκα– θα έχει φωτοβολταϊκά τόξα στις στέγες των κτιρίων που θα παραμείνουν στον χώρο και τμήματα για να καλλιεργούν οι Βερολινέζοι φρούτα και λαχανικά. Η είδηση που δημοσιεύθηκε στο «Κ» της «Καθημερινής» ήρθε σχεδόν παράλληλα με τις δηλώσεις της υπουργού Περιβάλλοντος κ. Τίνας Μπιρμπίλη για το νέο σχέδιο για το Ελληνικό, που θα είναι έτοιμο τους επόμενους μήνες, δέκα χρόνια μετά τη μεταφορά του παλαιού αεροδρομίου. Δέκα χρόνια σκεφτόμαστε, διαπληκτιζόμαστε, μελετάμε, «αποφασίζουμε» τι θα γίνει με αυτήν την έκταση, που στο μεταξύ χάσκει ανεκμετάλλευτη και άχρηστη για τους πολίτες και την πόλη.
Το Ελληνικό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα για το πόσο ράθυμα κινούνται τα πράγματα σε αυτή τη χώρα. Δεκαπέντε χρόνια το κτίριο του ΦΙΞ «θα» γίνει μουσείο μοντέρνας τέχνης». Στο μεταξύ, στέκει ένα κουφάρι στο κέντρο της πόλης. Οι χωματερές «θα» κλείσουν εδώ και μία δεκαετία κι όμως, πάνω από διακόσιες είναι ακόμα ενεργές. Oσο για τα αυθαίρετα, τείνουν να γίνουν θεσμός... Μακρύς ο κατάλογος των προς επίλυση εκκρεμούντων ζητημάτων για τα οποία συζητούμε ατέρμονα. Σαν να υπάρχει άπλετος χρόνος και άφθονο χρήμα για πέταμα. Γιατί, βέβαια, η αναβλητικότητα και η κωλυσιεργία κοστίζουν τις περισσότερες φορές περισσότερο από τη δράση.
Για κάθε επιμέρους θέμα μπορούν να προβληθούν πολλές δικαιολογίες. Δεν υπάρχουν χρήματα, δεν έχουν γίνει σωστές μελέτες, εκκρεμούν οι απαλλοτριώσεις, αντιδρούν οι πολίτες και προσφεύγουν στα δικαστήρια...
Η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή. Δεν θέλουμε να γίνει τίποτα. Η όποια απόφαση συνθλίβεται κάθε φορά υπό το βάρος των αντικρουόμενων συμφερόντων, άλλοτε μεγάλων, πολλές φορές όμως και μικρών, ελάχιστων, σε σχέση με αυτά που διακυβεύονται.
Οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν στηρίξει την καριέρα τους –που περιορίζεται συνήθως στον στόχο της επανεκλογής– στο πόσους θα εξυπηρετήσουν ή, ακόμη περισσότερο, στο πόσους θα καταφέρουν να δεσμεύσουν με την υπόσχεση της εξυπηρέτησης στο μέλλον. Eχουν μετατραπεί έτσι από πολιτικοί σε εμπόρους διευκολύνσεων. Στο πλαίσιο αυτής της παράλογης λογικής, δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος από την... αδράνεια.
Οι αποφάσεις λαμβάνονται μόνο όταν δεν υπάρχει περιθώριο αναβολής, όταν τα πράγματα φτάσουν στο μη περαιτέρω ή όταν λήγουν οι προθεσμίες που έχει θέσει η Ε. Ε., όπως θα γίνει με τις χωματερές. Και τότε, βέβαια, δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Αλλά οι υπεύθυνοι μπορούν να ρίξουν το φταίξιμο στην πίεση του χρόνου...
(από την εφημερίδα "Καθημερινή", 21/7/2010)