Το -κλειστό από τον Οκτώβριο του 2008- αεροδρόμιο «Τέμπελχοφ» του Βερολίνου ξανάνοιξε τις πύλες του σε 2,000 προσκεκλημένους σε ένα εντυπωσιακό ταξίδι στο χρόνο. Εκείνο το βράδυ, το αεροδρόμιο είχε νοικιαστεί από το κόμμα των «πρασίνων» για να γιορτάσει την 30ἠ επέτειο της εισόδου του στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, τον Μάρτιο του 1983.
Ήταν πράγματι τότε που 28 οικολόγοι, γνωστοί κυρίως ως ακτιβιστές κατά της πυρηνικής ενέργειας
και της εγκατάστασης αμερικανικών πυραύλων στην Δυτική Γερμανία,
εξελέγησαν για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο. Ακολούθησαν οι εμφανίσεις με
τα τζιν και τα αθλητικά παπούτσια, η προκλητική συμπεριφορά... Ο Γιόσκα Φίσερ (Joschka Fischer) να απευθύνεται στον πρόεδρο του κοινοβουλίου με την φράση «αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτήν την έκφραση, αξιότιμε κ. πρόεδρε, είστε μια κωλοτρυπίδα». Κοντολογίς οι «πράσινοι» έπνευσαν στην πολύ συντηρητική «δημοκρατία της Βόννης» έναν άνεμο ελευθεριακότητας και ανανέωσης, που εκείνη χρειαζόταν απελπισμένα.
Αλλά
πόσο παλιά μοιάζουν όλα αυτά! Στις 12 Μαρτίου, μόνο τα πανό που
αναρτήθηκαν στον ημιώροφο θύμιζαν τις μεγάλες και τις μικρότερες στιγμές
εκείνου του κόμματος. Έξω από το αεροδρόμιο, οι υπηρεσιακές
«μερτσέντες» και τα «άουντι» περίμεναν φρόνιμα-φρόνιμα τους κατόχους
τους. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ως και δύο υπουργοί της κυβέρνησης της 'Ανγκελα Μέρκελ (AngelaMerkel): ο Πέτερ Αλτμάιερ (Peter Altmaier) που δεν κρύβει την επιθυμία του για μια κυβερνητική συνεργασία της χριστιανοδημοκρατικής CDU με τους «πράσινους», και ο υπουργός εξωτερικών και άλλοτε πρόεδρος του φιλελεύθερου κόμματος FDPΓκουίντο Βεστερβέλε (Guido Westerwelle). Οι σοσιαλδημοκράτες του SPD, ο προνομιακός εταίρος των «πράσινων», εκπροσωπήθηκαν από τον Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ (Frank-Walter Steinmeier), πρόεδρο της κοινοβουλευτικής τους ομάδας.
Διότι βλέπετε, μέσα σε τριάντα χρόνια οι άλλοτε αριστεριστές που αποτελούσαν «απειλή για την δημοκρατία» -σύμφωνα με τον σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Έγκον Μπαρ (EgonBahr)- θεωρούνται πια εξαιρετικά αξιόπιστοι. Μετά τις θυελλώδεις αντιπαραθέσεις μεταξύ των φονταμενταλιστών «φούντι» και των πραγματιστών «ρεάλο»,
για το ζήτημα κυρίως της συμμετοχής τους στις κυβερνητικές ευθύνες σε
σύμπραξη με τους σοσιαλδημοκράτες, τέσσερα μέλη του κόμματος συμμετείχαν
ως υπουργοί στις κυβερνήσεις του Γκέρχαρντ Σρέντερ (Gerhard Schröder) (1998-2005) : ο Γιόσκα Φίσερ ως υπουργός εξωτερικών, ο Γιούργκεν Τρίτιν (Jürgen Trittin) ως υπουργός περιβάλλοντος, η 'Αντρεα Φίσερ (Andrea Fischer) στην υγεία και η Ρενάτε Κίναστ (Renate Künast) στην γεωργία και την κατανάλωση. Η δοκιμασία αποδείχθηκε τρικυμιώδης, ιδίως όταν ο Γιόσκα Φίσερ (που απουσίαζε από την εκδήλωση) χρειάστηκε να αποσπάσει την συναίνεση του κόμματος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο -κι αργότερα στο Αφγανιστάν. Αλλά το κόμμα, αν κι έχασε πολλά από τα μέλη του, τελικά βγήκε δυναμωμένο από αυτήν.
Σήμερα οι «πράσινοι» διαθέτουν 68 βουλευτές. Σε αντίθεση με τους φιλελεύθερους και τους αριστερούς του «ντι λίνκε» είναι παρόντες και στα 16 τοπικά κοινοβούλια της ομοσπονδιακής Γερμανίας. Μάλιστα στην Βάδη-Βυρτεμβέργη
ένας εξ αυτών είναι πρωθυπουργός του κρατιδίου, που ειρήσθω εν παρόδω
είναι η κοιτίδα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Οι «πράσινοι»
κατέχουν επίσης πολλούς δημαρχιακούς θώκους, στην Στουτγάρδη, το Φρίμπουργκ, το Τίμπιγκεν και το Ντάρμσταντ.
Με 60 χιλιάδες μέλη, έχοντας ριζώσει για τα καλά στα αστικά μορφωμένα
στρώματα, οι «πράσινοι» κατόρθωσαν σταδιακά να απορροφήσουν το εκλογικό
σώμα των φιλελεύθερων, αξιοποιώντας το τρίπτυχο εκσυγχρονισμός της
πολιτικής ζωής, κοινωνικά ζητήματα (δικαιώματα γυναικών,
ομοφυλόφιλοι...) και φυσικά η προστασία της φύσης, η εγκατάλειψη της
πυρηνικής ενέργειας και η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Αποφασίζοντας, την άνοιξη του 2011, πως η Γερμανία θα εγκαταλείψει την πυρηνική ενέργεια ως το 2022, η 'Ανγκελα Μέρκελνομιμοποίησε τους πολιτικούς αγώνες των «πράσινων», επιχειρώντας ταυτόχρονα να άρει τον λόγο ύπαρξής τους. Εξάλλου ποιος είπε πως η οικολογία οφείλει να ανήκει στην αριστερά; O Βίνφριντ Κρέτσμαν (Winfried Kretschmann) απολαμβάνει ιδιαίτερα να αυτοπροσδιορίζεται ως συντηρητικός, «αφού θέλω να συντηρήσω τον πλανήτη», όπως λέει. Οι
«πράσινοι» προβάλλουν επίσης τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) ως
όπλο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων απέναντι στους κολοσσούς της
πυρηνικής ηλεκτροπαραγωγής. «Εμείς είμαστε οι πραγματικοί φιλελεύθεροι», διακηρύσσουν.
Στην Γερμανία, το σύνθημα των οικολόγων περί «βιώσιμης ζωής» συγκαταλέγεται πια στα επίσημα, κρατικά μάντρα. Η 'Ανγκελα Μέρκελ
εκνευρίζει συχνά τους συνομιλητές της, ιδιαίτερα τους Γάλλους, όταν
δηλώνει οπαδός της «βιώσιμης ανάπτυξης», ήτοι μιας ανάπτυξης που δεν
στηρίζεται σε ελλείμματα. Θα ήταν λάθος μας αν θεωρούσαμε πως αυτές οι διακηρύξεις γίνονται μόνο για επικοινωνιακούς λόγους.
Δεν είναι τυχαίο που την Δευτέρα 25 Μαρτίου ο προσωπάρχης της καγκελαρίας Ρόναλντ Ποφάλα (Ronald Pofalla) πάει να πει ο κατ' εξοχήν εξ απορρήτων της 'Ανγκελα Μέρκελ οργάνωσε ένα συμπόσιο με τον αξιοπερίεργο τίτλο «τριακόσια χρόνια βιωσιμότητα madeinGermany: ευκαιρίες με υπευθυνότητα». Ήταν πράγματι το 1713 που ο όρος «βιωσιμότητα» (nachhaltigkeit) εμφανίζεται για πρώτη φορά στο δοκίμιο... δασοπονίας «Sylvi cultura oeconomica» του Χανς Καρλ Φον Κάρλοβιτς (Hans Carl von Carlowitz), ενός Σάξονα μεταλλειολόγου-μηχανικού.
Για την 'Ανγκελα Μέρκελ, η οικολογία δεν μπορεί να θεωρείται μονοπώλιο των «πράσινων».
Εξάλλου ήταν οι ίδιοι οι «πράσινοι» που το 1994 πέτυχαν να
συμπεριληφθεί η προστασία του περιβάλλοντος και επισήμως στις στοχεύσεις
του γερμανικού έθνους. Από το 2002, η Γερμανία διαθέτει μια κρατική
«στρατηγική αειφορίας» μια
πραγματικά επιβλητική σύνθεση φιλελευθερισμού και οικολογίας, που κάθε
τετραετία αξιολογείται με μια έκθεση στην οποία αναφέρονται οι πρόοδοι
και οι καθυστερήσεις της Γερμανίας στον τομέα αυτόν. Βασικός κανόνας: «κάθε γενιά οφείλει να εκτελεί τα καθήκοντά της, χωρίς να τα μεταθέτει στις επόμενες γενιές».
Η κατάσταση του έθνους σε αυτόν τον τομέα αναλύεται στη βάση είκοσι
ενός κριτηρίων, χωρισμένων σε τέσσερις ενότητες (διαγενεακή γενιά,
ποιότητα ζωής, κοινωνική συνοχή, διεθνής υπευθυνότητα). Το 2012
εκτιμάται πως η κατάσταση ήταν πολύ κακή σε τέσσερα κριτήρια: την βιοποικιλότητα, την ρύπανση από την κινητικότητα, την υγεία και την ισότητα των φύλων. Διότι στην Γερμανία, ακόμα κι όταν οι «πράσινοι» δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση, η οικολογία βρίσκεται στην εξουσία.
(από την εφημερίδα Le Monde / μετάφραση: ppol.gr)