Η ακτινογραφία των φορολογικών
εισπράξεων του 2015 επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουν. Ότι, δηλαδή,
όσους φόρους και να βάζει το κράτος, δεν πρόκειται να γεμίζει τα άδεια
ταμεία του. Ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως αυτή, η υπερφορολόγηση
οδηγεί κατά βάση σε φοροδιαφυγή αλλά και σε φοροαποφυγή.
Το
γεγονός και μόνο ότι κάθε μήνα προστίθενται ληξιπρόθεσμες οφειλές άνω
του 1 δισ. ευρώ δείχνει ότι οι αντοχές των πολιτών έχουν υποχωρήσει ή
έχουν αυξηθεί όσοι πολίτες είναι κατ’ επάγγελμα κακοπληρωτές.
Ακόμη
χειρότερα: Η αύξηση των φόρων, έμμεσων και άμεσων, αντί να φέρει
περισσότερες εισπράξεις σε σχέση με το 2014, τελικά προκάλεσε μείωση
κατά 600 εκατ. ευρώ. Και η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη, αν μισθωτοί
και συνταξιούχοι δεν έσωζαν τον προϋπολογισμό.
Η μεγάλη αύξηση
των εισπράξεων από την παρακράτηση φόρου είναι ο κύριος λόγος ώστε να
μην καταρρεύσουν τα έσοδα, επομένως να μη χρειαστούν νέα μέτρα. Η
συνηθισμένη εδώ και δεκαετίες έκφραση είναι «πληρώνουν τα γνωστά
υποζύγια του συστήματος». Ομως, μέχρι πότε οι μισθωτοί και συνταξιούχοι
θα είναι οι αδικημένοι; Μέχρι πότε ο εύκολος στόχος θα πιάνεται στην
παγίδα του κράτους, το οποίο δείχνει ανίκανο να μαζέψει έσοδα και από
άλλες πηγές;
Η ανοχή που επιδεικνύεται για συγκεκριμένη μερίδα
φορολογουμένων, αλλά και η υλοποίηση μιας αποτυχημένης οικονομικής
πολιτικής -όποια κι αν είναι η κυβέρνηση- η οποία στηρίζεται σε ένα
εντελώς άδικο σύστημα φορολογικής δικαιοσύνης οδηγεί σε δύο αδιέξοδα.
Το πρώτο είναι η οργή μισθωτών και συνταξιούχων για το βάρος που καλούνται να σηκώνουν κάθε χρόνο.
Το δεύτερο είναι η συσσώρευση ληξιπρόθεσμων οφειλών, αφού δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν ξανά οι ίδιοι.
Αν
θέλει, λοιπόν, το κράτος να αυξήσει τα έσοδά του από τους φόρους,
πρέπει να προχωρήσει σε μια γενναία φορολογική μεταρρύθμιση. Που δεν θα
ευνοεί προκλητικά ορισμένους πολίτες και θα «τσακίζει» άλλους. Κι εν
πάση περιπτώσει τα «υποζύγια» δεν μπορούν να πληρώνουν για πάντα και να
στηρίζουν τα ταμεία εσαεί.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 19/02/2016)