Μια παλιά και ιδιαιτέρως σατιρική ελληνική παροιμία λέει: «Όποιος βόσκεται μ’ ελπίδας, αποθαίνει και της πείνας».
Καλό
είναι να την θυμόμαστε όλοι στην απαρχή της νέας χρονιάς, που πάντοτε
γεννά προσδοκίες για κάτι καλύτερο. Ειδικά σε μια χώρα που βρίσκεται επί
έξι συνεχή χρόνια σε βαθιά ύφεση, κουβαλά στις πλάτες της τρία
μνημόνια, έχει απειληθεί ουκ ολίγες φορές με χρεοκοπία, δεν έχει
προχωρήσει στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να έχουν γίνει
εδώ και δεκαετίες και συνεχίζει να μεμψιμοιρεί και να αποδίδει σε όλους
τους υπολοίπους τις ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί.
Οι
ελπίδες για μια καλύτερη χρονιά, ανάπτυξη, περισσότερες θέσεις εργασίας,
τερματισμό του φαύλου κύκλου της ύφεσης και των ελλειμμάτων είναι
ασφαλώς ευπρόσδεκτες. Ομως, δεν είναι πανάκεια για τα προβλήματα που
αντιμετωπίζει η οικονομία και η κοινωνία. Οι προσδοκίες ότι θα γυρίσει η
Ελλάδα σελίδα πρέπει να στηρίζονται σε ισχυρές βάσεις και κυρίως στη
θέληση του πολιτικού συστήματος και των πολιτών για μια διαφορετική
πορεία.
Είθισται να συκοφαντούνται οι μεταρρυθμίσεις στη χώρα
αυτή, γιατί στο συνειδητό και υποσυνείδητο των πολιτών ταυτίζονται με
περικοπές, απολύσεις, ανεργία, φτώχεια. Επί έξι χρόνια, κάθε
μεταρρυθμιστική προσπάθεια που γινόταν προσέκρουε σε πάγιες αντιλήψεις
μιας πολιτικής και συνδικαλιστικής νομενκλατούρας που αντιδρούσε σε ό,τι
έπρεπε να αλλάξει.
Σ’ αυτό, βεβαίως, μέγιστη ευθύνη έχει και το
πολιτικό προσωπικό της χώρας που δεν θέλησε ποτέ να έρθει σε ρήξη με την
κομματική «πελατεία» και αρέσκονταν στην εύκολη λύση των περικοπών ή
του κοινωνικού αυτοματισμού μέσω της αντιπαράθεσης κοινωνικών ομάδων.
Πέρασαν
έξι δραματικά χρόνια για τη χώρα, όμως, πολλές νοοτροπίες παρέμειναν
αναλλοίωτες, πολλά στερεότυπα δεν άλλαξαν, αρκετές ιδεοληψίες
διατηρούνται και ταλανίζουν τη χώρα.
Ακόμη και ο γνωστός σε όλους
αφορισμός ότι «η Ελλάδα είναι η τελευταία... σοβιετικού τύπου οικονομία»
δεν έχει αλλάξει και πολύ. Βεβαίως, για τη δημιουργία του σαθρού
οικονομικού και κρατικού μηχανισμού δεν ευθύνεται η παρούσα κυβέρνηση, η
οποία όμως συνεχίζει να υπηρετεί μια κρατικίστικη αντίληψη, που
απορρίπτει οτιδήποτε μπορεί να φέρει ανάπτυξη μέσω της ενίσχυσης του
ιδιωτικού τομέα.
Το βασικό στοίχημα της νέας χρονιάς, επομένως,
είναι αν ωρίμασε στην Ελλάδα η ιδέα της εξόδου από την κρίση. Αν είναι
έτοιμοι οι πολίτες και τα κόμματα να πάρουν αποφάσεις που θα αλλάξουν
την πορεία της χώρας. Αν τα παθήματα έγιναν μαθήματα και οι τραγωδίες,
οικονομικές και κοινωνικές, στάθηκαν ικανές να «στρίψουν το καράβι» πριν
από το παγόβουνο. Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας δεν έχει παρέλθει. Οι
οικονομικοί δείκτες δεν ευημερούν, πολλώ δε μάλλον δεν ευημερούν οι
πολίτες.
Για τους παραπάνω λόγους η κυβέρνηση οφείλει να
συμβιβαστεί με το γεγονός ότι δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος. Κάθε
μέρα που περνά με εκκρεμότητες, παλινωδίες, έλλειψη συντονισμού, ατολμία
στις μεταρρυθμίσεις, απουσία στρατηγικού σχεδιασμού, επιβαρύνει την
οικονομία και τους πολίτες.
Η χρονιά που πέρασε ήταν δραματική απ’
όλες τις απόψεις. Ας γίνει τουλάχιστον ένα γενναίο βήμα για να εξέλθει η
χώρα από την κρίση το ταχύτερο δυνατόν. Ας μπουν το 2016 οι βάσεις για
μια πιο υγιή οικονομία και έναν πιο σταθερό κοινωνικό ιστό.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 31/12/2015-01/01/2016)