Όταν
ανέλαβε πρόεδρος της Κύπρου ο Δημήτρης Χριστοφιάς, ήταν αισιόδοξος ότι θα βρει
λύση στο Κυπριακό, βασισμένη στο γεγονός ότι με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων
Μεχμέτ Αλή Ταλάτ είχαν κοινή πολιτική προέλευση. Μάλιστα, κορυφαίοι παράγοντες
των άλλων Ελληνοκυπριακών κομμάτων σχολίαζαν τότε ότι η λύση είναι πολύ κοντά,
δεδομένου ότι όλοι θα τον στήριζαν, προσθέτωντας μάλιστα ότι ο ίδιος αν
ευρίσκετο στην αντιπολίτευση, δεν θα συναινούσε με κανένα. Μία πενταετία πέρασε
χωρίς αποτέλεσμα.
Ο Νίκος
Αναστασιάδης, αν και αντιμετώπιζε την οικονομική καταστροφή που του κληροδότησε
η αριστερή διακύβερνης του ΑΚΕΛ, είχε από την αρχή αποφασίσει να κάνει επώδυνες
υποχωρήσεις προκειμένου η λύση να επιτευχθεί. Η αισιοδοξία ενισχύθηκε όταν στο
κατεχόμενο βορρά εξελέγη ο μετριοπαθής Μουσταφά Ακιντζί.
Αισιόδοξοι
ότι θα λύσουν το Κυπριακό ήσαν και οι παράγοντες του ΟΗΕ, από τον Κούρτ
Βαλντχάιμ μέχρι τον Μπαν Κι-Μουν. Όπως αισιόδοξος είναι σήμερα ο μεσολαβητής
Έσπεν Μπάρθ Έιντε. Οι μόνοι που δεν ομιλούν είναι οι Τούρκοι. Οι οποίοι από τον
Ετσεβίτ εώς τον Ερντογάν εμμένουν στην ίδια τακτική. Θέλουν την κατοχή της
μισής Κύπρου και τον έλεγχο των πόρων όλης της νήσου. Ανυποχώρητα.
Για αυτό
κάθε αισιοδοξία είναι αβάσιμος.
(του Ευθ.
Π. Πέτρου, "Εστία", 18/1/2016)