«Η Κύπρος αποφασίζει
και η Ελλάς συμπαρίσταται», λέγαμε παλιά αναφερόμενοι στο Κυπριακό. Σήμερα
μάλλον θα έπρεπε να διασκευάσουμε το παλιό αυτό δόγμα: «Η Κύπρος διεκδικεί και πραγματοποιεί
και η Ελλάς μιμείται» - κι όχι μόνο στον χειρισμό, αλλά και σε μία σειρά
συμπεριφορών, χειρισμών και στρατηγικών επιλογών σε όλο το φάσμα της πολιτικής
ζωής.
Αυτή η σκέψη μάς ήρθε στο μυαλό με αφορμή την παρουσία των
εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων της Μεγαλονήσου στο φετινό 4ο Ενεργειακό
Συμπόσιο Κύπρου που συνδιοργάνωσαν στις 7 και 8 Δεκεμβρίου το ΙΕΝΕ και η
Financial Media Way στην Λευκωσία. Όλες οι τοποθετήσεις ήταν ουσιαστικές και
τεκμηριωμένες με απτά οικονομικά και αριθμητικά δεδομένα και με προτάσεις συγκεκριμένες
και ρεαλιστικές. Ήταν μία έκπληξη για εμάς τους Ελλαδίτες συμμετέχοντες, που
είμαστε συνηθισμένοι να ακούμε σε ανάλογες περιστάσεις τους εκπροσώπους του
πάλαι ποτέ «εθνικού κέντρου» να απαγγέλλουν μεγαλόστομες και κενολόγες
«εκθέσεις ιδεών» και ιδεολογικές – τάχα – απεραντολογίες διανθισμένες με άφθονο
καταγγελτικό λόγο.
Όχι ότι λείπει από την Κύπρο η κομματική αντιπαράθεση και τα
συχνά «φαρμακερά βέλη» μεταξύ πολιτικών αντιπάλων – ούτε και έλειψαν όλα αυτά
από τις εισηγήσεις των κομμάτων της Μεγαλονήσου στο 4ο Ενεργειακό Συμπόσιο.
Αλλά, η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι ακούσαμε συγκεκριμένα επιχειρήματα και
στοιχεία σαφώς και χωρίς σπατάλη χρόνου διατυπωμένα. Είτε οι ίδιοι οι
εκπρόσωποι των κυπριακών κομμάτων, είτε οι σύμβουλοί τους, φάνηκε ότι είχαν
κάνει έρευνα σε στοιχεία και αναλύσεις και δεν αναμάσησαν απλώς κάποια
χιλιοειπωμένα δεδομένα που ανακυκλώνονται από καιρού εις καιρόν σε συνέδρια και
ημερίδες. Κάποια από τα όσα παρατέθηκαν ίσως μάλιστα και να ακούγονταν για
πρώτη φορά δημοσίως.
Αξιόλογες, λοιπόν, ήταν όλες οι τοποθετήσεις από όλα τα
κόμματα του κυπριακού πολιτικού φάσματος (ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΚΣ ΕΔΕΚ, ΕυρωΚο, Συμμαχία
Πολιτών, Οικολόγοι Περιβαλλοντιστές). Ας μας επιτραπεί, ωστόσο, να σταθούμε στην
εκπρόσωπο των Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, που με ρεαλισμό ετάχθη υπέρ των
γεωτρήσεων στην ΑΟΖ της Κύπρου, προσθέτοντας, βέβαια, και την προσήκουσα στην
φυσιογνωμία του κόμματός της προϋπόθεση της τήρησης των περιβαλλοντικών
προδιαγραφών στις ερευνητικές και εξορυκτικές διαδικασίες. Η διαφορά με τους εν
«μητροπολιτική» Ελλάδι ομολόγους αλλά και με σχεδόν όλους τους δικούς μας
«περιβαλλοντικά ανησυχούντες» κολοσσιαία: δεν είναι πολλά χρόνια που κάποια
πολιτική προϊσταμένη στο ελλαδικό κράτος αξίωνε να μην διενεργούνται καθόλου
έρευνες υδρογονανθράκων σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο – σε μια στιγμή, μάλιστα,
που ο τομέας έκανε τα πρώτα δειλά προπαρασκευαστικά βήματα στην Ελλάδα, μετά
από δεκαετία και πλέον ασύγγνωστης αδράνειας. Και δεν θα αναφερθούμε και στον
πατριωτικό λόγο που αρθρώνει το εν λόγω κόμμα στην Κύπρο, πράγμα που το κάνει
να απέχει «έτη φωτός» από τους Ελλαδίτες «ομοϊδεάτες», που έχουν ενστερνιστεί
την εθνομηδενιστική ρητορική της πιο ακραίας «προοδευτικής» Αριστεράς …
Όσοι παρακολουθούν με συνέπεια την στήλη αυτή θα θυμούνται
πως είχαμε πρωτοεισηγηθεί μέσω αυτής, στις αρχές του 2011 (βλ.
εδώ), πως θα πρέπει η Κύπρος να διεκδικεί και η Ελλάς να μιμείται
με αφορμή τους επιτυχείς χειρισμούς της Μεγαλονήσου στο θέμα της οριοθέτησης
της ΑΟΖ. Και αυτό δείχνει άλλη μια διαφορά ανάμεσα στην ελλαδική και την
κυπριακή πολιτική: τη συνέπεια και την επιμονή στη χάραξη και εφαρμογή
στρατηγικής στα κρίσιμα θέματα. Έκτοτε, και παρά την εναλλαγή ποικίλων και
συχνά αντίθετου πολιτικού «χρωματισμού» κυβερνήσεων, η Κύπρος συνέχισε και
ανέπτυξε παραπέρα τα βήματά της, τα οποία πλέον έχουν εξελιχθεί σε πραγματικά
άλματα! Οι προσπάθειες δεν έμειναν στη μέση, παρά τις πιέσεις που υπήρξαν
ένδοθεν και έξωθεν – και με τον μόνιμο «μπαμπούλα» του Αττίλα στον κατεχόμενο
Βορρά και μολονότι το «Μπαρμπαρός» παράνομα έκοβε … βόλτες στην ΑΟΖ εξάγοντας «νταηλίκι»!
Και, έτσι, σήμερα η Κύπρος είναι αυτή που «σέρνει» την Ελλάδα σε μία στρατηγική
συμμαχιών από τη μία πλευρά με το Ισραήλ και από την άλλη με την Αίγυπτο, όπως
είδαμε και χθες στην Αθήνα με την νέα τριμερή συνάντηση.
Φαίνεται, μάλιστα, πως το παράδειγμα της Κύπρου, που, παρά
τις προαναφερθείσες πιέσεις της Άγκυρας (αλλά και άλλων) χάραξε και συνεχίζει
να χαράσσει τα όρια της ΑΟΖ της με τους γείτονές της, δειλά ακολουθεί και η
Αθήνα ση δική της πολιτική περί τους υδρογονάνθρακες. Πιο χαρακτηριστικό
παράδειγμα της τόσο γόνιμης αυτής μίμησης είναι ο πρόσφατα διενεργηθείς 2ος Διεθνής Γύρος Παραχωρήσεων στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης.
Επιτέλους, έστω καρκινοβατώντας και σιγά-σιγά το «κρατίδιο
των Αθηνών» προχωρά εν τοις πράγμασιν στην εξάσκηση των δικαιωμάτων του όπως
αυτά απορρέουν από τη Σύμβαση για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Και
η χθεσινή «Διακήρυξη των Αθηνών» μεταξύ Αναστασιάδη, Τσίπρα και Σίσι δίνει
ελπίδες πως, αν τα βήματα αυτά ακολουθηθούν με συνέπεια και επιμονή, η Άγκυρα
θα έχει να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που συνεπάγεται το στίγμα του
«διεθνούς ταραξία», που όχι απλά φέρει αλλά πλέον όλο και πιο έντονα εκπέμπει -
όχι μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά όπως δείχνει και η συμπεριφορά της στη
συριακή κρίση, και σε παγκόσμιο, πλέον, επίπεδο.
Να επισημάνουμε, τέλος, πως οι Έλληνες της Κύπρου δεν
απογοητεύτηκαν ούτε από την πρόσφατη ανακάλυψη του γιγαντιαίου κοιτάσματος
αερίου Ζορ στα αιγυπτιακά ύδατα. Όπως φάνηκε από τις εισηγήσεις των πολιτικών,
αλλά, κυρίως, των τεχνοκρατών στο φετινό
Ενεργειακό Συμπόσιο, η ανακάλυψη αυτή όχι μόνο δεν θα επισκιάσει την
«Αφροδίτη», αλλά θα αυξήσει το ενδιαφέρον διεθνών εταιρειών και για το δυναμικό
της κυπριακής ΑΟΖ – σε μια συγκυρία, μάλιστα, που το Ισραήλ αδυνατεί να βρει
άμεσα εξαγωγική διέξοδο για τα δικά του κοιτάσματα. Αναλογιζόμαστε μόνο σε πόσο
βαθιά παραίτηση θα είχαμε «βυθιστεί» εμείς εδώ, που τόσο έχουμε συνηθίσει σε
εύκολα συμπεράσματα και σε επιπόλαιη αναζήτηση άμεσων «επιτυχιών», αν
αντιμετωπίζαμε παρόμοιες απρόβλεπτες εξελίξεις …
Όλα αυτά είναι ευκαιρίες για την οικονομική ανάπτυξη της
Κύπρου, αλλά και διαπραγματευτικά «χαρτιά» στο «παιχνίδι» της επίλυσης του
Κυπριακού, όποια κι αν είναι η έκβασή του – αν, βέβαια, διατηρηθεί ο βασικός
άξονας της στρατηγικής όλου του Ελληνισμού σε αυτό: η εφαρμογή του διεθνούς
δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και η πλήρης εφαρμογή του «κοινοτικού
κεκτημένου».
Αν, λοιπόν, αγαπούμε την Ελλάδα και θέλουμε να τη δούμε να
μπαίνει με αξιώσεις στον παγκόσμιο «χάρτη» του τομέα των υδρογονανθράκων και,
γενικά, αν επιθυμούμε πραγματικά το μέλλον της να είναι βιώσιμο, ας διδαχθούμε
από το παράδειγμα συνέπειας και σοβαρότητας της Κύπρου.
Τελικά, ο τίτλος του φετινού Ενεργειακού Συμποσίου στη
Λευκωσία «Ενέργεια: Ώρα για Αποφάσεις» ήταν μάλλον μία προτροπή από την Κύπρο
προς την Ελλάδα …